Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: «Οι αθλητές με αναπηρία μπορούν να φτάσουν σε υψηλά επίπεδα»

Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, Παραολυμπιονίκης της κολύμβησης και Παγκόσμια πρωταθλήτρια, μίλησε για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και έστειλε το μήνυμά της πως οι αθλητές με αναπηρία μπορούν να φτάσουν σε υψηλά επίπεδα.

Αναλυτικά όσα είπε στο «hernews.gr»:

Διαβάστε επίσης: Αποδεκατισμένη η Γαλλία: Με ίωση και οι Βαράν, Κονατέ – Αγωνία για τον τελικό!

Έχετε αναφερθεί πολλές φορές στην αγάπη σας για τον αθλητισμό. Τι προσφέρει στην ψυχή της Αλεξάνδρας η ενασχόληση με την κολύμβηση;

«Η κολύμβηση μου δίνει ελευθερία από κάθε άποψη. Νοιώθω ελεύθερη να σκεφτώ, χωρίς να κριθώ. Μου προσφέρει ανακούφιση στο μυϊκό σύστημα. Στο αγωνιστικό κομμάτι όμως, βλέπω τις δυνατότητες μου και συνάμα τις αδυναμίες μου. Είμαι ένας άνθρωπος που το μέτρο σύγκρισης πάντα με άγχωνε και το απέφευγα. Τυχαία η κολύμβηση ταίριαξε στα αθλητικά μου θέλω. Όμως όταν είδα ότι σε αυτό είμαι καλή ,θέλησα να το εξελίξω και να γίνω κάτι για το οποίο θα νιώθω υπερήφανη για τον εαυτό μου».

Η πολιτεία πόσο στηρίζει ή δεν στηρίζει την προσπάθεια των αθλητών; Τι πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει;

«Η πολιτεία δεν θα πω ότι στηρίζει γενικά τους αθλητές, τη παιδεία και την υγεία. Αρκετά δυνατά μυαλά και άξιοι αθλητές καταφεύγουν σε άλλες χώρες όπου φυσικά είναι ξένοι ,με απλά καλές δυνατότητες. Στη χώρα μας επικρατεί αδιαφορία, για τις επιτυχίες μας ,στο εξωτερικό είμαστε αρκετά υποβαθμισμένοι λόγω του ότι γνωρίζουν πλέον την ιδιοσυγκρασία μας ως λαό.
Η πολιτεία απαρτίζεται από πολίτες που αν ο καθένας έβλεπε τον εαυτό του ως σύνολο κι όχι ως οντότητα, θα επικρατούσε μια αρμονία.
Στη δική μας χώρα, λόγω αρκετών χρόνων στέρησης και δυσκολιών ξεχάσαμε από που προερχόμαστε και τον πολιτισμό που φέραμε σε πολλά άλλα κράτη.

Θα μπορούσαμε να είμαστε παράδειγμα προς μίμηση για το ήθος και τις αξίες μας, λόγω ιστορίας.
Με αυτό φαντάζομαι ότι δίνω απόλυτα την εικόνα που επικρατεί πλέον στην Ελλάδα. Επειδή κυριαρχεί το κρατικό σύστημα γίνεται άνιση κατανομή σε πολλά επίπεδα.
Άρα παλεύουμε μόνοι μας , με ότι δύναμη και κουράγιο μας έχει απομείνει. Ούτε αυτό είναι αρκετό.
Το κράτος δεν χρηματοδοτεί τις προσπάθειες μας και ο ιδιωτικός τομέας αναζητά δυνατούς influencers που θα παρουσιάσει το προϊόν τους στο μέγιστο.
Προσωπικά λίγες εταιρείες στήριξαν την προσπάθεια μου, με πρώτη και καλύτερη την PwCGreece που μέχρι και τώρα πιστεύει στις δυνατότητες μου».

Θεωρείτε πως οι Παραολυμπιονίκες δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση που έχουν οι Ολυμπιονίκες, όσον αφορά τη στήριξη της πολιτείας;

«Είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση, καθώς οι αρτιμελείς θεωρούνται επαγγελματίες αθλητές, ενώ οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες αντιμετωπίζονται ως αθλητές που κάνουν μια δραστηριότητα για να περνάει η ώρα τους και για να κοινωνικοποιούνται.

