Μαύρος: «Με τον Πανιώνιο ξεκίνησα την ποδοσφαιρική ζωή μου, με είχε ζητήσει η Νάπολι»

Μια πολύ μεγάλη συνέντευξη παραχώρησε ο Θωμάς Μαύρος στα «panionianea.gr» όπου μεταξύ άλλων πραγματοποίησε μια αναδρομή από το ξεκίνημα της καριέρας του στον Πανιώνιο, τη μετακίνηση στην ΑΕΚ και το φινάλε ξανά στην ομάδα της Νέας Σμύρνης ενώ αναφέρθηκε και στην κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αναλυτικά:

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε λέγοντας μου, όταν ακούτε τις λέξεις «ποδόσφαιρο», «γήπεδο», «φίλαθλος», «προπόνηση», «προπονητής», τι είναι όλο αυτό το οποίο σας έρχεται στο μυαλό έτσι σαν πρώτο πλάνο, σαν πρώτη εικόνα;

Εντάξει η ζωή του ποδοσφαίρου είναι με όλα αυτά που αναφέρατε… Η πρώτη εικόνα είναι συνυφασμένη, να είμαστε με κόσμο, με τον προπονητή, με συμπαίκτες, με διοικούντες, αλλιώς δεν μπορείς να είσαι ποδοσφαιριστής. Προπόνηση, αγώνες…Όλα αυτά μαζί. Τα πάντα έχουν να κάνουν με την ζωή ενός ποδοσφαιριστή και γενικότερα με το άθλημα.

Εσάς πότε σας μπήκε το μικρόβιο για να ασχοληθείτε με το ποδόσφαιρο;

Από πολύ μικρή ηλικία, από τον πατέρα μου που αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο… Είχε δύο γιους τον αδελφό μου τον συγχωρεμένο και εμένα και μας το εμφύτευσε μέσα μας από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι κάναμε προπόνηση τότε σε μία αυλή που είχαμε, μαθαίνοντας μας την τεχνική του ποδοσφαίρου, τα κοντρόλ, τις πάσες, τα σουτ τις κεφαλιές, μονοκόμματα κλπ κλπ… Τα πρώτα τέλος πάντων μαθήματα, τα πήραμε από τον πατέρα μου ο οποίος ήταν και πολύ καλός, αλλά και αυστηρός δάσκαλος-προπονητής. Και έτσι σε μία ηλικία πολύ τρυφερή των έξι χρόνων, γιατί από εκεί ξεκίνησα τις προπονήσεις, αγάπησα πάρα πολύ το ποδόσφαιρο.

Όταν εσείς το πήγατε σε επαγγελματικό επίπεδο το ποδόσφαιρο, φαντάζομαι δεν ήταν αρνητικός, σας στήριξε…

Οπωσδήποτε! Αφού το ζητούσε μανιωδώς. Ήθελε δηλαδή πάντα μανιωδώς να γίνουμε καλοί ποδοσφαιριστές, να παίξουμε σε μία ομάδα και να διακρινόμαστε.Αλλά εκ παραλλήλου να έχουμε καλό χαρακτήρα και να πηγαίνουμε σχολείο, δηλαδή να μην παρατηρήσουμε τα γράμματα.

Κατάλαβα. Και κάπως έτσι, εσείς ξεκινήσατε στον Πανιώνιο;

Εγώ με τον Πανιώνιο ξεκίνησα την ποδοσφαιρική μου ζωή, ήμουνα η μασκότ της τότε ομάδας. Έβγαινα δηλαδή μπροστά από την ομάδα και έτσι συμμετείχα κατά κάποιο τρόπο και εγώ στις χαρές, στις λύπες της ομάδας του Πανιωνίου της εποχής εκείνης και βεβαίως αγάπησα αυτή την ομάδα. Μετά συνέχισα στα τσικό 11 χρονών, 15 χρόνων στους εφήβους, 16 χρονών στην πρώτη ομάδα μέχρι 21 που πήγα στην ΑΕΚ.

