Κι όμως…

Θυμάμαι ακόμα τον αγώνα στο Μονακό το 1992, όταν ο «αφηνιασμένος» τότε Νάιτζελ Μάνσελ με την… υπερηχητική Williams Renault έδινε τη μάχη του για να περάσει τον μεγάλο Άιρτον Σένα με McLaren Honda. Η Williams είχε πάρει την πρωτοκαθεδρία από τη McLaren στα μέσα του 1991 και πλέον, με τις πέντε νίκες που είχε σημειώσει ο Μάνσελ το ’92, στους πέντε πρώτους αγώνες της σεζόν θα κέρδιζε και στο Μονακό. Η Williams τότε δεν «πιανόταν».

Το «λιοντάρι», όπως αποκαλείτο ο Μάνσελ, είχε κατακτήσει την pole position και από ένα σημείο και μετά στην κούρσα, αύξησε τη διαφορά του, ώσπου… χάθηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Η διαφορά του από τους υπόλοιπους ήταν τόσο μεγάλη και λογικό για τον σκηνοθέτη να μεταδώσει άλλες εικόνες, πιο ενδιαφέρουσες και σε άλλα σημεία της κούρσας, όπου η μάχη μαινόταν.

Ξαφνικά, η τηλεόραση δείχνει τον Σένα με το Νο.1, κάτι που σήμαινε πως ηγείτο της κούρσας. Ούτε είχαμε μάθει τότε πώς έγινε αυτό ούτε πού ήταν ο Μάνσελ. Εν τέλει έγινε γνωστό πως ο Βρετανός είχε ένα κλατάρισμα και έως ότου πάει στα πιτ να αλλάξει ελαστικά και να εξέλθει στην πίστα, έχασε την τεράστια διαφορά που είχε από τον Σένα, με αποτέλεσμα να πέσει δεύτερος. Βλέπετε, στην προσπάθειά του να δώσει ενδιαφέρον στον αγώνα, ο σκηνοθέτης έχασε το πιο ενδιαφέρον. Το κλατάρισμα του Μάνσελ και την προσπάθεια του Βρετανού να πάει στα πιτ για αλλαγή.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, έγινε το έλα να δεις. Ο Βρετανός έπιασε τον Σένα και προσπάθησε πάρα πολλές φορές να τον περάσει. Αν το γκραν πρι γινόταν σε άλλη πίστα, ο Μάνσελ θα είχε περάσει. Απλά επειδή γινόταν στο Μονακό, οι τελευταίοι γύροι μου έμειναν στη μνήμη τόσο έντονα, που ακόμα και τώρα πιστεύω πως αυτό ήταν και είναι το καλύτερο γκραν πρι που έχω δει ever. Από τη μια είχαμε τον εξαιρετικό Μάνσελ να πιέζει όσο δεν πάει τη Williams και από την άλλη τον σπουδαίο Σένα να διατηρήσει την πρωτιά.

Πραγματικά απίστευτος αγώνας και όσοι τον θυμούνται, καταλαβαίνουν τι γράφω.

Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν για να δούμε πόσο απρόβλεπτος μπορεί να γίνει ένας αγώνας. Στην Ισπανία περιμέναμε ένα συναρπαστικό γκραν πρι, το οποίο έγινε για κάποιους… βαρετό και ενώ στο Μονακό αναμενόταν ένας… βαρετός αγώνας, να που έγινε ένας από τους πιο ενδιαφέροντες φετινούς.

Όπως γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο, ένας αγώνας είναι συναρπαστικός όταν υπάρχουν προσπεράσματα. Επίσης, είναι συναρπαστικός όταν δύο ομάδες ή και περισσότερες είναι ισοδύναμες. Στη μάχη του Λιούις Χάμιλτον να κρατήσει πίσω του τον Μαξ Φερστάπεν, ναι μεν δεν είδαμε προσπέρασμα, αλλά είδαμε μάχη. Σε άλλη πίστα, ο Ολλανδός θα είχε περάσει. Στο Μονακό, όμως, εκεί όπου το προσπέρασμα είναι σπάνιο, ο Βρετανός μπόρεσε να διαχειριστεί τα εξαιρετικά φθαρμένα ελαστικά του και να κρατήσει πίσω του τον Φερστάπεν.

Εκεί λοιπόν που κάποιος περιμένει έναν συναρπαστικό αγώνα, παρακολουθεί έναν… βαρετό κι εκεί που περιμένει… βαρετό, παρακολουθεί έντονο ανταγωνισμό.

Πάντα ήμουν της άποψης πως τέτοια γκραν πρι, σε στενές πίστες δηλαδή, δεν πρέπει να διεξάγονται. Στο Μονακό πρέπει να γίνονται γιατί είναι το Μονακό. Αν λοιπόν μπορούμε σε τέτοιες πίστες να βλέπουμε ανταγωνισμό, καλώς να γίνονται. Αλλά θα πρέπει να θυσιαστούν τα προσπεράσματα. Αντιθέτως, στις κανονικές αγωνιστικές πίστες, συνήθως δεν βλέπουμε πολύ ανταγωνισμό, αλλά αρκετά προσπεράσματα. Καθώς, από τη στιγμή που ένας οδηγός περνάει κάποιον άλλον, αυξάνει τη διαφορά του. Εν αντιθέσει με ό,τι γίνεται σε στενές πίστες.

Κάτι θυσιάζεται για κάτι άλλο πάντα. Στις κανονικές πίστες λοιπόν θα παρακολουθούμε κάποια προσπεράσματα και μεγάλες σχετικά τελικές διαφορές και στις στενές ελάχιστα προσπεράσματα και μικρές διαφορές.

Ας διαλέξουμε λοιπόν κι εμείς τι θέλουμε!

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

ΥΓ.: Πώς τα φέρνει η ζωή, ε; Πάντα είχα τη γνώμη πως γκραν πρι σε στενές πίστες, δεν πρέπει να διεξάγονται ποτέ, αφού δεν υπάρχουν προσπεράσεις. Κι όμως, το πιο έντονο συγκινησιακά γκραν πρι που παρακολούθησα ποτέ, είναι του… Μονακό το 1992!