Αυτό το στερεότυπο και την αντίληψή προσπαθούμε εδώ και κάποια χρόνια να αλλάξουμε. Οι εταιρείες που προσεγγίζουμε για την στήριξη, δεν είναι αρκετά πεπεισμένοι ακόμα και με τεράστια βιογραφικά επιτυχιών στο δυναμικό μας. Τα τελευταία χρόνια με μεγάλες μάχες και με συνεχόμενες προσπάθειες να αποδεικνύουμε, ότι οι αθλητές με αναπηρία όταν τους δοθεί η ανάλογη αντιμετώπιση και το κίνητρο, μπορούν να φτάσουν σε υψηλά επίπεδα.

Ακόμα παλεύουμε για τα αυτονόητα. Ελάχιστοι μετρημένοι στα δάχτυλα είναι οι αθλητές με αναπηρία που αναδεικνύονται.
Ενώ έχουμε πάρα πολλούς καταξιωμένους αθλητές».

Έχετε μιλήσει δημόσια πολλές φορές για το σύνδρομο σας. Πως και πότε το ανακαλύψατε;

«Το σύνδρομο που έχω λέγεται Stiff Person Syndrome. Είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα, το οποίο προκαλεί ακούσιους σπασμούς και εν τέλη ακαμψία στη παρατεταμένη κίνηση.
Το 2010 έγινε η διάγνωση από τον κύριο Βελέτζα, ο οποίος είχε εργαστεί στη Γερμανία και μου ζήτησε να κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις.
Επιβεβαιώθηκε από τον κύριο Τάγαρη, στο νοσοκομείο όπου με παρακολουθούν μέχρι σήμερα, στο Γεννηματά».

Θέλει μεγάλο θάρρος να μιλήσεις δημόσια για ένα θέμα υγείας. Φοβηθήκατε αρχικά να το αποκαλύψετε;

«Δεν φοβήθηκα τα συμπτώματα της πάθησης μου. Οπότε το να αναφέρω από τι πάσχω δεν ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντραπώ ή να αποκρύψω. Άλλωστε ξεκίνησα την κολύμβηση ως θεραπευτικό μέσο.
Μετέπειτα ήρθε στην ζωή μου ο πρωταθλητισμός. Έπρεπε να γνωρίζουν την πάθηση μου ,γιατί στην έντονη άσκηση υπάρχουν άσχημες επιπτώσεις στο σώμα και κατ’ επέκταση αδυναμία του να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις. Οπότε διαμορφώθηκε η προπόνηση μου έτσι ώστε να μπορώ να ανταποκριθώ σε μια απαιτητική προπόνηση και σε αγώνες που αγγίζουν ή ξεπερνούν τα όρια ενός απλού αθλητή».

Βιώσατε ποτέ ρατσισμό για το σύνδρομό σας;

«Δεν βίωσα ποτέ ρατσισμό για το σύνδρομο μου. Ίσα ίσα το σεβάστηκαν και με βοήθησαν».

Πως είναι η καθημερινότητα με Σύνδρομο Δύσκαμπτου Ανθρώπου και πόσο δυσκολεύει η συγκεκριμένη πάθηση εσάς προσωπικά ως Αλεξάνδρα στον αθλητισμό;

«Η καθημερινότητα μου με το σύνδρομο Stiff person syndrome άλλοτε είναι πολύ βατή και άλλοτε πολύ δύσκολη.
Χρειάζεται καθημερινά όταν ξυπνήσω να κάνω αναερόβια άσκηση ώστε να φεύγει η υπερτονία στα κάτω άκρα.
Ωστόσο επειδή κινούμαι με αμαξίδιο είναι δύσκολο από θέμα προσβασιμότητας σε χώρους, όπως οι διαβάσεις πεζών, δεν υπάρχουν ράμπες ή είναι σπασμένες.
Είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο τις περισσότερες φορές να μπω σε λεωφορείο, καθώς δεν κατεβάζουν την αναπηρική ράμπα.
Επιπρόσθετα στους περισσότερους χώρους αθλητισμού, τέχνης, θεαμάτων και διασκέδασης, δεν υπάρχουν πουθενά ράμπες και χώροι ειδικά διαμορφωμένοι όπως ορίζει ο νόμος».

