Στοίχημα στο «τώρα ή ποτέ»…

to10.gr 16.01.2019-12:41

Οι προτάσεις του Α. Παγαρτάνη από το Copa Asia.

Πριν ξεκινήσουμε, μια διευκρίνιση: Ο «λαός» της στήλης (λέμε τώρα…) έστειλε μηνύματα ότι περιμένει «πολιτική» ανάλυση της ματσάρας Ιράν-Ιράκ, με όλα τα «παρελκόμενα», και με επιλογή, βεβαίως-βεβαίως. Θα το κάνουμε κι αυτό, αλλά δεν θα αποτελέσει τον «κορμό» της σημερινής στήλης. Αλλού είναι τα κόζα… Πού;

ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ – ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ

Το 2010 ήταν μια χρονιά-σταθμός για το ποδόσφαιρο των Φιλιππίνων: Ο επί πολλά χρόνια πρόεδρος Χοσέ Μαρί Μαρτίνεθ κατηγορήθηκε για πλαστογραφία της υπογραφής ενός συνεργάτη του σ’ ένα τραπεζικό έγγραφο και για οικονομικές ατασθαλίες και απομακρύνθηκε από τη θέση του από την κυβέρνηση της χώρας. Η ΦΙΦΑ του Σεπ Μπλάτερ τότε μυρίστηκε το σκάνδαλο και δεν έσπευσε να τον «σώσει», αν και τον στήριζε πολύ ανοιχτά. Ο Μπλάτερ ήταν παρών στα εγκαίνια του «σπιτιού του ποδοσφαίρου», ενός παλατιού στην ουσία που κόστισε κανείς δεν ξέρει πόσα λεφτά, ένα χρόνο πριν την αποπομπή του προέδρου.

Ο Μαρτίνεζ πέρασε στην ιστορία ως ένας ακόμη από τους (πολλούς, δυστυχώς) ποδοσφαιροπαράγοντες, που εκμεταλλεύονται τη θέση για να βγάλουν λεφτά. Ακόμα και σε μια δωρεά της AFC ύψους περίπου 200.000 δολαρίων προς την ομοσπονδία η απόδειξη κόπηκε στο όνομά του (!) και φυσικά το ποσό ουδέποτε εισπράχθηκε. Επί των ημερών του το ποδόσφαιρο στις Φιλιππίνες (ούτως ή άλλως σε χειρότερη θέση στα ομαδικά σπορ σε σχέση με το μπάσκετ και το μπέιζμπολ) ουσιαστικά εξαφανίστηκε. Ο ίδιος, μάλιστα, είχε φτάσει στο σημείο να πει ότι η μπάλα δεν… ταιριάζει στους Φιλιππινέζους, επειδή απαιτεί σωματικά προσόντα που δεν έχουν! Τώρα, πώς δεν τους ταιριάζει η μπάλα, ενώ στο μπάσκετ που απαιτεί ύψος οι Φιλιππίνες είναι σημαντική ασιατική δύναμη, δεν το εξηγούσε…

Τέλος πάντων, η διοίκηση της ομοσπονδίας ανατέθηκε (προσωρινά στην αρχή, μετά μόνιμα) στον Μαριάνο Αρανέτα, έναν θρύλο του ποδοσφαίρου στη χώρα τη «χρυσή» για τις Φιλιππίνες δεκαετία του 1980. Ο Αρανέτα, φορ στα νιάτα του, είχε οδηγήσει τις Φιλιππίνες στην τελική φάση του Ολυμπιακού Τουρνουά του Λος Άντζελες το 1984 και είχε πετύχει, μάλιστα, το μοναδικό γκολ της ομάδας στους Αγώνες.

