100+1 λόγοι για να λατρέψεις τον Πέδρο Μαρτίνς

to10.gr 03.07.2020-08:30

Κλείνει πανηγυρικά η διετία, με τον ίδιο τον Μαρτίνς δικαιωμένο, και ακόμη πιο δικαιωμένη τη διοίκηση του Βαγγέλη Μαρινάκη που έκλεισε τα αυτιά της στους παρορμητικούς που ζητούσαν την απόλυση του στα δύσκολα και εμπιστεύθηκε μόνο τα μάτια, το ένστικτο και τη λογική της.

Το κατά τα άλλα διαδικαστικό, παιχνίδι με τον ΟΦΗ είχε για τον Ολυμπιακό μία ιδιαίτερη σημειολογία. Ο προπονητής του, ο άνθρωπος που θεωρείται ο αναμορφωτής του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού, συμπλήρωσε 101 παιχνίδια στον πάγκο του και γνώρισε ταυτόχρονα τη λύτρωση καθώς ο τίτλος του πρωταθλήματος είναι πλέον εξασφαλισμένος από κάθε άποψη, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που ο ΠΑΟΚ δικαιωθεί εξ’ολοκλήρου στο CAS.

Η πρώτη διετία του Μαρτίνς στον Πειραιά είχε τα σκαμπανεβάσματα τα οποία χαρακτηρίζουν το χτίσιμο κάθε νέας εποχής. Είχε ψυχρολουσίες, φορτισμένες στιγμές και σημαντικές τριβές. Οι παράγοντες όμως που τον κράτησαν βιδωμένο σε μία από τις πιο ηλεκτρικές προπονητικές καρέκλες του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ήταν η εργατικότητα και το όμορφο ποδόσφαιρο που παρουσίαζε η ομάδα από το πρώτο επίσημο ματς του σκυθρωπού Πορτογάλου στο τιμόνι της.

Κλείνει όμως πανηγυρικά αυτή η διετία, με τον ίδιο τον Μαρτίνς δικαιωμένο, και ακόμη πιο δικαιωμένη τη διοίκηση του Βαγγέλη Μαρινάκη που έκλεισε τα αυτιά της στους παρορμητικούς που ζητούσαν την απόλυση του στα δύσκολα και εμπιστεύθηκε μόνο τα μάτια, το ένστικτο και τη λογική της.

Πέρα όμως από τα ορατά και πασίδηλα ταλέντα του Μαρτίνς που του έχουν προσδώσει σχεδόν θεϊκή υπόσταση στα μάτια των ερυθρόλευκων οπαδών και έχουν οδηγήσει τους ενθουσιώδεις να τον συγκρίνουν με τον Μπάγεβιτς και τον Βαλβέρδε, οφείλουμε να μιλήσουμε για ορισμένα πιο θαμπά του επιτεύγματα. Θέματα διαχείρισης και ψυχολογίας τα οποία δεν είναι πάντα ευκολονόητα και προφανή.

Πρώτα από όλα, ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Πορτογάλου στην πρώτη διετία του στο λιμάνι είναι η πεποίθηση που πέρασε σε άπαντες στον ερυθρόλευκο οργανισμό (παίκτες, δημοσιογράφους, οπαδούς) ότι τα πάντα θα γίνονται με τον δικό του τρόπο. Με λιγότερο από ένα εξάμηνο στον πάγκο του Ολυμπιακού και με αρκετές φωνές να ζητούν την απόλυση του μετά την ήττα από τον ΟΦΗ, ο Μαρτίνς δεν δίστασε να διώξει τον πανάκριβο και παγκοσμίου κλάσης Γιάγια Τουρέ όταν έκρινε ότι η φυσική του κατάσταση δεν ανταποκρινόταν στα στάνταρντς της ομάδας και ότι οι βεντετισμοί του δημιουργούσαν προβλήματα στα αποδυτήρια. Ομοίως έπραξε και φέτος με τον Εμρέ Μορ, ωστόσο τα δεδομένα ήταν πολύ ευνοϊκότερα για τον ίδιον. Η ομάδα δούλευε ρολόι, ο ρυθμός ήταν εξαιρετικός και άπαντες ήταν ήδη ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα της δουλειάς του.

Μια διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος είναι η εμπιστοσύνη και η πίστωση χρόνου που έδειξε ο Μαρτίνς σε παίκτες που παρόλο που αρχικά δέχτηκαν οξεία κριτική από κοινό και δημοσιογράφους, στο τέλος τον δικαίωσαν. Ο αξιοκρατικός και θαρραλέος Πορτογάλος, εφόσον έκρινε ότι ένας παίκτης εξυπηρετεί ορισμένα στοιχεία που ήθελε να εφαρμόσει στα παιχνίδια του και δούλευε καλά στις προπονήσεις, θα τον χρησιμοποιούσε ο κόσμος να χαλάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων ο Γιώργος Μασούρας που μέχρι την ασύλληπτη σέντρα του στο Emirates αποτελούσε για τους περισσότερους μία ποδοσφαιρική εμμονή του Μαρτίνς. Και όταν μεσούσης της φετινής σεζόν κρίθηκε ότι χρειαζόταν ένας συνεπέστερος και πιο αξιόπιστος φορ από τον Γκερέρο για να μοιράζεται, έστω ανισομερώς, τη θέση με τον σεληνιασμένο Γιουσέφ Ελ Αραμπί, ο Πορτογάλος εμπιστεύθηκε το πιο δικό του από τα δικά του παιδιά, τον Αχμέντ Χασάν, φέρνοντας τον πάλι δανεικό από την Πορτογαλία. Ιδιαίτερα σημαδιακό λοιπόν ότι δύο δικά του γκολ έδιωξαν και το τελευταίο σύννεφο μαθηματικής αμφιβολίας πάνω από την δεδομένη κατάκτηση του τίτλου.

Κλείνοντας, αυτό που ξεχωρίζει τον Πέδρο Μαρτίνς από τους περισσότερους προπονητές και του επέτρεψε να μακροημερεύσει στον πάγκο του Ολυμπιακού περισσότερο από προκατόχους του είναι η ποδοσφαιρική του οξυδέρκεια. Η ικανότητα του δηλαδή, να μετατρέπει κακοτυχίες ή λάθη στο σχεδιασμό σε προτερήματα για την ομάδα του. Όταν για παράδειγμα την περυσινή σεζόν συνειδητοποίησε ότι ο Γκερέρο δεν είχε το εύκολο γκολ στο βαθμό που χρειαζόταν, τράβηξε δίπλα του τον Κώστα Φορτούνη δημιουργώντας ένα ιδιότυπο 4-4-2 που έφερε την πρόκριση με τη Μίλαν. Όταν λίγες μέρες πριν τα προκριματικά του Champions League έχασε με χιαστούς τον παίκτη πάνω στον οποίο βάσιζε μέχρι τότε το μεγαλύτερο κομμάτι της επιθετικής του λειτουργίας, σκαρφίστηκε και εφήρμοσε το διάσημο πλέον 4-3-3 που αποτέλεσε το μεγαλύτερο εχέγγυο της φετινής φρενήρους πορείας του Ολυμπιακού.

Και εις άλλα με υγεία, coach!