Δίνετε μάχες και τις κερδίζετε, μέσα και έξω από το νερό. Σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε;

«Ναι, υπάρχουν στιγμές που θέλω απλά να σταματήσω τα πάντα. Δεν θα πω ότι είμαι άτρωτη. Έχω συναισθήματα, έχω κόπωση, όπως όλοι μας.
Όταν έχεις προσφέρει στη χώρα σου πράγματα και η ίδια δεν το αξιολογεί σωστά, αντ’ αυτού σου βάζει εμπόδια, τότε νοιώθεις ότι έχασες τη μάχη.
Μετά μπαίνει η λογική και λέει ότι κάθε στιγμή που έζησα ήταν μια εμπειρία. Θέλω να ζω όμορφες στιγμές να αποκομίζω εμπειρίες και να εξελίσσομαι.
Γι’ αυτό δεν σταματάω να παλεύω!»

Ποιοι άνθρωποι βρίσκονται δίπλα σας στον αγώνα σας;

«Βρίσκονται άνθρωποι λίγοι αλλά σημαντικοί για εμένα. Κυρίως η οικογένεια μου και οι φίλοι μου».

Τι προβλήματα αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα οι άνθρωποι που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο;

«Η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με αμαξίδιο είναι δύσκολη από την άποψη του ότι δεν υπάρχουν προσβάσιμοι χώροι, σχεδόν πουθενά.
Επίσης υπάρχει δυσκολία στην εύρεση εργασίας λόγω της προσβασιμότητας στη χώρα μας».

Είναι γνωστό πως δίνετε μάχη για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Αισθάνεστε ότι κάτι έχει αρχίζει να αλλάζει προς το καλύτερο ή υπάρχει μια υποκριτική προβολή του θέματος χωρίς να αγγίζεται η ουσία;

«Είμαστε αρκετοί που δίνουμε τη μάχη μας,ώστε να αντιμετωπιζόμαστε ισάξια στην χώρα αυτή.
Αυτό που παλεύω εγώ ως Αλεξάνδρα είναι η αλλαγή του άδικου νόμου που επιβάλλει 8 αθλητές και 8 διαφορετικές χώρες, σε Ευρωπαικό και Παγκόσμιο επίπεδο.
Επίσης είναι η αντιμετώπιση των αθλητών με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, ως επαγγελματίες αθλητές , όπως άλλωστε γίνεται και στις ευρωπαϊκές χώρες.
Έτσι έχω δημιουργήσει το hashtag #Paralympic_athletes_matter .
Χαίρομαι ότι την ενέργεια μου αυτή στήριξαν Έλληνες και ξένοι αθλητές και κάναν αναδημοσιεύσεις.
Ευελπιστώ στην καλύτερη αντιμετώπιση των νέων αθλητών στη χώρα μας. Πλέον έχει ακουστεί το θέμα μου και υπάρχει συζήτηση για αλλαγή. Για να δούμε…»

Ως δυναμική γυναίκα, αποτελείτε πρότυπο για όλες εμάς. Τι θα συμβούλευε η Αλεξάνδρα μια γυναίκα που αντιμετωπίζει στη ζωή της κάποιας μορφής δυσκολία;

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

«Ως Αλεξάνδρα θα πω την αλήθεια. Δεν με Θεωρώ δυναμική. Υπάρχουν έξω πολύ δυνατές προσωπικότητες.
Ως άνθρωπος οπότε με αναπηρία, λόγω του ότι το βιώνω, θα έλεγα σε μια γυναίκα ότι «Ξέρω ότι από τη φύση μας έχουμε αντέξει πιο πολλά, μην σε τρομάζει το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Έτυχε αυτή η πάθηση ή το γεγονός, δεν τέλειωσε τίποτα έδω. Πάλεψε να νοιώσεις η ίδια πρώτα καλά με τον εαυτό σου και επέλεξε το μαγικό συστατικό που θα σε κάνει να λάμψεις».