Μια κυβέρνηση «περιορισμένης ευθύνης» μάς είπε ότι ζούμε από τύχη

Τους άκουγα και δεν το πίστευα. Τόσκας, Τζανακόπουλος, μαζί με την ηγεσία της Πυροσβεστικής της Αστυνομίας να μας λένε ότι έκαναν το καλύτερο δυνατό, ότι λίγο πολύ τα ίδια θα έκαναν εάν ήταν ξανά αντιμέτωποι με τέτοια πυρκαγιά και ότι πολύ απλά δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μια τέτοια πυρκαγιά.

Λίγο πριν είχαμε τον Πάνο Καμμένο, μιλώντας μάλιστα σε διεθνές ΜΜΕ, ούτε λίγο ούτε πολύ να ρίχνει την ευθύνη στους κατοίκους για την αυθαίρετη δόμηση και την απουσία οδών διαφυγής και να υποστηρίζει ότι δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερο σχέδιο. Και ασφαλώς τα διεθνή ΜΜΕ να τον διασύρουν για τις αρλούμπες που έλεγε.

Δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει πολλές φορές τόσο προκλητική προσπάθεια άρνησης ανάληψης ευθύνης. Έχουμε μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται μια εθνική τραγωδία στην οποία κατέρρευσε ουσιαστικά ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας και η οποία απλώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να πει: Φταίνε όλοι οι άλλοι. Εγώ δεν έχω καμία ευθύνη. Εγώ έκανα το καλύτερο.

Είναι ως κάθε έννοια ευθύνης να έχει πάει περίπατο και το μόνο που να έχει απομείνει να είναι η κυνική επικοινωνιακή προσπάθεια να προστατευθεί η εικόνα μιας κυβέρνησης που θεωρεί ότι επειδή είναι «της αριστεράς» (και της εθνικιστικής δεξιάς) για κάποιο λόγο μπορεί να έχει ευθύνη μόνο για το καλό και για το κακό έχουν πάντα ευθύνη οι άλλοι.

Τι μας είπαν χτες; Ότι πιθανόν να υπήρξε εμπρησμός. Μάλιστα τόσα χρόνια δεν λέμε ότι υπάρχουν εμπρησμοί στα δάση; Η πολιτική προστασία, η προστασία της ζωής, η πυρόσβεση παραλύει όταν έχουμε εμπρησμό; Προφανώς όχι, ο καθένας υποθέτει ότι υπάρχουν σχέδια για αυτό το ενδεχόμενο.

Μας είπαν ότι φύσαγαν υπερβολικά δυνατοί άνεμοι και μάλιστα από ασυνήθιστη κατεύθυνση (δυτική). Μάλιστα, μετεωρολογικές προειδοποιήσεις υπήρχαν όμως διαρκώς. Πόσο τις έλαβαν υπόψη; Τα επιχειρησιακά σχέδια και τα σχέδια πολιτικής προστασίας σταματούν σε κάποια ταχύτητα ανέμου ή αφορούν μόνο ορισμένες εκδοχές φοράς ανέμου;

Μας είπαν ότι έφταιγε η αυθαίρετη δόμηση που έκανε το Μάτι παγίδα θανάτου. Τα χρόνια που κυβερνάνε τι έκαναν για να βελτιώσουν την κατάσταση; Να ανοίξουν διόδους; Να γκρεμίσουν μάντρες; Να ενημερώσουν τους κατοίκους για τους κινδύνους;

Πάντως και η κυβέρνηση της καταστροφής του Τσίπρα σχέδιο δόμησης υπέγραψε το 2017 στην περιοχή.

Μας είπαν ότι δεν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να γίνει εκκένωση γιατί το σχέδιο θα «έπαιρνε χρόνο». Κοινώς μας είπαν ότι σχέδια εκκένωσης στην πραγματικότητα, εξειδικευμένα σε τοπικό επίπεδο και δοκιμασμένα στην πράξη δεν υπάρχουν ή ότι είναι ανεφάρμοστα.

