Η αγαπημένη κόκκινη 11άδα του Αβραάμ Παπαδόπουλου

Μόδα της… καραντίνας. Σκάβοντας βαθύτερα όμως: Μάλλον ανάγκη για το ίδιο παιχνίδι. Η φωτιά που φουντώνει με τις αναμνήσεις. Το ταξίδι στο χρόνο με όχημα το ποδόσφαιρο που ενώνει γενιές, κρατώντας ζωντανή την ίδια τη νεότητα.

Κάπως έτσι λοιπόν ξανά στο τραπέζι ως ότου η μπάλα κυλήσει πάλι στο χορτάρι: Οι καλύτεροι παίκτες, οι καλύτερες ομάδες, οι καλύτερες στιγμές του παρελθόντος.

Αληθινή ρετρο- μανία σε ολόκληρο τον κόσμο με προσωπικότητες σαν τον Ιαν Ρας να δημιουργούν σχετικά challenge στα social media και συμμετοχή ακόμη και του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα που πρόσφατα μας ενημέρωσε για τους παιδικούς του ήρωες. Κάπως έτσι και η σχετική ευκαιρία. Στα δικά μας μέτρα. Σε φόντο Ερυθρόλευκο. Με την υπογραφή ενός αληθινού αρχηγού. Εκείνου που δεν συνδυάζει μόνο δύο θητείες στο μεγάλο λιμάνι, αλλά που έζησε την αλλαγή του Ολυμπιακού.

Την πρόοδο. Το ταξίδι στην καταξίωση. Του Αβραάμ Παπαδόπουλου που δέχτηκε την πρό(σ)κληση των ΝΕΩΝ και σχημάτισε την δική του καλύτερη –ερυθρόλευκη- 11άδα. Τους καλύτερους συμπαίκτες που συνάντησε στο παρελθόν, με έναν μικρό αστερίσκο (θα εξηγήσουμε παρακάτω).

Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία

Ήταν άλλος ο Ολυμπιακός του 2008 όταν εκείνο το καλοκαίρι ο δυναμικός αμυντικός έφτανε στο Ζέεφελντ ως «ρούκι», έπειτα από μια μεγάλη μεταγραφική μάχη αιωνίων. Είναι άλλος ο Ολυμπιακός του 2020, μια από τις τέσσερις ομάδες σε ολόκληρη την Ευρώπη (Γιουβέντους, Παρί Σεν Ζερμέν, Μπάγερν) που μετά την καραντίνα θα επιχειρήσει σε τρία διαφορετικά μέτωπα: Πρωτάθλημα, κύπελλο, Ευρώπη. Μια λεπτομέρεια από εκείνες που επιβεβαιώνουν, τη δυναμική του σήμερα. Την εξέλιξη. Και όσο και αν πάντα το παρόν θα χάνει από το παρελθόν σε τέτοιες συζητήσεις:

Οι Ερυθρόλευκοι φέτος και μέχρι η… Γη να σταματήσει έκαναν μια από τις καλύτερες σεζόν της σύγχρονης ιστορίας τους. «Πραγματικά η ομάδα φέτος πέτυχε πολλά. Έκανε την σταθερότητα της σημείο αναφοράς, βελτιώθηκε, ήταν εξαιρετική στην Ευρώπη. Παρότι ως σύνολο δεν είμαστε χρόνια μαζί, υπάρχει μια αξιοζήλευτη ομοιογένεια. Και βέβαια πολύ δουλειά. Γιατί τίποτε δεν συμβαίνει τυχαία» επιβεβαιώνει ο Αβραάμ που και φέτος ήταν εκεί όταν οι συνθήκες το απαίτησαν: 14 συμμετοχές, σε όλο το φάσμα δράσης. Από τον πρώτο προκριματικό του καλοκαιριού στο Πλζεν κόντρα στη Βικτόρια. Και βέβαια περιμένοντας την επιστροφή στη δράση. Για μια δουλειά που δεν τελείωσε. Και για τις νέες συνθήκες που απαιτούνται.

Σαν τον Ολυμπιακό, πουθενά

Αυτονόητο πως τα νερά μπροστά είναι αχαρτογράφητα. Και ότι ομάδες σαν τον Ολυμπιακό που βρίσκονταν σε πολύ καλή κατάσταση μάλλον θα τις επηρεάσει περισσότερο. «Αυτό που προέχει είναι να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Με ασφάλεια. Να πάνε όλα καλά. Από εκεί και πέρα είναι αλήθεια πως είχαμε ρυθμό, παίζαμε σε υψηλό τέμπο.

Η διακοπή ήρθε σε ένα χρονικό σημείο που η ομάδα ήταν πολύ καλά. Δεν αλλάζει κάτι όμως. Θα προσπαθήσουμε να επανέλθουμε. Θα δουλέψουμε πολύ. Και θα είμαστε έτοιμοι όταν πρέπει» λέει με σιγουριά ο 35άχρονος κεντρικός αμυντικός που όπως όλοι αυτόν τον καιρό έριξε μια ματιά και στις δικές του αναμνήσεις. Αν και… «με τα παιδιά ξέρεις (γέλια). Μέσα σε αυτή τη παράξενη κατάσταση είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε περισσότερο με τις οικογένειες μας. Και αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές.

Από την άλλη, όντως και κάποια ματς παλιότερα είδα της ομάδας μας. Και κάποια από τα φετινά». Ποιο ήταν αλήθεια το καλύτερο που έπαιξε ποτέ «Νομίζω εκείνος ο τελικός με την ΑΕΚ, το 2009 στο ΟΑΚΑ, που νικήσαμε στα πέναλτι -34 χρειάστηκαν- με την εκτέλεση του Νικοπολίδη. Απίθανο ματς». Και ποιο θα μπορούσε να μπει στο ράφι ως απωθημένο «Η ρεβάνς με τη Μπορντό στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, στο Σεμπάν Ντελμά τον Μάρτη του ΄10. Ήταν μια ευκαιρία που χάθηκε.