Μάλιστα. Στον Πανιώνιο ποιες είναι οι στιγμές που έχετε ζήσει μ’ αυτή την ομάδα, ποιες είναι οι στιγμές οι οποίες έχετε ξεχωρίσει στο μυαλό σας και στην καρδιά σας;

Οπωσδήποτε, όλες οι στιγμές και από μασκότ που ήμουνα πίσω από το τέρμα και έπιανα την μπάλα αγαπούσα αυτή την ομάδα και ζούσα μαζί της και βεβαίως μετά όταν έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής κάναμε την πρώτη πολύ μεγάλη χρονιά με τον προπονητή τον Τζο Μάλετ και με μεγάλους παίκτες σε αξία και σε χαρακτήρα όπως ο Δέδες, ο Σκρέκης, ο Χάιτας, αδελφοί Ιντζόγλου, Μωραϊτέλης και άλλοι πολλοί. Νομίζω ότι αυτή η χρονιά έμεινε χαραγμένη μέσα στην καρδιά μου γιατί έπαιζε πολύ ωραίο ποδόσφαιρο ο Πανιώνιος, βγήκε δεύτερος στο πρωτάθλημα και βεβαίως αποκλείσαμε και μία μεγάλη ομάδα της εποχής εκείνης, με την ισπανική την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Τότε ήταν πάρα πολύ μεγάλη και δυνατή ομάδα. Νομίζω ότι αυτή η χρονιά ήταν που έγινα επαγγελματίας, έπαιξα και καθιερώθηκα, με στιγμάτισε δηλαδή και είναι ιδιαιτέρως χαραγμένη στην την ψυχή μου… Αγάπησα πολύ αυτή την ομάδα και ιδιαίτερα εκείνη την χρονιά.

Αναφερθήκατε σ’ έναν προπονητή ο οποίος άφησε εποχή. Ωστόσο για εσάς ποιος ήταν ο προπονητής είτε στον Πανιώνιο είτε σε κάποια άλλη ομάδα που αγωνιστήκατε και πήρατε πολλά σημαντικά και πράγματα τα οποία σας βοήθησαν στο μέλλον;

Νομίζω ότι ο είναι Μάλετ… Βέβαια πριν τον Μάλετ στους εφήβους με είχε ξεχωρίσει και έκανα προπόνηση με την πρώτη ομάδα ο προηγούμενος προπονητής ο Ντέζο Μπούντζακ. Και σ’ αυτόν οφείλω πολλά, αλλά σαν ταλέντο με τελειοποίησε ο Μάλετ, ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός και σαν χαρακτήρας, εκτός από πολύ μεγάλος προπονητής και το απέδειξε με την απόδοση που είχαμε εκείνη τη χρονιά, ήταν και δίκαιος άνθρωπος, σοβαρός και σκληρός συγχρόνως, με την έννοια ότι εγώ που ήμουν 16 χρονών και είχα μπει στην πρώτη ομάδα, με κράταγε μετά την προπόνηση για να κάνω έξτρα προπόνηση ατομική μόνος μου μία ώρα, η οποία με βοήθησε πάρα πολύ να βελτιώσω τις αδυναμίες που είχα τότε ως νέο παιδί. Και βεβαίως παρόλο που είχα πει εφτά φορές ότι πεθαίνω σήμερα, γιατί η κούραση ήταν πολύ μεγάλη, τότε καταλαβαίνετε δεν υπήρχε ούτε αθλητιατρική, ούτε βιταμίνες, ούτε πρωτεΐνες, ούτε υδατάνθρακες τίποτα, μόνο το φαγητό και τα πόδια ψηλά και καταλαβαίνετε ότι ήτανε δύσκολο. Ούτε air condition ούτε, ούτε, ούτε… τίποτα. Αλλά αυτή η έξτρα προπόνηση είναι αυτή που με βοήθησε και εξελίχθηκα και μετά είχα την καριέρα τη μετέπειτα στην ΑΕΚ και στις Εθνικές ομάδες που έπαιξα 17,5 χρονών στην Εθνική Ελλάδος…

Βέβαια, έχετε στην καριέρα σας την ποδοσφαιρική πολλά ρεκόρ που ακόμα δεν τα έχει σπάσει κανείς!