Γιατί δεν υπήρξε κανένας σχεδιασμός;

Γιατί δεν εξετάστηκαν όλα τα ενδεχόμενα;

Γιατί δεν υπήρξε έστω προειδοποίηση ότι η περιοχή καθίσταται επικίνδυνη;

Γιατί τόσα χρόνια τώρα που υποτίθεται ότι προετοιμαζόμαστε για την αντιπυρική περίοδο δεν έγινε ο παραμικρός σχεδιασμός για ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Γιατί δεν πήραν εκείνη την ημέρα, την πιο επικίνδυνη του χρόνου όλα τα επιπλέον μέτρα;

Πάνω από όλα μας είπαν ότι έχουμε να κάνουμε με μια «κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης».

Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να εγγυηθεί καν τον πυρήνα της έννοιας της κρατικής λειτουργίας που είναι η προστασία της ζωής των πολιτών.

Μια κυβέρνηση που θεώρησε ότι κράτος σημαίνει δύο πράγματα.

Από τη μια διαρκείς περικοπές για να μπορεί προεκλογικά να πει «βγήκαμε από τα μνημόνια».

Τα «υπερπλεονάσματα» φτιάχτηκαν πάνω σε ένα σύστημα υγείας που είναι στο όριό του και πάνω σε ένα σύστημα πολιτικής προστασίας που πρακτικά ήταν διαλυμένο.

Όμως, ο Τσακαλώτος και ο Χουλιαράκης έβλεπαν μόνο «κωδικούς δαπανών» προς μείωση, δεν έβλεπαν «λιγότερα πυροσβεστικά οχήματα», «λιγότερο εξοπλισμό», «αδυναμία πρόσληψης περισσότερων πυροσβεστών», «αδυναμία αγοράς επιπλέον πυροσβεστικών αεροσκαφών», «λιγότερες θέσεις διασωστών».

Από την άλλη, διαρκή προσπάθεια να «βελτιώνεται η εικόνα», αλλά χωρίς να αλλάζει η ουσία. Από τις αναγκαίες αλλαγές σε ζητήματα δικαιωμάτων, μέχρι τα προνοιακά επιδόματα, μέχρι τη στήριξη στις ΜΚΟ για να λυθεί το προσφυγικό, μέχρι τις διάφορες «δουλίτσες» σε κάθε λογής ημετέρους (από φιλικούς επενδυτές μέχρι τους εμπόρους όπλων με τους οποίους χαριεντίζεται ο Καμμένος), το σκεπτικό ήταν: πώς μπορεί η κυβέρνηση να έχει «καλή εικόνα» και ιδίως ο πρωθυπουργός.

Όλα τα άλλα, αυτά που αποτελούν την ουσία της διακυβέρνησης απλώς απουσιάζουν.

Απουσιάζει το όραμα, η προοπτική, το σχέδιο που να μην είναι απλώς «τεχνικό δελτίο» για έργο του ΕΣΠΑ.

Απουσιάζει, όμως, και ο σεβασμός στον πολίτη, η μέριμνα, η λογοδοσία.

Ζούμε το παράδοξο μια κυβέρνηση «της αριστεράς» να μην θεωρεί ότι πρέπει να κερδίζει με τη δράση και την παρέμβαση και το έργο της το σεβασμό του πολίτη, αλλά ότι αντίθετα ο πολίτης πρέπει να έχει σεβασμό και απεριόριστη επιείκεια στην «αριστερή κυβέρνηση». Ακόμη και όταν εξαιτίας της καίγεται ή πνίγεται.

Αυτή η αλαζονική και αυτάρεσκη αντίληψη ότι ως «αριστεροί» είναι υπεράνω κριτικής είναι η χειρότερη ύβρις αυτής της κυβέρνησης. Και εξηγεί γιατί τους είναι αδύνατο να ψελλίσουν έστω και μια συγγνώμη.

Στην πραγματικότητα ούτε αριστεροί είναι, ούτε αγωνιστές. Κακομαθημένα παιδιά είναι, που μια κοινωνική φουσκοθαλασσιά τους ανέβασε στην εξουσία από την οποία και γραπώθηκαν.

Είναι, όμως, κι επικίνδυνοι. Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε απλώς από τύχη.