Τα γκραν πρι που (κατά τη γνώμη μου) πρέπει να διεξαχθούν φέτος

Λόγω του γνωστού ιού που κοντεύει να αλλάξει την ανθρωπότητα και θα την αλλάξει έως ένα σημείο, όπως για παράδειγμα έγινε με τους δίδυμους πύργους το 2001, το νέο πρωτάθλημα της Formula 1 θα είναι αρκετά διαφορετικό. Δεν θα γίνουν 22 γκραν πρι όπως ήτασν προγραμματισμένο, αλλά μάξιμουμ 20. Δεν θα γίνουν αυτά σε Αυστραλία και Μονακό, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα, τα οποία μπορούν να αλλάξουν, ενώ εκκρεμούν οι αποφάσεις για Αζερμπαϊτζάν, Μπαχρέιν, Κίνα, Ολλανδία, Βαρκελώνη και Βιετνάμ.

Σίγουρα είναι όλα τα υπόλοιπα μέχρι στιγμής και φαίνεται πως επειδή το καλοκαίρι ο ιός θα υποχωρήσει, όπως αναφέρουν οι επιστήμονες, τι θα γίνει όταν μπει το φθινόπωρο από τα μέσα Οκτωβρίου λέω εγώ και απομένουν τέσσερα γκραν πρι, όλα στο βόρειο ημισφαίριο, τότε που θα επικρατεί πιο κρύος καιρός; Εκτός από τη Βραζιλία που θα έχει καλύτερο.

Εν πάση περιπτώσει, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει με τον ιό, παρακάτω παραθέτω την άποψή μου για το πώς θα πρέπει να διαμορφωθεί φέτος το πρόγραμμα. Θα έχει 14 αγώνες και οι προτιμήσεις δεν έχουν να κάνουν με τα κρούσματα του κορωνοϊού και το πόσο θα έχει επηρεάσει τις χώρες διεξαγωγής, αλλά με άκρως αγωνιστικά κριτήρια. Ας φανταστούμε λοιπόν πως κάποιος μου λέει να διαλέξω σε ποιες πίστες θέλω να δω φέτος αγώνα της Formula 1.

Εξηγώ σε όλες το γιατί θέλω και γιατί δεν θέλω, με τις περισσότερο ελκυστικές να έχουν πολλά κοινά σημεία και τις λιγότερο προτιμητέες να έχουν κι αυτές πολλά κοινά.

Πάμε λοιπόν…

ΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΟΥΝ

ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ-ΜΠΑΚΟΥ (ΜΠΑΚΟΥ)

Νέα σχετικά πίστα στο πρόγραμμα και άσχετα αν γίνεται σε πόλη, υπάρχουν πολλά σημεία για προσπέραση, πολλές ευθείες δηλαδή όπου το DRS δεν έχει διακοσμητικό ρόλο, όπως σε κάποιες άλλες. Ακόμα και στον τελευταίο γύρο λοιπόν, πολλά μπορούν να συμβούν, όπως κάποτε με τον Βαλτέρι Μπότας και τον Λανς Στρολ που οδηγούσε για τη Williams, όταν ο Φινλανδός… έκλεψε τη θέση κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

ΜΠΑΧΡΕΪΝ-ΜΠΑΧΡΕΪΝ (ΣΑΚΧΙΡ)

Από τις πιο όμορφες πίστες κατά τη γνώμη μου, έστω κι αν έχει αρκετή σκόνη το οδόστρωμα. Τέσσερις μεγάλες ευθείες, αρκετά ανταγωνιστικά αργά τμήματα και όμορφοι αγώνες τις περισσότερες φορές.

ΚΙΝΑ-ΣΑΝΓΚΑΗ (ΣΑΝΓΚΑΗ)

Δύο μεγάλες ευθείες, η μία τεράστια για την ακρίβεια, σχετικά νέα στο πρόγραμμα, καλές προδιαγραφές και πολύ γκάζι. Αυτό που θέλουν να βλέπουν όλοι οι θεατές. Ωραία τα «κλειστά» γκραν πρι, αλλά οι κανονικές πίστες οφείλουν να είναι έτσι.

ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ-ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ (ΜΟΝΤΜΕΛΟ)

Μαζί με το Σπα και τη Μόντσα, κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά σιρκουί. Τα έχει όλα. Αργές και γρήγορες στροφές, αργές και γρήγορες ευθείες, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως οι ομάδες κάνουν επί χρόνια εκεί τις δοκιμές τους. Πολύ απλά διότι τα έχει και τα συνδυάζει όλα.