Έχω βάλει το πιο γρήγορο γκολ 17 χρονών και δύο μηνών αν δεν απατώμαι, ήμουνα πρώτος σκόρερ, όπως είχα ρεκόρ στα γκολ και στις κεφαλιές όλων των εποχών… Είναι πάρα πολλά. Έχω παίξει πάρα πολύ μικρός στην Εθνική Ελλάδος… Μεικτή Ευρώπης, Μεικτή Κόσμου και σ’ όλες τις Εθνικές Νέων Ερασιτεχνών, Ενόπλων, Ελπίδων, κ.α…

Πράγματι έχετε πάρα πολλά ρεκόρ, καθώς και πολλές συμμετοχές…Θα ήθελα όμως να σταθούμε στο γεγονός που σας κάλεσαν στην Μεικτή Κόσμου, όπου πέραν των υπολοίπων διακρίσεων που έχετε κτλ. Αυτή είναι μία ύψιστη τιμή για ένα ποδοσφαιριστή. Έτσι δεν είναι; Πώς νιώσατε τότε;

Πάρα πολύ, πάρα πολύ…Θυμάμαι μετά στο ρεστοράν μετά το παιχνίδι όπου μου είχε πει τότε ο προπονητής ο Μεζάι που είχε έρθει στο κέντρο εκεί με τους Έλληνες που ήμουνα στο γήπεδο, σκεφτόμουν μετά απ’ αυτό τέλος πάντων, αυτή τη συμμετοχή μου στη Μεικτή Κόσμου μετά τη Μεικτή Ευρώπης τι άλλο απομένει. Τι άλλο; Και δεν έβρισκα. Γιατί ήτανε η ύψιστη τιμή όπως είπες να συμπεριληφθώ εγώ. Τότε ότι η Ελλάδα δεν είχε και πολλές διακρίσεις…Στον ευρωπαϊκό χώρο γενικότερα και καταλαβαίνετε ότι η τιμή είναι ακόμα μεγαλύτερη, να ξεχωρίζεις και να πας σταδιακά από τη Μεικτή Ευρώπης στη Μεικτή Κόσμου, δηλαδή και τις δύο. Οπότε είχα όλες τις εθνικές εδώ στην Ελλάδα και συν τις δύο ύψιστες…

Φυσικά. Φαντάζομαι για έναν ποδοσφαιριστή να φοράει και το εθνόσημο, όπως και εσείς, είναι μια μεγάλη διάκριση…

Μεγάλη, βεβαίως συμφωνώ απόλυτα, αλλά καταλαβαίνετε, τα συναισθήματα όταν βγαίνεις έξω από την Ελλάδα και να παίζεις και εντός συνόρων, με όλες τις ομάδες που έπαιξα, είναι απερίγραπτα… Οπότε η ευτυχία ήταν απέραντη… Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε μία τέτοια μεγάλη καριέρα, την εποχή επαναλαμβάνω εκείνη που οι διακρίσεις δεν ήταν πολύ μεγάλες σε διεθνές επίπεδο…

Πως ήταν η μετάβαση από τον Πανιώνιο στην ΑΕΚ, ήταν εύκολη ή δύσκολη;

Εντάξει οπωσδήποτε λυπάσαι που φεύγεις από την ομάδα που αντίκρισα από 6 χρονών και ήμουν τσικό, εφήβους, πρώτη ομάδα. Από την άλλη όμως πας να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου σε μία άλλη μεγάλη ομάδα (διότι και ο Πανιώνιος είναι μια μεγάλη και ιστορική ομάδα) και να κάνεις και ένα τεστ στον εαυτό σου αν αξίζεις ή δεν αξίζεις. Οπωσδήποτε πάρα πολλά ταλέντα έχουν χαθεί όταν πήγανε σε μεγάλες ομάδες. Έκανα και ένα τεστ αληθείας ποδοσφαιρικό στον εαυτό μου να δω αν αξίζω ή δεν αξίζω..

Όμως πάντα θέλατε φαντάζομαι να επιστρέψετε στον Πανιώνιο κάποια στιγμή;

Σίγουρα και ειδικά όταν από την ΑΕΚ κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν κάνω, δεν μπορώ να συνεχίσω, τότε λέω ναι ήθελα με μεγάλη μου χαρά να επιστρέψω στην ομάδα που με γέννησε, στην μάνα μου τον Πανιώνιο (ποδοσφαιρικά το λέω), γιατί η γυναίκα μου ήταν η ΑΕΚ και η μητέρα μου ο Πανιώνιος. Και έτσι έγινε, γύρισα, έπαιξα άλλα τρία χρόνια αν δεν απατώμαι, 3,5, βγήκα πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος 36 χρονών και νομίζω ότι βοήθησα τον Πανιώνιο να είναι μία ομάδα υπολογίσιμη…Γιατί εγώ τον Πανιώνιο, τον έχω στο μυαλό μου να βρίσκεται πάντοτε στην πρώτη εξάδα, γιατί είναι μεγάλη ομάδα με μεγάλη ιστορία και με μεγάλους ποδοσφαιριστές που έχει βγάλει και νομίζω ότι βοήθησα προς αυτή την κατεύθυνση.