Ο Αρανέτα ήταν μέσα στα πράγματα και γνώριζε ότι το εγχώριο ταλέντο ήταν πολύ φτωχό, έτσι έβαλε σε εφαρμογή ένα άλλο σχέδιο: Απευθύνθηκε στην πολυπληθή φιλιππινέζικη διασπορά, προσπαθώντας να βρει δυνητικούς παίκτες. Επικοινώνησε με όλες τις πρεσβείες κυρίως στην Ευρώπη και έβαλε ειδικούς ανθρώπους να ψάχνουν νεαρούς ποδοσφαιριστές με φιλιππινέζικες ρίζες. Με το που τους έβρισκε, άρχιζε το… ψηστήρι: Σε πολλά παιδιά πέτυχε να τους αγγίξει την ευαίσθητη χορδή.

Από την 23μελή αποστολή των Φιλιππίνων στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο πρώτο ταξίδι της ομάδας σε τελική φάση Ασιατικού Κυπέλλου, μόνο τρεις (!) ποδοσφαιριστές έχουν γεννηθεί στη χώρα! Οι υπόλοιποι 20 είναι, στην ουσία, τέκνα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, γεννημένα στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, τη Δανία… Παιδιά που έμαθαν μπάλα σε πολύ πιο προηγμένες συνθήκες κι αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν τις ρίζες τους (αν παρατηρήσετε τη φωτό, θα δείτε περισσότερα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά στα πρόσωπα, παρά ασιατικά). Δυστυχώς για την ομάδα αυτή, ο πιο εμβληματικός παίκτης αυτής της φουρνιάς ποδοσφαιρικών… παλινοστούντων, ο γκολκίπερ Νιλ Έθεριτζ, προτίμησε να μην παίξει, φοβούμενος ενδεχομένως ότι η απουσία του θα του στοίχιζε τη θέση του βασικού στην Κάρντιφ της Πρέμιερ Λιγκ.

Το κερασάκι της τούρτας ήταν η πρόσληψη του Σβεν Γκόραν Έρικσον πριν δύο μήνες. Ο Σουηδός «παππούς» είπε ότι θα ήθελε να συνδέσει το όνομά του με μια «κληρονομιά» στο ποδόσφαιρο της χώρας (legacy ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου). Στην ουσία οι Φιλιππίνες είναι μια «ευρωπαϊκή» ομάδα, με χαμηλό ποιοτικό ταβάνι μεν, αλλά μπροστά σε μια πρόκληση, που όλοι ξέρουν ότι δύσκολα θα επαναληφθεί.

Ή τώρα, λοιπόν, ή ποτέ. Οι επίσης άπειροι από τέτοια ραντεβού Κιργίζιοι έδειξαν καλύτερα πράγματα στα πρώτα ματς (εναντίον Κίνας και Κορέας), ωστόσο θα στηρίξω τους Ευρωπαιο-φιλιππινέζους, τουλάχιστον να μην χάσουν.

ΙΡΑΝ – ΙΡΑΚ

Για τον σχεδόν δεκαετή πόλεμο μεταξύ τους τη δεκαετία του 1980, τον Σαντάμ Χουσεϊν, τον σάχη και τον Χομεϊνί κάτι θα’ χει πάρει το μάτι και το αυτί σας. Εμείς θα δοκιμάσουμε να σκιαγραφήσουμε πώς έχει τώρα η κατάσταση.

Γνωρίζετε, φαντάζομαι, ότι το Ιράκ δεν μπορεί (ακόμα) να δώσει εντός έδρας διεθνείς αγώνες, για λόγους ασφαλείας των φιλοξενούμενων αποστολών. Από τότε που έγινε η αμερικάνικη επέμβαση το Ιράκ υποχρεούνταν να δίνει τα εντός έδρας ματς του σε ουδέτερο γήπεδο. Κυρίως χρησιμοποιούσε γήπεδα του Κατάρ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Πριν την έναρξη των προκριματικών για το Μουντιάλ του 2018 η ιρακινή ομοσπονδία έστειλε έγγραφο στη ΦΙΦΑ, με την οποία όριζε ως έδρα της το… Ιράν!