ΚΑΝΑΔΑΣ-ΖΙΛ ΒΙΛΝΕΒ (ΜΟΝΤΡΕΑΛ)

Όπως όλες οι παραπάνω, έχει τρομερά γρήγορα τμήματα. Μόνο που αυτά συνδυάζονται με ζώνες υψηλού ποσοστού πέδησης, καταπονώντας το ανάλογο σύστημα των μονοθεσίων. Αξίζει να γίνει εκεί αγώνας για πολλούς λόγους και μακάρι να γίνει.

ΓΑΛΛΙΑ-ΠΟΛ ΡΙΚΑΡΝΤ (ΛΕ ΚΑΣΤΕΛΕ)

Όμορφη πίστα, προσεγμένη, με καλές εγκαταστάσεις, αν και το έχουν παρακάνει θεωρώ οι διοργανωτές με τα ασφάλτινα σημεία εξόδου, τα οποία είναι… πολυχρωματικά, με τις αποχρώσεις της γαλλικής σημαίας στην ουσία. Κατά τα άλλα, ναι σε γενικές γραμμές στο Πολ Ρικάρντ, αν και αν ήταν λίγο πιο φαρδύ, δεν θα χαλούσε κανέναν.

ΑΥΣΤΡΙΑ-RED BULL RING (ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ)

Δεν μπορείς να πεις πως είναι must, αλλά έχει καλά χαρακτηριστικά. Καλές ευθείες, ανωφέρειες και κατωφέρειες με καλά ποσοστά κλίσεων. Πάντως, δεν θα στενοχωριόμουν πολύ αν δεν έβλεπα ξανά αγώνα της Formula 1 εκεί. Όμως, φαίνεται να είναι καλή πίστα γενικότερα.

ΑΓΓΛΙΑ-ΣΙΛΒΕΡΣΤΟΟΥΝ (ΣΙΛΒΕΡΣΤΟΟΥΝ)

Τι να πει κανείς για αυτή την πίστα; Από τις πιο καλές του προγράμματος. Είναι κατασκευασμένη σε πρώην αεροδρόμιο της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας, γνωστότερης και ως RAF (Royal Air Force) και αυτό δυσχεραίνει το ρύθμισμα του αεροδυναμικού πακέτου των αυτοκινήτων. Η περιοχή είναι ακάλυπτη βλέπετε και επικρατούν πολλές φορές ισχυροί άνεμοι. Δεν θα την αφαιρούσα ποτέ από το καλεντάρι.

ΒΕΛΓΙΟ-ΣΠΑ (ΣΤΑΒΕΛΟ)

Ούτε αυτή θα την αφαιρούσα από το πρόγραμμα. Τα λόγια είναι περιττά. Φοβερή πίστα, θρυλική, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα που λέει ο λόγος να βλέπω κάθε Κυριακή εκεί, αγώνα της Formula 1. Μεγάλες τελικές από τα αυτοκίνητα και πολλές προσπεράσεις.

ΙΤΑΛΙΑ-ΜΟΝΤΣΑ (ΜΟΝΤΣΑ)

Η φωτογραφία της Μόντσα κοσμεί το άρθρο. Πρόκειται για τον ναό της ταχύτητας και σε αυτή, οι οδηγοί έχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε άλλη, το γκάζι στο πάτωμα. Στην ουσία έχει μόνο ευθείες και συν τοις άλλοις, οι τιφόζι της Ferrari δημιουργούν πάντα ξεχωριστή ατμόσφαιρα, έστω και αν δεν βλέπουν πάντα το αγαπημένο τους μονοθέσιο νικηφόρο.

ΡΩΣΙΑ-ΣΟΤΣΙ (ΣΟΤΣΙ)

Περίπλοκη πίστα, δύσκολη, αλλά τα γρήγορα τμήματα που διαθέτει, την κάνουν ξεχωριστή. Πρόκειται για έναν συνδυασμό πολλών παραγόντων που για μένα η FIA οφείλει να την κρατά στο πρόγραμμα και μέχρι στιγμής, καλά κάνει και το πράττει αυτό.