Στην καριέρα σας ζήσατε πολλές στιγμές. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, πως βλέπατε τα πράγματα; Σκύβατε το κεφάλι πάντα και λέγατε «εγώ συνεχίζω τη δουλειά» ή υπήρχαν στιγμές που πήρανε σε εισαγωγικά τα μυαλά σας αέρα;

Όχι, ήτανε αυτός μεγάλος κίνδυνος άμα θέλεις να γίνεις μεγάλος ποδοσφαιριστής όταν ο κόσμος σε επευφημεί όλος και σε λατρεύει και οι δημοσιογράφοι όπως είπες που ανέφερες προηγουμένως γράφουνε ελκυστικά σχόλια, εκεί είναι μεγάλος κίνδυνος να παρασυρθείς στο εγώ είμαι και κανένας άλλος και να πας κάπου αλλού το πνεύμα σου. Εγώ το κατάλαβα πολύ γρήγορα, μικρός και στον Πανιώνιο, και έτσι με την βοήθεια του Θεού το έβγαλα από μέσα μου και παρέμεινα πάντα ταπεινός και πάντα έψαχνα τα λάθη που έκανα και όχι τα καλά που έκανα. Και από την άλλη μέρα ή τη μεθεπόμενη μέρα μετά το ματς της Κυριακής πήγαινα και δούλευα πάνω σ’αυτά που με είχαν στιγματίσει ότι ακόμα δεν πάω καλά. Και έτσι ζούσα με μία πολύ ταπεινή άποψη, με χαρά βέβαια σίγουρα.

Υπήρχε μια ικανοποίηση, αλλά πάρα πολύ ελεγχόμενη. Και ποτέ δεν μου άρεσε η σκέψη μόνο ότι κάτι είμαι, τελείωνε αμέσως, το έδιωχνα από το μυαλό μου και πάντα έβαζα μέσα μου «έχεις ακόμα πολλά λάθη και πρέπει να διορθώνεσαι» και να μην επηρεάζομαι τέλος πάντων απ’ όλα τα καλά προηγουμένως που ανέφερες. Και να κοιτάω μόνο να έχω τον εαυτό μου ταπεινό και συνέχεια να δουλεύει και να βελτιώνεται.

Αν κάποιο νέο παιδί μας διαβάσει αυτή τη στιγμή που θέλει να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο επαγγελματικά και σωστά, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, ποιες θα ήταν οι συμβουλές του Θωμά Μαύρου;

Πρέπει πρώτα απ’ όλα να το έχει στην καρδιά του. Δηλαδή να αγαπάει το ποδόσφαιρο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να είναι η ζωή του, πρέπει να είναι η καρδιά του δοσμένη εκεί. Από εκεί και έπειτα πρέπει να δουλέψει πάρα πολύ και πνευματικά και σωματικά, γιατί τίποτα δεν γίνεται εύκολα και αν γίνει για ένα διάστημα μετά είναι καταστροφή και συνεχώς να ζητάει την βελτίωση. Να μην επηρεάζεται, όπως είπα προηγουμένως και για ΄μένα, από τα ωραία λόγια και γενικά όλα του κόσμου και των δημοσιογράφων και να είναι πάρα πολύ αυστηρός κριτής και πάρα πολύ δουλευταράς στην προπόνηση για να βελτιώνεται. Και πάντα ανικανοποίητος. Δηλαδή εγώ όταν έβαζα ένα γκολ ή δύο, έλεγα το τρίτο. Όταν έβαζα το τρίτο έλεγα και το τέταρτο. Δηλαδή ήθελα παραπάνω. Εάν είχα αυτή τη διάκριση να πάω μετά στην άλλη. Να βάζει στόχους και να προσπαθεί να τους πετυχαίνει. Τελείως όμως αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο.