Με τα χρόνια όμως ο Ολυμπιακός γίνεται όλο και πιο ισχυρός στην Ευρώπη». Κάτι από το μεσοδιάστημα, από την περίοδο ανάμεσα στη πρώτη και τη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό που τον βρήκε ταξιδευτή σε Τουρκία, Κίνα, Ιαπωνία, Αυστραλία «Η εμπειρία. Ήταν ωραία. Σαν τον Ολυμπιακό όμως πουθενά».

Οι έντεκα συν δύο

Στο challenge όμως. Στην καλύτερη εντεκάδα συμπαικτών του στο μεγάλο λιμάνι από το 2008. Εξαιρώντας φυσικά την τωρινή αγωνιστική εκδοχή. Και εξαιρώντας από την… εξαίρεση τον διόσκουρο του Βασίλη Τοροσίδη «Είναι σίγουρο πως θα αδικήσω πολλά παιδιά. Ο Ολυμπιακός είχε την ευτυχία να έχει σπουδαίους ποδοσφαιριστές όλα αυτά τα χρόνια». Δεν ήταν απάντηση κλισέ. Προέκυψε και στη διαδικασία όπως θα συμπεράνει εύκολα κανείς. Σε μια εντεκάδα που τελικά χώρεσαν δεκατρείς!

Γιατί; «Σίγουρα ο Αντώνης Νικοπολίδης τερματοφύλακας. Σταθερός. Με εκείνη την ηρεμία του ως άνθρωπος που περνούσε στην ομάδα. Δεξιά στην άμυνα ο Βασίλης Τοροσίδης. Τρομερό ταλέντο, ποιότητα. Έφτασε ως τη Ρόμα, πίστευα ότι θα μπορούσε και ακόμη ψηλότερα. Αριστερά ο Χοσέ Χολέμπας. Αστείρευτες φυσικές δυνάμεις. Δουλευτάρας. Και για εκείνον δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη βρίσκεται σε επίπεδο Πρέμιερ Λιγκ».

Ο ΄Άκαρος και ο καθηγητής

Πάμε και στα δύσκολα «Για τις δύο θέσεις των στόπερ πραγματικά οι επιλογές μου δεν μπορεί να είναι λιγότερες από τρεις. Ο Παρασκευάς Άντζας, ο Όλοφ Μέλμπεργκ, ο Κώστας Μανωλάς. Ο Άντζας ήταν φαινόμενο. Τόση τεχνική κατάρτιση. Και πολύ μυαλό. Ο Όλοφ ήταν αυτό που ξέρουν όλοι, βράχος. Και όσο για τον Κώστα και εδώ η καριέρα τα λέει όλα. Γρήγορος, δυνατός με πολύ δουλειά που τον δικαίωσε».

Στη μεσαία γραμμή; «Ο Άκης Στολτίδης. Ο Άκαρος. Από τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με τον τρομερό δυναμισμό του. Και δίπλα του ο… καθηγητής. Ο Αριέλ Ιμπαγάσα. Μαέστρος. Έπαιρνε τη μπάλα και ποτέ δεν τη γύριζε πίσω. Πάντα μπροστά και κάθετα. Μαζί τους και ο Νταβίδ Φουστέρ. Από τους καλύτερους συμπαίκτες που είχα ποτέ. Ουσιαστικός ως και στην προπόνηση. Παίκτης ομάδας. Και πολύ σοβαρό παιδί».

Η άλλη… τριλογία και ο Βαλβέρδε

Το δεύτερο… ζήτημα; Στα άκρα του 4-3-3 «Γιατί ο Τζόλε και ο Γκαλέτι ήταν φανταστικοί. Αλλά πως να αφήσω έξω και τον Μιραλάς; Ο Τζόρτζεβιτς ήταν ο αρχηγός με όλη τη σημασία της λέξης. Ο Γκαλέτι είχε απίθανα προσόντα και μια ικανότητα να ξεκλειδώνει τα ματς με μια πάσα, με ένα γκολ. Και ο Κέβιν όμως έκανε πράγματα και θαύματα στον Ολυμπιακό. Οπότε και εδώ θα χρησιμοποιήσω μια.. αλλαγή!» λέει με χαμόγελο ο Αβραάμ Παπαδόπουλος.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Και όσο για το «κουτί»; «Ο Πιστολέρο. Ο Κώστας Μήτρογλου. Τρομερά τελειώματα. Απίθανος ο τρόπος της απαλλαγής στο ένας με έναν. Και εδώ η καριέρα του τα λέει όλα». «Εσύ όμως πουθενά; Ούτε προπονητής» τον ρωτώ. «Εγώ… φροντιστής σε αυτή την ομάδα (γέλια)! Προπονητής ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ήρθε στην Ελλάδα και κατάφερε όσα δεν φαντάζονταν κανείς. Δεν έφτασε τυχαία τόσο ψηλά. Μας βοήθησε τους ποδοσφαιριστές με τις γνώσεις του, τον τρόπο δουλειάς του, αλλά και με την ηρεμία του. Ήξερε πάντα τι θα ζητήσει από εσένα. Δεν λογάριαζε ονόματα. Αν κάνεις, παίζεις. Εκείνος μας έδειξε το στιλ παιχνιδιού με την πίεση ψηλά, εκείνος μας βελτίωσε ατομικά. Ήταν σίγουρα μπροστά από την εποχή του».