Ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα για τον Τσίπρα

Φαινομενικά τα πράγματα πήγαιναν καλά για τον Αλέξη Τσίπρα. Το κοινωνικό μέρισμα είχε μπει μπροστά. Η αξιολόγηση όδευε προς ολοκλήρωση. Στη Βουλή κατάφερε να βγει κι από πάνω ρητορικά, κατά βάση γιατί έχει μια αντιπολίτευση που είναι σαν να την έχουν ματιάσει και δεν μπορεί να εξηγήσει με απλά λόγια την αλήθεια, ότι δηλαδή ο Πάνος Καμμένος πιάστηκε με τη γίδα (και τον Βασίλη Παπαδόπουλο) στην πλάτη.

Και τι βλέπει κανείς σε όλα τα πρωτοσέλιδα και σε όλες τις ιστοσελίδες σήμερα; Τα ΜΑΤ στο Ειρηνοδικείο να κάνουν χρήση δακρυγόνων μέσα σε κλειστό χώρο και να δέρνουν πολίτες που διαμαρτύρονταν κατά των πλειστηριασμών. Και στη δημοσιότητα να μην κυριαρχεί ούτε το κοινωνικό μέρισμα ούτε η προοπτική ανάπτυξης, αλλά το αμείλικτο ερώτημα: «έρχεται η ώρα που θα πεταχτούν άνθρωποι από τα σπίτια τους;».

Ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι το χτεσινό ήταν αποτέλεσμα ενός επικοινωνιακού βραχυκυκλώματος, καθώς η «επικοινωνιακά ευφυής» κίνηση να εγκαινιάσουν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς με την εκποίηση ενός ακριβού ακινήτου, συνοδεύτηκε από την αστόχαστη επιλογή να κάνουν επίδειξη δύναμης τα ΜΑΤ στο Ειρηνοδικείο (τη στιγμή που υποτίθεται ότι θεσπίστηκαν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί ακριβώς για να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις). Όχι δεν ήταν αστοχία.

Το θέμα των πλειστηριασμών είναι πραγματικό. Είτε μιλάμε για δάνεια μικρών επιχειρήσεων είτε για στεγαστικά, η πίεση από τους δανειστές είναι να εγκαινιαστούν μαζικοί πλειστηριασμοί για να περιοριστεί η έκθεση των τραπεζών σε «κόκκινα δάνεια». Η μνημονιακή δέσμευση, αναγκαία για την «έξοδο από τα μνημόνια» (και την είσοδο στη διαρκή επιτήρηση) είναι να μπει χέρι και σε αυτό που ονομάζουμε «πρώτη κατοικία», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Η κυβέρνηση μέχρι τώρα κέρδιζε χρόνο αλλά τώρα είναι η ώρα της αλήθειας. Αν δεν εξασφαλίσει από τους δανειστές μια πραγματική χειροπιαστή ρύθμιση προστασίας της πρώτης κατοικίας, κάποια στιγμή, σχετικά σύντομα, άνθρωποι θα πεταχτούν από το σπίτι τους. Και σε μια χώρα με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης και με το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου» να θεωρείται πρώτος στόχος αυτό θα έχει τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό κόστος. Και εάν κυβερνά ο Τσίπρας, αυτός θα το πληρώσει…

Η πολιτική μπορεί να έχει γίνει επικοινωνία, «εικόνα», προσφορά θεάματος και φαντασίας, αλλά σε τελική ανάλυση δεν είναι επικοινωνία. Στον πυρήνα της κρύβονται σκληροί και αδυσώπητοι υπολογισμοί που αφορούν τη ζωή του καθενός μας. Τα περιθώρια ανοχής, ιδίως σε συνθήκες συλλογικής αποκαρδίωσης μπορεί να είναι μεγάλα, αλλά όχι απεριόριστα.

Με τον Κυριάκο, τον Άδωνη και τη Φώφη, η κόντρα μπορεί να είναι εύκολη, ιδίως όταν η τράπουλα είναι πολλαπλά σημαδεμένη. Όμως, με την οργή μιας κοινωνίας που θα αισθανθεί ότι ξεπερνιούνται τα όρια αντοχής της δεν ξεμπερδεύεις εύκολα.