Μάλιστα. Η οικογένεια για εσάς θεωρείτε ότι ήρθε στο κατάλληλο σημείο της ζωής σας; Γιατί οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες πάντα, οι προσδοκίες που περιμένανε πάντα όλοι οι προπονητές και οι συμπαίκτες σας από εσάς ήταν επίσης μεγάλες, οπότε θεωρείτε ότι ήρθε σε κατάλληλο σημείο η οικογένεια για εσάς;

Ήταν στο καταλληλότερο. Ήμουν 25 χρονών όταν παντρεύτηκα και είχα μία πάρα πολύ… είχα μία αρμονία τέλος πάντων για να είμαι αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο, γιατί δεν κρύβω ότι ήμουνα 100% επαγγελματίας τότε, με την ομάδα, με το ποδόσφαιρο γενικότερα, με την προπόνηση μου, με τη διατροφή μου, τον ύπνο μου και όλα αυτά και δεν ήθελα τίποτα άλλο να παρεμβαίνει. Και αυτό μου το προσέφερε η οικογένειά μου και έτσι νομίζω ότι ναι, όντως με βοήθησε σε εκείνη την ηλικία των 25 ετών που παντρεύτηκα για τα περαιτέρω που γίνανε μετά.

Ωραία. Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι διαφορές της τότε εποχής του ποδοσφαίρου με την σημερινή εποχή;

Εντάξει ήτανε θέματα τεχνικής άποψης, ατομικών ενεργειών που τώρα βλέπουμε να λείπουνε, βλέπουμε ένα ποδόσφαιρο πιο απλοποιημένο με πολλές πάσες και όχι ατομικές ενέργειες και να λείπουν οι μεγάλοι σκόρερ μπροστά, δυστυχώς το λέω αυτό γιατί ο σκόρερ είναι μεγάλη υπόθεση και επίσης τα εξτρέμ που στην εποχή μου δίνανε την ευχαρίστηση στο θεατή του θεάματος. Τώρα δεν τα βλέπουμε αυτά. Βλέπουμε συνήθως τα μπάκ να κάνουνε τον ρόλο του εξτρέμ, αλλά δεν είναι φύσει επιθετικοί για να μπορούν να το κάνουν όπως το έκανε ένας καθαρόαιμος εξτρέμ. Γενικότερα η ατομική τεχνική βλέπουμε ότι λείπει από την εποχή εκείνη. Σίγουρα βέβαια τώρα έχει γίνει πιο γρήγορο το ποδόσφαιρο από την εποχή εκείνη, αλλά νομίζω ότι και το επιθετικό ποδόσφαιρο, τώρα λίγο κοιτάει πιο πολύ τις άμυνες, το να μη δεχτούμε γκολ και όχι στο να βάλουμε ένα γκολ παραπάνω απ’ ό,τι θα βάλει ο αντίπαλος που την εποχή εκείνη που έπαιζα εγώ το είχαμε στο μυαλό μας και προσπαθούσαμε.

Ο ποδοσφαιριστής πια έχει γίνει πιο επαγγελματίας; Δηλαδή τότε ο ποδοσφαιριστής έπαιζε περισσότερο για την φανέλα, τώρα είναι λίγο πιο επαγγελματικό; Είναι μία διαφορά του σήμερα αυτή από το τότε ή όχι;

Κοιτάξτε τώρα βασικά οι ομάδες αποτελούνται και από πιο πολλούς ξένους από την εποχή μου που ήμαστε Έλληνες που τέλος πάντων ψιλογνωριζόμασταν και γενικά μιλούσαμε για την ομάδα, για τον κόσμο, για την ιστορία… Καταλαβαίνετε ότι αυτό δυσκολεύει να υπάρχει σήμερα γιατί οι περισσότεροι είναι ξένοι.

Δεν μπορούν να ξέρουν την ιστορία του Πανιωνίου πχ, τι έγινε, ενώ εγώ την ήξερα και όλοι οι συμπαίκτες μου και κοιτάζαμε να την συνεχίζαμε. Άρα υπήρχε μεγαλύτερο βέβαια δέσιμο τότε με την ιστορία της ομάδας, με το έμβλημα της ομάδας, με τον κόσμο της ομάδας. Δηλαδή εμένα η χαρά μου και η απόλαυση μου όταν έβαζα γκολ και κέρδιζε ο Πανιώνιος ή ΑΕΚ, ήτανε ότι χάρηκε ο κόσμος πιο πολύ από ΄μένα. Δηλαδή ότι έφυγε ευχαριστημένος, ότι αύριο θα πάει στις δουλειές του και να είναι χαρούμενος. Αυτό δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα και δεν μπορώ να απαντήσω, αλλά εγώ το είχα πάντως αυτό ότι έδωσα χαρά στον κόσμο της ομάδας μου. Και ήμουνα πάρα πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό.

