Η Κομανέτσι και η Σεκιουριτάτε

Όταν η εμβληματική Nάντια Κομανέτσι έφυγε παράνομα από τη Ρουμανία τον Νοέμβριο του 1989, ο Στεγιαρέλ Ολάρου ήταν ένας 17χρονος έφηβος που σχεδίαζε ήδη τη δική του απόδραση από το καθεστώς του Nικολάε Τσαουσέσκου.

Ιστορικός πλέον, πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας, ο Ολάρου μελέτησε σε βάθος την ιστορία των υπηρεσιών πληροφοριών της χώρας του, ειδικά της Securitate (τη μυστική αστυνομία κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος).

• Διαβάστε επίσης: Ο Φορτούνης, ο Μπιέλ και το απίθανο με τον Ντόη

Έγραψε βιβλίο για την Κομανέτσι και τη μυστική αστυνομία. “Nadia Comaneci and the Secret Police: A Cold War Escape”. Ένα βιβλίο που συλλέγει σχολαστικά όλες τις αναφορές από την Securitate και από ανθρώπους κοντά στη γυμνάστρια μέχρι την αναχώρησή της από τη Ρουμανία και που ρίχνει φως σε άγνωστες στιγμές της ζωής. Ιδιαίτερα σε εκείνες της ταραχώδους σχέσης της με τον προπονητή της, Μπέλα Κάρολι, ο οποίος υπέβαλε τους αθλητές του σε ένα καθεστώς τρόμου με σωματική και ψυχολογική κακοποίηση.

Το 1989 ο Ολάρου γνώριζε την ύπαρξη της Securitate: «Ήξερα, όπως όλοι οι άλλοι στη Ρουμανία, ότι υπήρχε, ότι παρακολουθούσαν ανθρώπους που ήταν αντίθετοι στο καθεστώς, ότι έπρεπε να προσέχεις τι έλεγες, γιατί άκουγαν και μπορείς να υποστείς τις συνέπειες», παραδέχεται ο Ρουμάνος επιστήμονας.

Πέρα από το σιδηρούν παραπέτασμα, η Ρουμανία ήταν, μαζί με την Ανατολική Γερμανία, μια από τις χώρες που υπέφεραν περισσότερο από την ακαμψία της μυστικής αστυνομίας. Το βιβλίο του Ολάρου αντικατοπτρίζει αυτό το επίπεδο ακραίας επιτήρησης. Όταν η Νάντια έφυγε, η μητέρα, ο αδερφός και η κουνιάδα της μαζεύτηκαν για να συζητήσουν ποια στρατηγική να ακολουθήσουν κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων και αφού γνώριζαν ότι τα σπίτια τους είχαν παραβιαστεί, έπαιξαν έναν δίσκο κλασικής μουσικής σε πλήρη ένταση για να μην πιάσουν τα κρυμμένα μικρόφωνα τίποτα τα λόγια τους.

H Ρουμανία ήταν, μαζί με την Ανατολική Γερμανία, μια από τις χώρες που υπέφεραν περισσότερο από την ακαμψία της μυστικής αστυνομίας

Νάντια Κομανέτσι και Νικολάε Τσαουσέσκου

Δεν είναι ακόμη γνωστό πόσο μεγάλο ήταν το δίκτυο πληροφοριοδοτών της Securitate, γιατί τα έγγραφα με αυτά τα δεδομένα καταστράφηκαν λίγο πριν την επανάσταση.

Ο Oλάρου θυμάται: «Είχαμε ακόμη και έναν γείτονα στη γειτονιά που ήταν πράκτορας της Securitate, όλοι το ήξεραν, αλλά ήταν πολύ καλός τύπος». Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι άνθρωποι στο περιβάλλον της διάσημης γυμνάστριας, από προπονητές μέχρι συμπαίκτες, συμπεριλαμβανομένων υπαλλήλων εγκαταστάσεων και μελών του εθνικού αθλητικού προξενείου, ήταν για κάποιο διάστημα πληροφοριοδότες.

Το βιβλίο καταγράφει την αύξηση των αναφορών με την άφιξη του Bela Karolyi και της συζύγου του, Marta, στην ομάδα γυμναστικής του Onesti, όπου η Κομανέτσι, άρχισε να ξεχωρίζει.

Καθώς οι Ρουμάνοι γυμναστές πέτυχαν σε μεγάλους αγώνες —με αποκορύφωμα το τέλειο 10 της Comaneci στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976 σε ηλικία μόλις 14 ετών— περισσότεροι άνθρωποι και πόροι κινητοποιήθηκαν από τη Securitate για να μάθουν πώς ήταν πραγματικά η προπόνηση και οι αγώνες.

