Γιατί δεν κάνει δημοψήφισμα ο Τσίπρας για το Μακεδονικό;

Καθημερινά τα ελληνικά ΜΜΕ καλύπτουν τις πολιτικές εξελίξεις στη γειτονική ΠΓΔΜ, ενόψει του δημοψηφίσματος της 30ης Σεπτεμβρίου.

Μαθαίνουμε για τις δημοσκοπήσεις, τις δηλώσεις των διαφορετικών κομμάτων, τις εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα.

Στη γειτονική χώρα επέλεξαν να κάνουν δημοψήφισμα πρώτα και μετά να προχωρήσουν στις μεγάλες θεσμικές αλλαγές που συνεπάγεται η συμφωνία των Πρεσπών, ώστε να υπάρχει νωπή λαϊκή εντολή.

Αυτό σημαίνει ότι στη γειτονική χώρα ο λαός θα έχει τον καθοριστικό λόγο, έτσι ώστε να μην υπάρχει και αμφισβήτηση τελικά της επιλογής να προσαρμόσουν το όνομα και την ταυτότητά τους.

Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν γίνεται κάτι ανάλογο στην Ελλάδα;

Για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας, που είναι και ιδιαίτερα ικανός στο να κερδίζει δημοψηφίσματα, όπως φάνηκε το 2015, δεν δοκίμασε να κάνει δημοψήφισμα, να το κερδίσει και, σε τελική ανάλυση, να δείξει ότι κλείνει μια ανοιχτή πληγή επειδή το θέλει ο λαός;

Η κυβερνητική επιχειρηματολογία είναι η γνωστή: Αφενός, ότι κυβέρνηση έχει λαϊκή εντολή να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, άρα δεν χρειάζεται επικύρωση.

Αφετέρου, ότι σε αντίθεση με του γείτονές μας που χρειάζονται νομιμοποίηση για μεγάλες αλλαγές, εμείς απλώς θα επικυρώσουμε μια συμφωνία που κάνει πράξη την «εθνική γραμμή» όπως έχει προσδιοριστεί εδώ και χρόνια.

Όμως, ακόμη και εάν ισχύουν αυτά, ποιος ο λόγος, παρ’ όλα αυτά, να μην επιλέξουν να κάνουν και δημοψήφισμα ώστε να φανεί ότι ο λαός είναι μαζί τους.

Σε τελική ανάλυση, εάν έχουν τόσο ισχυρά επιχειρήματα γιατί να μη δοκιμάσουν να τον πείσουν;

Άλλωστε, εάν όντως είναι σε θετική γραμμή η συμφωνία, εκτίμηση με την οποία δεν διαφωνώ, δεν είναι καλύτερα να υπάρχει και σαφής λαϊκή έγκριση που θα απέτρεπε και την πολιτική σπέκουλα ή τις διαχωριστικές γραμμές μετά;

Εκτός και εάν ο λόγος που δεν το κάνουν είναι γιατί πιστεύουν ότι ο λαός θα καταψηφίσει αυτή τη συμφωνία, οπότε εφόσον έχουν δεσμευτεί και απέναντι στις ΗΠΑ ότι θα την περάσουν, θέλουν να αποφύγουν μια τέτοια περίπτωση.

Όμως, δεν είναι ιδιαίτερα προβληματικό όταν μια κυβέρνηση προχωρά να υλοποιήσει μια κατεύθυνση, σε ένα κρίσιμο εθνικό θέμα, με τη βεβαιότητα ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι αντίθετη;

Δεν έχουμε να κάνουμε με μια περιφρόνηση του λαού και της ίδιας της δημοκρατίας;

Προφανώς και σε ορισμένες περιπτώσεις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορεί και να νομοθετήσουν κόντρα στη βούληση του λαού.

Για παράδειγμα θέματα δικαιωμάτων (π.χ. αυτά που αφορούν τα δικαιώματα των ζευγαριών ατόμων του ιδίου φύλου) θα πρέπει να νομοθετούνται ακόμη και εάν αυθόρμητα η κοινωνία είναι αντίθετη.

Γιατί πρόκειται για δικαιώματα και εκεί μετράει η προστασία τους ως έννομων αγαθών, ανεξαρτήτως της γνώμης των πολλών.

Όμως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, σε θέματα που αφορούν τη θέση της χώρας στον κόσμο, ο λαός πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο.

Διαφορετικά το μόνο που μένει είναι μια αίσθηση αλαζονείας, χειρισμού και απαξίωσης του λαού, από τον οποίο όμως υποτίθεται ότι εκπηγάζει η λαϊκή κυριαρχία.

Σε τελική ανάλυση, δημοκρατία σημαίνει να έχεις και μια εμπιστοσύνη στο ότι ο λαός και συλλογική σοφία διαθέτει και ωριμότητα να επιλέξει το σωστό.