Πώς βλέπετε σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο όπως εξελίσσεται με τα καλά του και με τα κακά του;

Εντάξει, νομίζω ότι υπάρχουν διάφορα προβλήματα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Δεν ξέρω πώς μπορούν να λυθούν. Γενικότερα είναι ότι πρέπει να κάτσουνε όλοι κάτω σ’ ένα τραπέζι (παράγοντες, πολιτεία, παίκτες, ομάδες κτλ). Πρέπει οι ομάδες μας να τα δίνουν όλα, εντός και εκτός συνόρων, για να μπορέσει να καλυτερεύσει και το θέαμα και όλα τα άλλα τα οποία αυτή τη στιγμή δημιουργούν προβλήματα πρέπει να εξαλειφθούν για το καλό του ποδοσφαίρου και βέβαια και των ομάδων τους.

Πρέπει βεβαίως σίγουρα να ξαναεπιστρέψει ο κόσμος στα γήπεδα. Δεν είναι ευχάριστη εικόνα οι άδειες εξέδρες κτλ…Στην εποχή μας, ο κόσμος ήτανε σαν τα σταφύλια, κρεμόντουσαν. Νομίζω ότι πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή ώστε ο κόσμος να ενδιαφερθεί, όσοι έχουνε φύγει εννοώ και δεν πάνε στο γήπεδο, και να ξαναεπιστρέψει. Βέβαια το πρώτο πράγμα είναι το θέαμα. Όταν το θέαμα είναι καλό ο κόσμος θα πάει. Και δεν ξέρω αν αυτά τα συστήματα τα αμυντικά, τα πολύ αμυντικά, ενώ βέβαια, βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση του θεάματος. Ο θεατής θέλει φάσεις, ντρίπλες, γκολ, ωθήσεις, κεφαλιές, πρώτα απ’ όλα θέλει να δει θέαμα, ατομικές ενέργειες… Νομίζω ότι πρέπει προς τα εκεί να στρέψουν το βλέμμα τους και να γίνει μία αλλαγή προς το καλό του ποδοσφαίρου.
Κάποια πρόταση από ομάδα του εξωτερικού είχε έρθει ποτέ;

Και βέβαια είχε έρθει το 1979 ο Cosmos της Νέας Υόρκης με ήθελε και τελικά δεν πήγα. Και μετά το 1983 ήταν η Βερόνα και το 1980 στο Εθνών στην Ιταλία με είχε ζητήσει η Νάπολι που μετά από δύο ή τρία χρόνια πήγε ο Μαραντόνα. Μου είχε κάνει πρόταση που δεν ήθελα και ήθελα να συνεχίσω στην Ελλάδα. Αυτές οι τρεις περιπτώσεις ήταν οι επίσημες κι αν ήθελα δηλαδή θα πήγαινα. Βέβαια δεν το είδα, ήθελα να μείνω στην Ελλάδα.

Μάλιστα. Γενικότερα είστε ένας άνθρωπος ο οποίος νιώθετε ότι είσαστε γεμάτος; Ότι η ζωή σας τα έφερε είτε μέσα από δυσκολίες, είτε μέσα από ευκολίες, (γιατί ήταν και άλλες εποχές εκείνες) σας τα έφερε καλά; Σας τα έφερε που λένε δεξιά ή έχετε κάποια παράπονα που αν γυρίζατε το χρόνο πίσω θα αλλάζετε κάτι;

Όχι, όχι είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Ευχαριστώ το Θεό, ευχαριστώ τους πάντες που συνεργάστηκα, δημοσιογράφους, συμπαίκτες, προπονητές, διοικούντες. Είμαι πάρα πολύ γεμάτος. Τα όνειρά μου όταν ξεκίναγα δεν ήταν να φτάσω τόσο ψηλά. Ήρθαν στην πορεία όλα. Να γίνω πρώτος σκόρερ κλπ με παίκτες ινδάλματα που έβλεπα τότε στην εποχή του 1960, τον Νεστορίδη, τον Παπαγιάννη, τον Σιδέρη, τον Μπέζο και όλους αυτούς. Δεν είχα ποτέ τέτοιες βλέψεις… Άρα είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος, ευχαριστώ τους πάντες, τον Θεό, όλους και είμαι μία χαρά.

