Κούγιας: «Εύχομαι να είμαι ο τυχερός που θα οδηγήσει την ΑΕΛ ξανά στο πρωτάθλημα»

Ήταν 1 Μαΐου του 1988 όταν η Λάρισα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδος για μία και μοναδική φορά στην ιστορία του συλλόγου. Ένα επίτευγμα μοναδικό για ομάδα της περιφέρειας στη χώρα μας.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 32 ετών από αυτή τη μέρα, ο Αλέξης Κούγιας έστειλε το δικό του μήνυμα με κείμενό του την παραμονή της επετείου στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας, κάνοντας παράλληλα και την ευχή, να είναι αυτός που θα οδηγήσει ξανά την ΑΕΛ σε έναν τίτλο.

Αναλυτικά:

«Σε λίγες ώρες συμπληρώνονται 32 χρόνια από εκείνη την ημέρα που η ΑΕΛ μας αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Ελλάδος.

Η ΑΕΛ μας είναι η μόνη ποδοσφαιρική ομάδα της περιφέρειας που έχει αναδειχθεί Πρωταθλήτρια στην ιστορία του Ελληνικού Ποδοσφαίρου και, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω άλλες ιστορικές ομάδες, είναι η μόνη που μπορεί να το ξανακάνει.

Εύχομαι ο Θεός να με ευλογήσει να είμαι εγώ ο τυχερός που θα το ζήσω, αλλά αν δεν το ζήσω εγώ, θέλω να το ζήσουν τα παιδιά μου».

Το κείμενο της ΠΑΕ ΑΕΛ στην ιστορική επέτειο:

«Απίστευτη αποθέωση», «Στεφάνι τίτλου», «Άρατε πύλας», «Φόρεσε το στέμμα της», «Ελλάδα είναι η Λάρισα», «Καμάρι όλης της χώρας», «Η Ελλάδα υποκλίνεται», «ΑΕΛ το μεγαλείο σου βασίλεμμα δεν έχει», είναι μερικοί από τους τίτλους εφημερίδων που αποτύπωσαν με πρωτοφανή για επαρχιακή ομάδα τρόπο, αλλά απολύτως δικαιολογημένο, τον κορυφαίο άθλο στην ιστορία της ΑΕΛ και του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Εκείνη η Πρωτομαγιά του 1988, δεν έμοιαζε σαν τις άλλες. Μια πόλη, μια επαρχία, ένας νομός, άφησαν στην άκρη ήθη και έθιμα δεκαετιών, κατευθύνοντας σώμα, ψυχή και νου στο θρυλικό Αλκαζάρ. Εκεί όπου είχε «θρονιαστεί» από νωρίς η σκιά του Χίτσκοκ. Το ραντεβού της «βασίλισσας του κάμπου» με την ποδοσφαιρική αιωνιότητα, δεν άφηνε χώρο για καμία άλλη σκέψη. Η εντυπωσιακή διαδρομή μιας ολόκληρης περιόδου, κινδύνευε να «ακυρωθεί» μετά τις εκτός έδρας ήττες από Λεβαδειακό και Παναθηναϊκό. Κι οι καρδιές κόντεψαν να σταματήσουν, όταν στο 15ο λεπτό ο Χρήστος Μιχαήλ βρέθηκε απέναντι στον Σάκη Αναστασιάδη για ν’ αποτρέψει την εσχάτη των ποινών. Για τέταρτη φορά εκείνη τη χρονιά ο πορτιέρο της ΑΕΛ «κατέβασε τα ρολά» από τα 11 μέτρα, δίνοντας το έναυσμα για την ολοκλήρωση του έπους, που ήρθε με την «υπογραφή» του Γιώργου Μητσιμπόνα 4 λεπτά πριν το τελευταίο σφύριγμα του Αθηναίου ρέφερι Γιάννη Μπάτρα.

Πένα δεν μπόρεσε να περιγράψει τις επόμενες σκηνές. Τηλεοπτική κάμερα δεν κατάφερε να καταγράψει επακριβώς την έκρηξη χιλιάδων «βυσσινί» οπαδών που ξεχύθηκαν στον αγωνιστικό χώρο για να γίνουν ένα με τους πρωταθλητές. Το όραμα του Αντώνη Καντώνια, το όνειρο τόσων και τόσων προέδρων, γίνονταν πραγματικότητα. Το χρυσό οικοδόμημα του Στέλιου Καντώνια, η αρμάδα του Γιάτσεκ Γκμοχ, γκρέμιζε το κατεστημένο και τα ανέμελα μέχρι τότε μαλλιά της «βασίλισσας» δέχονταν το κορυφαίο ποδοσφαιρικό στέμμα.

Πριν 32 χρόνια σαν σήμερα. Λες και ήταν χθες. Το ανέσπερο ορόσημο της Πρωταθλήτριας ΑΕΛ, η πιο ολόχρυση παρακαταθήκη αυτής της ομάδας, που λατρεύτηκε και αποθεώθηκε από εκατομμύρια αγνούς ποδοσφαιρόφιλους, δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Μας εμπνέουν και μας καθοδηγούν σε κάθε μας βήμα.

Τιμή και δόξα στους αθάνατους Πρωταθλητές, στα παιδιά του κάμπου που έκαναν γνωστό το όνομα της ΑΕΛ και της Λάρισας σε όλη την οικουμένη και μας κληροδότησαν μια ασύνορη υπερηφάνεια που στο ελληνικό ποδόσφαιρο όχι μόνο δεν έχει προηγούμενο, αλλά αποτελεί και την πιο ευανάγνωστη και πεντακάθαρη σελίδα του».