Πολυτεχνείο : Τι έχει μείνει από τη φωτιά

Τι έχει μείνει από αυτή τη μάχη που τότε φάνηκε, μέσα στη συντριβή, να φαίνεται η πιο χαμένη από όλες, όμως μετά η πτώση της Χούντας φάνηκε αναδρομικά να τη δικαιώνει;

Οι κυνικοί θα σπεύσουν να απαντήσουν: τίποτα! Θα δείξουν όλους τους τότε πρωταγωνιστές που αργότερα θα πρωταγωνιστήσουν στη διαχείριση κυβερνητικής εξουσίας επί ΠΑΣΟΚ και τελευταία επί «πρώτης φοράς Αριστερά», στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, ακόμη και στη διαπλοκή.

Θα αρχίσουν να απαγγέλλουν ονόματα για να δείξουν πόσες ευθύνες έχει εκείνη η γενιά για τα σημερινά προβλήματα: από το Λαλιώτη μέχρι την Όλγα Τρέμη και από τον Στέλιο Λογοθέτη και τον Μίμη Ανδρουλάκη μέχρι τον Νίκο Βούτση. Θα θυμίσουν ότι εκείνη η γενιά κάποτε «ήρθε στα πράγματα». Και δεν έφερε το πνεύμα της εξέγερσης.

Οι ρομαντικοί θα υπενθυμίσουν ότι δεν ήταν μόνο αυτοί εκεί. Θα θυμίσουν τη θυσία και πώς ποτέ το χνάρι της ποτέ δεν χάνεται. Θα μιλήσουν για όλους τους άλλους που ήταν εκεί. Τους ανώνυμους. Τους αφανείς. Τις φοιτητές από τις σχολές. Τους μαθητές που έκαναν έλεγαν ότι πήγαιναν στο φροντιστήριο αλλά στην πραγματικότητα πήγαιναν εκεί. Τους εργάτες που μετά το γιαπί πέρασαν να δουν τι γίνεται από κάτω και βρέθηκαν ώρες να συγκρούονται με τη αστυνομία. Όλους αυτούς που αυτό που πήραν τότε δεν το έκαναν ούτε παράσημο, ούτε διαβατήριο για την πολιτική τους ανέλιξη, αλλά καντηλάκι να φωτίζει τη ζωή τους και να της δίνει περισσότερη αξιοπρέπεια.

Εγώ δεν ξέρω ποιους να διαλέξω να ακούσω. Με έναν τρόπο έχουν δίκιο και οι δύο. Ξέρω, όμως, ότι στη μνήμη τελικά μένει πολύ περισσότερο το τόλμημα και η αποκοτιά, η εξέγερση και το να μην δέχεσαι το «τίποτα δεν γίνεται», παρά οι μετέπειτα παραιτήσεις. Μένει η θυσία και όχι η εξαργύρωση. Το ανεκπλήρωτο αίτημα και όχι η διάψευση. Το Πολυτεχνείο και όχι οι όποιοι πρωταγωνιστές του.

MUST READ

Αυτή είναι η βαθμολογία της Euroleague μετά το τέλος της 10ης αγωνιστικής (pic)

Γιατί τελικά πάντα κάτι μένει από τη φωτιά…