Ναι, αλλά… πού στο Ιράν; Οι Ιρακινοί πρότειναν ως έδρα την πόλη του Αχβάζ, που ανήκει μεν στο Ιράν, αλλά βρίσκεται πολύ κοντά στα ιρακινά σύνορα, η δε περιοχή κατοικείται από αραβικής (και όχι περσικής) καταγωγής ανθρώπους, που όσο να’ ναι αισθάνονται… συγγενείς με τους Ιρακινούς! Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία του Ιράν αρνήθηκε να παραχωρήσει το γήπεδο της Αχβάζ και για να μην δώσει «κακή εντύπωση» πρότεινε γήπεδα της Τεχεράνης (όχι το αχανές «Αζάντι» που παίζει η εθνική, αλλά μικρότερα). Οι Ιρακινοί θέλοντας και μη συμφώνησαν, αφού αν διαφωνούσαν, θα φαινόταν ότι πρότειναν την Αχβάζ λειτουργώντας «εκ του πονηρού», δηλαδή μέσω του γεμάτου γηπέδου να αναδείξουν την «συμπάθεια» μιας συνοριακής περιοχής στην ομάδα τους.

Αυτή η ιστορία με τα ρευστά σύνορα γύρισε μπούμερανγκ. Ο πόλεμος του 1980 μπορεί να έγινε για την πετρελαιοφόρα περιοχή του Κουζεστάν (της οποίας πρωτεύουσα είναι η Αχβάζ, που λέγαμε), αλλά και με τις ευλογίες της Δύσης για να αποσταθεροποιηθεί το καθεστώς Χομεϊνί, που είχε εκθρονίσει το σάχη τον προηγούμενο χρόνο, ωστόσο η αφορμή του ήταν «συνοριακά επεισόδια» και η επίκληση από τον Σαντάμ της συγγένειας των νότιων Ιρακινών (που είναι στην πλειοψηφία τους σιίτες) με τους γείτονές τους στην Αχβάζ.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Μετά από έναν αιματηρό πόλεμο με ένα εκατομμύριο νεκρούς οι δύο χώρες «τα βρήκαν», ο Σαντάμ από δυτικός χωροφύλακας έγινε αποδιοπομπαίος τράγος, το Ιράκ έγινε μια χώρα που κρατιέται ζωντανή μόνο χάρη στον διεθνή παράγοντα και το Ιράν βρήκε την ευκαιρία να… παίξει ανάποδα το δίσκο: Από εκεί που αμυνόταν, τώρα «διεκδικεί» τους σιίτες του νότιου Ιράκ για λογαριασμό του!

Οι σχέσεις των δύο χωρών θεωρούνται πλέον «ομαλές», αλλά η καχυποψία παραμένει. Κάθε χρόνο πολλές χιλιάδες Ιρανών επισκέπτονται το Ιράκ, κυρίως τις ιερές για τους σιίτες πόλεις της Νατζάφ και της Καρμπάλα, κι αυτός ο θρησκευτικός τουρισμός αφήνει εκατομμύρια.

Και η μπάλα; Οι Ιρακινοί αναγνωρίζουν ότι το Ιράν είναι καλύτερο, αλλά το αποδίδουν στις συνθήκες. «Αν είχαμε εμείς λεφτά και παίζαμε εντός, θα ήταν αλλιώς», λένε. Και περηφανεύονται ότι σε αυθεντικό ποδοσφαιρικό ταλέντο είναι καλύτεροι. Άλλωστε στην εθνική του Ιράν έχουν παίξει αρκετοί παίκτες που έχουν γεννηθεί σε ιρακινό έδαφος, ενώ το αντίθετο δεν έχει γίνει ποτέ.

Υποτίθεται ότι και οι δύο έχουν μεγάλο κίνητρο, πέραν της κατάληψης της πρωτιάς, που τους βγάζει από ένα νοκ-άουτ πονοκέφαλο ήδη στη φάση των «16», με τη Σαουδική Αραβία ή το Κατάρ. Το αμφίσκορο είναι μια καλή επιλογή.