Ολυμπιακός: Βαριά βιομηχανία τίτλων

Οι περισσότεροι την ιστορία –σε γενικές γραμμές- την μάθαμε αυτές τις ημέρες: Τις αδιανόητες δυσκολίες που πέρασαν ο Χρήστος Παυλίδης και οι αθλήτριες του στον δρόμο για την Βουδαπέστη και την κορυφή της Ευρώπης.

Ναυμαχία που κράτησε μήνες ολόκληρους σε θάλασσα ανοιχτή και ανταριασμένη. Μέσα στη δίνη της πανδημίας, αλλά και των ακατανόητων αποφάσεων (μας) γύρω από τα σπορ.

Ο νέος πρωταθλητής Ευρώπης είναι μια ομάδα δίχως «εγχώρια» δράση, δίχως ξένες παίκτριες στο ρόστερ, αλλά και δίχως… λογική στη φιλοδοξία του. Γιατί σε αυτό το επίπεδο δεν αναζητάς δικαιολογίες. Δεν συμβιβάζεσαι. Απλά ψάχνεις τρόπο να πετύχεις τον στόχο σου.

Ακόμη και αν το «σχέδιο» σου, και το σήμα στο σκουφάκι το υπερασπίζονται αθλήτριες που δεν έχουν τελειώσει ακόμη το σχολείο.

Δεν επέλεξε τυχαία ο Μιχάλης Κουντούρης να δηλώσει και τις δύο ομάδες του πόλο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, παρότι προφανώς ήξερε καλύτερα από όλους τα δεδομένα: Και δεν έφτασε τυχαία και φέτος ο Ολυμπιακός σε άντρες και γυναίκες στις τελικές φάσεις των δύο διοργανώσεων.

Είναι οι σπουδαίοι προπονητές. Είναι οι προσωπικότητες του νερού. Είναι η ίδια η ελληνική σχολή. Είναι πρωτίστως όμως η νοοτροπία του συλλόγου. Η «σημαία» του. Το βλέμμα στον ουρανό.

Ο τρόπος που ο Ερασιτέχνης σε αυτή τη σύγχρονη εποχή του δεν σταματά να ανεβάζει τον πήχη ψηλότερα.

Το αποψινό ήταν το τέταρτο ευρωπαϊκό τρόπαιο του τμήματος την τελευταία επταετία. Κανονική δυναστεία. Μια βασική «μονάδα» της βαριάς βιομηχανίας τίτλων που ζει τα καλύτερα της χρόνια στο μεγάλο λιμάνι.

Κανονικό μονοπώλιο. Ένας πολυαθλητικός σύλλογος που η Ελλάδα πρέπει να καμαρώνει για χάρη του. Ένα σπουδαίο παράδειγμα προς μίμηση που μέσα στην δυσκολότερη 10ετία μεταπολεμικά, κατάφερε πράγματα που έμοιαζαν ακατόρθωτα.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Με συνέπεια. Με μέθοδο. Μα κυρίως με επιθυμία. Ένας ζωντανός πολυαθλητικός οργανισμός που το καλοκαίρι του ΄10 είχε τμήματα δίχως αθλητές και χρέη εκατ ευρώ. Ο ίδιος που έντεκα χρόνια μετά νιώθει πως στέκεται σε ένα δικό του διαφορετικό επίπεδο: εκτός συναγωνισμού.