Ο Oλάρου αφηγείται με πλήρη λεπτομέρεια τη μάχη μεταξύ της Nadia Comaneci και του Μπέλα Κάρολι. Το βιβλίο περιέχει πολλές μαρτυρίες που περιγράφουν πώς οι Κάρολι τιμωρούσαν τα λάθη των κοριτσιών με ξυλοδαρμούς και τα ανάγκαζαν να προπονούνται και να αγωνίζονται ακόμα και όταν ήταν άρρωστα, αγνοώντας τους τραυματισμούς και τις παρακλήσεις των αθλητριών.

Επίσης, ταπεινώνονταν συνεχώς λόγω του βάρους τους. Σε μια συνέντευξη που έδωσε η Κομανέτσι με την συναθλήτρια της, Τεοντόρα Ουνγκουρεάνου, τον Δεκέμβριο του 1977 και η οποία καταγράφηκε από τα μικρόφωνα που ήταν κρυμμένα στο σπίτι της, οι δύο αναφέρουν τις προσβολές που δέχτηκε η Νάντια από τον προπονητή της επειδή πήρε 300 γραμμάρια. «Την έλεγαν χοντρή, ότι ήταν σαν χήρα με 15 παιδιά, μια μεθυσμένη χήνα. Σαν λάστιχο Μισέλεν» τόνιζε η Ουνγκουρεάνου.

Ο Ολάρο περιγράφει την εμμονή των Κάρολο με το σώμα των αθλητών, απαγορεύοντάς τους να τρώνε όπως θέλουν και ζυγίζοντάς τους κάθε μέρα. Αν έπαιρναν βάρος, υποβάλλονταν σε αυστηρές τιμωρές χωρίς να πίνουν νερό και χωρίς να τρώνε για μέρες, εκτός από το ότι τους ανάγκαζαν να παρακολουθήσουν σεμινάριο τους.

Νάντια Κομανέτσι και Μπέλα Κάρολι

Μία από τις αναφορές που αποκαλύπτει τη σκληρότητα των προπονητών με αυτό το θέμα είναι αυτή του χορογράφου της ομάδας, Γκέζα Πόζαρ, ενός μόνιμου πληροφοριοδότη του οποίου το κωδικό όνομα ήταν Nelu, ο οποίος έγραψε: «Ο Μπέλα είναι σαδιστής, γιατί στο τραπέζι, παρουσία των πεινασμένων κοριτσιών, τρώνε μπρόστα τους σαν να μην υπάρχει αύριο».

Αν και η Securitate και η ηγεσία του κόμματος γνώριζαν αυτές τις απάνθρωπες μεθόδους, κανείς δεν έδωσε εντολή να αλλάξουν οι μέθοδοι του ζεύγους Karolyi, καθώς συνέχισαν να φέρνουν μετάλλια για τη Ρουμανία, η οποία συναγωνιζόταν στην παγκόσμια γυμναστική με τον γίγαντα της ΕΣΣΔ ως τον μεγαλύτερο αντίπαλο.

Η περίπλοκη σχέση εξάρτησης και εχθρότητας της Κομανέτσι με τον Κάρολι παραμένει ένα από τα άλυτα μυστήρια σήμερα, καθώς εκείνη, σε αντίθεση με άλλες αθλήτριες, δεν κατήγγειλε ποτέ τη κακομεταχείριση που έλαβε από αυτόν, ακόμη και μετά τη φυγή στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο Κάρολι είχε καταφύγει χρόνια πριν, το 1981. Εκεί, επιπλέον, συνεργάστηκε μαζί του σε διάφορα έργα που αφορούσαν τον αθλητισμό.

Ωστόσο, η πιο σημαντική υποτιθέμενη συναισθηματική σχέση της αθλήτριας ήταν αυτή που είχε με τον γιο του δικτάτορα, Νίκου Τσαουσέσκου. Στο βιβλίο, ο Ολάρου δείχνει πώς η μητέρα του, Έλενα Τσαουσέσκου, ήταν αυτή που τον εμπόδισε να ταξιδέψει στις δυτικές χώρες και που σιγά σιγά περιόρισε την αναχώρησή του από τη χώρα.

