16 νεκροί, πλήθος ένοχοι, καμιά ανάληψη ευθύνης…

16 νεκροί από πλημμύρα και κυβέρνηση και αυτοδιοικητικοί άρχοντες απλώς υπόσχονται ότι θα λάβουν μέτρα αποκατάστασης. Καμιά ανάληψη ευθύνης. Καμιά παραίτηση. Καμιά επίγνωση της πραγματικότητας.

Αποκορύφωμα όλων αυτών η απόφαση της Ρένας Δούρου να υποβάλει μηνυτήρια αναφορά για τους υπευθύνους της καταστροφής, πιστή στο αγαπημένο χόμπι των ΣΥΡΙΖΑίων ότι για όλα φταίνε όλοι οι άλλοι, παραβλέποντας ότι διοικεί την Περιφέρεια Αττικής εδώ και τρία χρόνια και προΐσταται και του πολεοδομικού σχεδιασμού και της πολιτικής προστασίας για όλη την Αττική.

Κοινώς παραβλέποντας ότι έχει η ίδια άμεση ευθύνη για ό,τι συνέβαινε και ότι στην πραγματικότητα το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να είχε κάνει θα ήταν να είχε υποβάλει την παραίτησή της. Ιδίως, όταν σε μεγάλο βαθμό τα αντιπλημμυρικά έργα που υποστηρίζει ότι κάνει είτε δεν αφορούν ακριβώς την αντιπλημμυρική προστασία (π.χ. τα ποσά που θα δοθούν για τα έργα στο Φαληρικό Δέλτα) είτε δεν συμβάλουν στην αντιπλημμυρική προστασία (για παράδειγμα προσπάθειες παρέμβασης και «τσιμεντοποίησης» σε ανοιχτά ρέματα που κρύβουν κινδύνους σε περίπτωση πλημμυρών).

Βέβαια, δέχεται κάποια πίεση η κυβέρνηση και οι αυτοδιοικητικοί άρχοντες; Δυστυχώς η απάντηση είναι αρνητική. Χλιαρές στην πραγματικότητα οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Σε τελική ανάλυση, τι να πουν και αυτοί; Υπουργός ήταν ο Μητσοτάκης και κύριο μέλημά του ήταν να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και όχι να βελτιωθούν οι υποδομές. Υπερνομάρχης Αττικής ήταν η Φώφη Γεννηματά και φέρει ευθύνη για το πώς έγιναν και δεν έγιναν έργα αντιπλημμυρικής προστασίας. Δήμαρχοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτοί που όπου υπήρχε ρέμα, έβλεπαν έκταση του Δήμου προς αξιοποίηση.

Γιατί το έγκλημα δεν ήταν μόνο προμελετημένο, αλλά περιλάμβανε και πλήθος εκτελεστές. Η Αττική, όπως και άλλες περιοχές της χώρας υποφέρουν από πλημμύρες όχι εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής (αυτή προφανώς και υπάρχει και κάνει τα πράγματα χειρότερα, αλλά δεν είναι η αποκλειστική αιτία), αλλά εξαιτίας συνεχιζόμενων εγκληματικών επιλογών.

Απουσία πολεοδομικού σχεδιασμού, άναρχη δόμηση, διαρκής υποτίμηση των κινδύνων από το μπάζωμα ρεμάτων χωρίς παράλληλη διευθέτησή τους, μεγάλα έργα που επιλέγονταν με βασικό κριτήριο το μοίρασμα της πίττας των χρηματοδοτήσεων σε «ημετέρους» εργολάβους και όχι την προστασία των πολιτών.

Ποιος θυμάται ότι ενώ από τη δεκαετία του 1970 ξέραμε το πρόβλημα με την υπερχείλιση του Κηφισού, φτάσαμε το… 2002 και ενώ υποτίθεται ότι γίνονταν τα μεγάλα έργα της εποχής Σημίτη να δούμε πλημμύρες τεράστιες εξαιτίας ουσιαστικά απουσίας σχεδιασμού για αυτό το ενδεχόμενο; Ποιος ξεχνά πόσες φορές πλημμύριζε η εθνική οδός στο ύψος της Χαλυβουργικής επειδή ο σχεδιασμός της Αττικής Οδού δεν επέτρεπε την ομαλή απορροή των υδάτων στην περιοχή; Ποιος ξεχνά τις καταστροφές του 1994 όταν ανακαλύψαμε οδυνηρά ότι εκεί όπου υπήρχε ρέμα, όταν το μπαζώσεις, το νερό δεν θα ψάξει άλλη διαδρομή αλλά θα επιστρέψει όταν χρειαστεί και θα παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.

Όμως, τα πραγματικά έργα αντιπλημμυρικής προστασίας έχουν κόστος και δεν έχουν μόστρα. Έχουν κόστος οικονομικό, έχουν κόστος και πολιτικό γιατί πρέπει και να γκρεμίσεις αυθαίρετα και κατασκευές που εμποδίζουν.

Αντίθετα, άλλα έργα φέρνουν «θετική δημοσιότητα». Δεν είναι τυχαίο, ότι έργα «αστικών αναπλάσεων» (που περιλαμβάνουν και διάφορα έργα επιχειρηματικής εξυπηρέτησης όπως π.χ. το γήπεδο της ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια) προκρίνονται πολύ περισσότερο από αναγκαία έργα υποδομής για την μακροπρόθεσμη αντιπλημμυρική προστασία.

Και βέβαια τέτοια έργα αντιπλημμυρικής προστασίας συχνά καθυστερούν εγκληματικά. Πολλά χρόνια πριν είχε εντοπιστεί η ανάγκη να γίνει εκτροπή του ρέματος Αγία Αικατερίνη στη Μάνδρα στο ρέμα Σούρες για να αποφύγουμε τραγωδίες σαν την προχτεσινή. Χρειάστηκαν 12 χρόνια να οροθετηθεί και ακόμη δεν είναι καν έτοιμο προς δημοπράτηση! Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά, στην πραγματικότητα ωρολογιακές βόμβες για την επόμενη καταστροφή.

Όμως, σε ένα πολιτικό σύστημα όπου κυριαρχεί η πρόσκαιρη εικόνα, η κατευθυνόμενη πληροφόρηση και το διαρκές blame game που εναλλάσσεται με τη συνενοχή («και εμείς τα ίδια θα κάναμε»), και όλα αυτά υπό το βάρος των μνημονίων που απαιτούν διαρκείς περικοπές ακόμη και σε βάρος της ζωής των ανθρώπων, δύσκολα θα μπορούσαμε να δούμε περισσότερη ευθιξία, υπευθυνότητα και τσίπα.

Ότι πλέον σε αυτό το θέατρο του κυνισμού πλέον πρωταγωνιστούν αυτοί που υποτίθεται ότι εκλέχτηκαν «για να μην είναι σαν τους άλλους», είναι απλώς άλλο ένα σημάδι του κακού καιρού μας…