Θα ήθελα ένα σχόλιο για τον φετινό Πανιώνιο και την Εθνική Ομάδα. Απ’ όσο έχετε παρακολουθήσει.

Όσον αφορά τον Πανιώνιο δεν ξέρω τι έγινε αλλά ήταν πολύ θλιβερή η εικόνα αυτή για μια ομάδα που όπως είπα προηγουμένως για εμένα στην ψυχή μου και στο μυαλό μου είναι από την 1η θέση μέχρι την 6η να κυμαίνεται. Και οπωσδήποτε θα με στεναχωρήσει πάρα πολύ το γεγονός, για 3η φορά στην ιστορία της να πέσει στην Β΄Εθνική. Εύχομαι τώρα πρώτα ο θεός να γίνουμε και τα play out και να κατορθώσει να μείνει στην κατηγορία και του χρόνου να ανασυνταχθεί και να δούμε έναν μεγάλο Πανιώνιο όπως το επιθυμούμε .Όσον αφορά την Εθνική Ελλάδος θα πρέπει και εκεί να υπάρξει ανασύνταξη και οργάνωση για να ξαναζήσουμε μεγάλες στιγμές.
Πώς είναι η καθημερινότητά σας, με τι ασχολείστε, πού σας βρίσκομαι σήμερα, τι κάνετε;

Εντάξει είμαι με την οικογένειά μου που τόσα χρόνια δεν την είχα λόγω ταξιδιών και όλων αυτών. Έχω κάποιες ασχολίες που κάνω. Πιο πολύ με την οικογένειά μου, με τα παιδιά μου, τους φίλους… Είμαι μία χαρά, σε ηρεμία.

Επειδή όσα μας είπατε δεν θα τα διαβάσουν μόνο οι Πανιώνιοι, θα το διαβάσει όλος ο φίλαθλος κόσμος που αγαπάει το ποδόσφαιρο. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να δώσετε σ’ όλο τον φίλαθλο κόσμο, σ’ όλο το Ελληνικό ποδόσφαιρο;

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Πρώτα απ’ όλα μ’ αυτή την αρρώστια που περνάμε να είναι όλος ο κόσμος υγιής και να μπορέσουν γρήγορα όλοι να φύγουμε απ’ αυτό το πράγμα, να βρεθεί κάτι και να βγούμε από την άσχημη περίοδο που περνάμε όλοι μας, να ηρεμήσουμε. Όσον αφορά το ποδόσφαιρο σας είπα και προηγουμένως είναι ότι όλοι πρέπει να βάζουν πάνω απ’ όλα, από τις ομάδες, από τους εαυτούς, τους πάντες, το ποδόσφαιρο. Πώς το ποδόσφαιρο θα καλυτερεύει, το πρωτάθλημα μας να γίνεται καλύτερο, καθαρότερο, θεαματικότερο. Να βγούνε μεγάλοι παίκτες. Πρέπει οπωσδήποτε να βγουν μεγάλοι παίκτες και εύχομαι να είναι και Έλληνες, όπως βγήκαμε εμείς για να μπορεί ο κόσμος να πηγαίνει και για έναν λόγο παραπάνω να βλέπει και έναν μεγάλο παίκτη ο καθένας στην ομάδα του. Και να κοιτάξουμε βέβαια πάρα πολύ το ταλέντο το Ελληνικό. Όπως εμείς βγήκαμε υπάρχουν και τώρα ταλέντα που αν εντοπιστούν και δουλευτούν σωστά θα γίνουν και αυτοί μεγάλοι παίκτες, συνεχιστές των δικών μας γενικότερα μεγάλων ποδοσφαιριστών συνεχιστές της ιστορίας. Και βέβαια ο γκολτζής. Να δούμε τον παίκτη, τους παίκτες μάλλον, σ’ όλες τις ομάδες το εύχομαι αυτό, να υπάρχουν αυτοί οι καθαρόαιμοι γκολτζήδες που όταν ο κόσμος λέει γκολ να μπορούνε να κάνουν το γκολ.