«Γνωρίζω ελάχιστα για τη σχέση της μαζί του. Έχω μόνο μερικές μαρτυρίες από ανθρώπους που ήταν κοντά της εκείνα τα χρόνια. Τον ρώτησα αν αυτή η σχέση ήταν πραγματική και μου το αρνήθηκε. Είπε ότι είχαν μόνο εργασιακή σχέση. Αλλά, πάνω απ’ όλα, δεν συμπεριέλαβα τίποτα από αυτά γιατί στους φακέλους δεν υπήρχε ίχνος της σχέσης, γιατί η Securitate δεν ήταν εξουσιοδοτημένη να γράψει τίποτα για την οικογένεια του δικτάτορα» παραδέχθηκε ο Ολάρου που θυμήθηκε:

«Ήμασταν όλοι έκπληκτοι τότε που η Νάντια έφυγε από τη Ρουμανία». Είπαμε, «Θεέ μου, ακόμα και η Νάντια έφυγε. Νομίζαμε ότι ήταν ένα προνομιούχο άτομο. Ήταν ένα σημάδι, για εμάς, ότι το τέλος του καθεστώτος πλησίαζε. Ήθελα επίσης αυτό το βιβλίο να είναι κάτι περισσότερο από μια βιογραφία. Ήθελε να δείξει πόσο δύσκολο ήταν να είσαι εξαιρετικός αθλητής σε μια κομμουνιστική χώρα, πόσο η πολιτική ήταν στη ζωή του και πόσο δύσκολο ήταν να γίνεις πρωταθλητής εκείνα τα χρόνια. Ήταν ένας άλλος κόσμος» κατέληξε ο Ολάρου στην έρευνα της «Ελ Παϊς».

Στην περιγραφή του βιβλίου η «Αμαζον» αναφέρει:

Η Nadia Comaneci είναι το παιδί θαύμα της Ρουμανίας και η παγκόσμια σταρ της γυμναστικής που τελικά εγκατέλειψε την πατρίδα της και τη βάναυση καταπίεση ενός κομμουνιστικού καθεστώτος. Σε ηλικία μόλις 14 ετών, η Νάντια έγινε η πρώτη αθλήτρια που κέρδισε τέλεια βαθμολογία 10,0 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976 και συνέχισε με τρία χρυσά μετάλλια σε παραστάσεις που επηρέασαν το άθλημα για τις επόμενες γενιές, εδραιώνοντας τη θέση της Νάντια ως αθλητικός θρύλος.

Ωστόσο, καθώς οι κομμουνιστικές αρχές στη Ρουμανία επιδίωκαν να ελέγξουν τους κορυφαίους αθλητές της, η Νάντια και οι προπονητές της υποβλήθηκαν σε παρακολούθηση από την Securitate, τη ρουμανική μυστική αστυνομία. Με βάση 25.000 σελίδες αρχείου της μυστικής αστυνομίας, αμέτρητα έγγραφα πληροφοριών μυστικών υπηρεσιών και πολυάριθμες ηχογραφήσεις υποκλοπών, αυτό το βιβλίο αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία της ζωής και της καριέρας της Νάντια χρησιμοποιώντας μοναδικές γνώσεις από την κομμουνιστική δικτατορία που την παρακολουθούσε.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Στο «Η Νάντια Κομανέτσι και η Μυστική Αστυνομία» ο συγγραφέας εξερευνά την περίπλοκη και εύφλεκτη σχέση της Νάντια με τις μερικές φορές καταχρηστικούς προπονητές της, Μπέλα και Μάρτα Καρόλι, φιγούρες που αργότερα θα εμπλακούν στο σκάνδαλο της Γυμναστικής των ΗΠΑ. Το βιβλίο πραγματεύεται τους ψυχικούς αγώνες της Νάντια και την απόπειρα αυτοκτονίας το 1978, και την αξιοσημείωτη εμφάνιση της στο χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980. Εξερευνά τον αντίκτυπο της επακόλουθης αποχώρησης της Νάντια από τη διεθνή δραστηριότητα και στοχάζεται σε φλέγοντα ερωτήματα γύρω από την αποστασία που σταματάει την καρδιά και τα σύνορα στις Ηνωμένες Πολιτείες που ανέλαβε με επιτυχία τον Νοέμβριο του 1989. Ήταν η αποστασία που οργανώθηκε από πράκτορες της CIA; Κανονίστηκε με εντολή του ίδιου του Προέδρου Τζορτζ Μπους; Ή μήπως η Nadia βοηθήθηκε και υποκινήθηκε από μερικούς από τους ίδιους τους αξιωματικούς της Securitate που επρόκειτο να παρακολουθήσουν την πιο αξιόλογη αθλητική εικόνα του κομμουνιστικού κόσμου; Αυτό που αποκαλύπτεται είναι μια συναρπαστική ιστορία αντοχής και απόδρασης, στην οποία μια από τις μεγαλύτερες αθλήτριες του κόσμου ρίσκαρε τα πάντα για την ελευθερία.