ΗΠΑ-ΟΣΤΙΝ (ΤΕΞΑΣ)

Για μένα η καλύτερη πίστα του προγράμματος. Καθαρά αγωνιστική και όχι όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές, που ακολουθούν κατά γράμμα τις πεποιθήσεις του αρχιτέκτονα Χέρμαν Τίλκε. Φαρδιά εκεί που χρειάζεται, όπως για παράδειγμα στην πρώτη αριστερή στροφή μετά την ευθεία εκκίνησης/τερματισμού, όπως λόγω του φάρδους της, δεν υπάρχουν επαφές και το γκραν πρι συνεχίζεται κανονικά. Πίστα, με όλη τη σημασία της λέξεως και ίσως στο μέλλον να σκεφτούμε καλύτερα πως θα θέλαμε περισσότερες αμερικανικές πίστες στο πρόγραμμα. Τόσες έχουν κατασκευαστεί στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, 2-3 θα μπορούσαν να βρίσκονται στο καλεντάρι.

ΜΕΞΙΚΟ-ΕΡΝΑΝΟΣ ΡΟΝΤΡΙΓΚΕΣ (ΜΕΞΙΚΟ ΣΙΤΙ)

Η πίστα Ερμάνος Ροντρίγκες έχει τη δική της αίγλη. Επέστρεψε το 2015 βελτιωμένη σε πολλούς τομείς. Συνήθως τοποθετείται στα τέλη της σεζόν, όπου οι διεκδικητές του τίτλου δεν προσφέρουν απλόχερα θέαμα, καθώς θέλουν να μην έχουν κάποια επαφή, αλλά το σημείο όπου περνούν κάτω από την εξέδρα, είναι όλα τα λεφτά.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ-ΚΑΡΛΟΣ ΠΕΪΣ (ΣΑΟ ΠΑΟΛΟ)

Από τη στιγμή που εκεί έχει κερδίσει δύο φορές ο μεγάλος Άιρτον Σένα (στην Ιντερλάγκος το 1991 και το 1993), αλλά και οι Έμερσον Φιτιπάλντι (1973-1974), Κάρλος Πέις (1975), Νέλσον Πικέ (1983-1986) <στη Χακαρεπάγουα> και Φελίπε Μάσα (2006, 2008, Ιντερλάγκος), πρέπει να υπάρχει εκεί γκραν πρι. Όχι μόνο επειδή αγαπούν το σπορ οι Βραζιλιάνοι, αλλά και διότι η πίστα προσφέρει πάρα πολλές συγκινήσεις, έχοντας… σύμμαχό της και τον απρόβλεπτο καιρό.

ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΕΞΑΧΘΟΥΝ

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ-ΑΛΜΠΕΡΤ ΠΑΡΚ (ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ)

Είναι λίγο στενή, διεξάγεται σε πάρκο και το lay out της θυμίζει λίγο τις περισσότερες πίστες των ΗΠΑ, οι οποίες είναι οβάλ. Το Άλμπερτ Παρκ δεν είναι ακριβώς οβάλ, αλλά κατά τη γνώμη μου υπάρχουν άλλες πίστες, καλύτερες από αυτή για να φιλοξενήσουν αγώνα της Formula 1. Η Αδελαΐδα για παράδειγμα είναι καλύτερη και έχει περισσότερες ευθείες.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ-ΖΑΝΤΒΟΥΡΤ (ΖΑΝΤΒΟΥΡΤ)

Όταν μία πίστα έχει τόσες στροφές, για ποια προσπεράσματα μπορούμε να μιλάμε. Πάρτε για παράδειγμα τον εαυτό σας. Έχετε μπροστά σας ένα αυτοκίνητο σε κανονικό δρόμο. Στην ευθεία θα τον προσπεράσετε και όχι σε στροφή. Αυτό θα προσπαθήσουν να κάνουν οι οδηγοί στο ένα και μοναδικό ευθύ τμήμα του Ζάντβουρτ. Ας με συγχωρήσει ο Μαξ Φερστάπεν, αλλά αγώνα στην Ολλανδία δεν θα ήθελα ποτέ να δω. Τουλάχιστον σε αυτή την πίστα.

ΜΟΝΑΚΟ-ΜΟΝΑΚΟ (ΜΟΝΤΕ ΚΑΡΛΟ)

Πάμε τώρα στην πιο αμφιλεγόμενη επιλογή μου. Αν έπρεπε να κρατήσω από τις… «μισητές» πίστες κάποια, θα επέλεγα το Μόντε Κάρλο, απλά για την γκλαμουριά και τίποτε άλλο. Έχω επισκεφτεί το Μονακό μία φορά, δεν υπάρχει καλή ασφαλτόστρωση, αφού οι δρόμοι χρησιμοποιούνται καθημερινά από τους πολίτες, δεν υπάρχει δηλαδή καλή πρόσφυση, συν του γεγονότος πως για να δεις προσπέραση, θα πρέπει να είσαι ο Μαρκ Γουέμπερ, που από ό,τι θυμάμαι, είχε μια έφεση στο να περνάει εκεί άλλους οδηγούς. Αλλά κατά τα άλλα, αν δεν γίνει ποτέ ξανά εκεί γκραν πρι, θα μας λείψει όλη αυτή η λάμψη και τίποτε άλλο.

ΒΙΕΤΝΑΜ-ΑΝΟΪ (ΑΝΟΪ)

Πολλά υποσχόμενη πίστα, τριγωνική κατά ένα βαθμό, ίσως να βλέπαμε ένα καλό γκραν πρι εκεί. Απλά έχουμε κι εκεί πολλά αργά τμήματα τα οποία δεν ευνούν την προσπέραση. Θα ήθελα να τη δω στο πρόγραμμα απλά από περιέργεια, αλλά δεν θα «πέθαινα» κιόλας. Σε μια δεύτερη σκέψη, θα την επέλεγα για το καλεντάρι.

ΟΥΓΓΑΡΙΑ-ΟΥΓΚΑΡΟΡΙΝΓΚ (ΜΟΓΙΟΡΟΝΤ)

Μονακό χωρίς μπαριέρες. Αυτή είναι η άλλη… επίσημη ονομασία της πίστας. Άρα, γιατί να χαλιόμαστε όταν τα προσπεράσματα είναι λίγα; Δεν βλέπω τον λόγο. Στενή πίστα, δεν ευνοεί τις μεγάλες τελικές και τις προσπεράσεις και το μόνο που θα μας λείπει, θα είναι ο αλυτάρχης.

ΣΙΝΓΚΑΠΟΥΡΗ-ΜΑΡΙΝΑ ΜΠΕΪ (ΣΙΝΓΚΑΠΟΥΡΗ)

Ουδέν σχόλιον. Και αυτή είναι κάπως στενή για τα δεδομένα της Formula 1. Formula 1 σημαίνει ταχύτητα και στη Σινγκαπούρη δεν βλέπουμε και πολλή. Οι… γκαζοφίλ (δανεισμένη λέξη και έκφραση από περιοδικό αυτοκινήτου βελτίωσης) αυτό αναζητούν και με συγχωρείτε, αλλά στη Σινγκαπούρη, μόνο αυτό δεν βλέπουμε.

ΙΑΠΩΝΙΑ-ΣΟΥΖΟΥΚΑ (ΣΟΥΖΟΥΚΑ)

Η χώρα έχει φιλοξενήσει αγώνα της Formula 1 σε δύο πίστες. Τη Φούτζι και τη Σουζούκα. Την πρώτη τη διαχειριζόταν η Mitsubishi και από το 2000 ανήκει στην Toyota, ενώ φέτος διεξάγεται στη Σουζούκα, από μια θυγατρική της Honda. Αν και υποστηρικτής των Ιαπώνων σε πολλούς τομείς, δεν νομίζω πως η Σουζούκα προσφέρει πολύ θέαμα. Δεν θα μου έλειπε από το πρόγραμμα, πολύ απλά διότι το γκάζι και η ταχύτητα απουσιάζουν.

ΑΜΠΟΥ ΝΤΑΜΠΙ-ΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑ (ΑΜΠΟΥ ΝΤΑΜΠΙ)

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Καλή πίστα, προσεγμένη, όμως και εδώ, όταν εμποδίζεις το καλύτερο μηχανοκίνητο σπορ να δείξει τις αρετές του, χάνεις. Όπως χάνουν και οι Αυστραλοί στα V8 Supercars που αναγκάζουν τα «θηρία» των 650 ίππων να αναπτύσσουν μικρές ταχύτητες και το ακόμα χειρότερο, να μην έχουν χώρο για πολλές προσπεράσεις. Και αν σε αυτό το πρωτάθλημα, οι περισσότερες πλευρικές επαφές δεν στοιχίζουν, στη Formula 1 στοιχίζουν ακριβά.