Ηθοποιός και «επαναστάτης» Δόν Κιχώτης…

Ο Πάμπλο Γκαρσία υπήρξε καλός ποδοσφαιριστής. Για να φτάσεις να παίξεις, έστω να περάσεις απ’ έξω από τη Ρεάλ Μαδρίτης, κάτι έχεις. Δεν είσαι τυχαίος, σίγουρα. Αλλά ο Πάμπλο Γκαρσία από κάποιο σημείο και μετά, έγινε παρείσακτος για το ισπανικό ποδόσφαιρο. Όχι τυχαία. Από επιλογή του. Από τον τρόπο που αποφάσισε ότι έπρεπε να παίξει το ποδόσφαιρο. Οπου τον έπαιρνε μόνο, βέβαια. Όχι παντού.

Ο Πάμπλο Γκαρσία του ΠΑΟΚ δεν ήταν ο ίδιος ποδοσφαιριστής που έπαιξε ποδόσφαιρο στην Ισπανία. Πήγε στα 31 του, μην έχοντας άλλη επιλογή/πρόταση. Εκδιωγμένος επί της ουσίας από το ισπανικό ποδόσφαιρο, όπου έκανε ρεκόρ κίτρινων καρτών και προσέφερε πληθώρα άσχημων περιστατικών. Εψαχνε να βρει ένα αποκούμπι. Για να εναποθέσει αυτή την έμφυτη ανοησία, που έφτανε σε επίπεδα επικινδυνότητας και αλητείας μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Κατάλαβε γρήγορα ότι στον ΠΑΟΚ θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο που του ταίριαζε. Του δήθεν «επαναστάτη». Ενός Δον Κιχώτη… εν γνώσει του. Γνώριζε ότι κυνηγάει ανεμόμυλους. Γνώριζε ότι ο καιρός του είχε περάσει. Γνώριζε ότι το ποδόσφαιρο τον είχε ξεπεράσει. Αλλά είδε πως όταν «πουλάς τρέλα» και «αλητεία» στο πόπολο, πιάνει. Τουλάχιστον έπιασε στους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Τουλάχιστον σε κάποιους από αυτούς. Διότι στο υπόλοιπο κοινό, οι συμπεριφορές του προκαλούσαν θυμηδία.

Ο Πάμπλο Γκαρσία ως ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ κατάλαβε ότι μπορούσε να γίνει θρύλος σε έναν σύλλογο, όχι παίζοντας ποδόσφαιρο, αλλά κάνοντας τον τραμπούκο. Ρίχνοντας μπουνιές στα κρυφά. Κλοτσώντας μπάλες όταν είχε αποβληθεί. Χτυπώντας αλήτικα, αντιαθλητικά, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την υγεία του αντιπάλου του.

Για κάποιον αλλόκοτο λόγο, αυτός ο αντιαθλητικός και βλάχικος τρόπος ποδοσφαίρου έκανε τον Γκαρσία ήρωα της Τούμπας. Και όπου να ‘ναι, θα τον κάνει και προπονητή της πρώτης ομάδας. Έναν προπονητή που δείχνει με το καλημέρα ότι μόνο στον ΠΑΟΚ θα μπορέσει να δουλέψει. Αν τον αφήσει ο Σαββίδης. Έναν προπονητή που αντί να διαπαιδαγωγεί τους πιτσιρικάδες ποδοσφαιριστές που προπονεί στην ακαδημία του Δικεφάλου, κάνει… εναλλακτική διδασκαλία. Πουλάει οπαδιλίκι, μιλάει με ύβρεις και κατηγορίες για τους αντιπάλους του. Είναι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης του Γκαρσία. Αν ταιριάζει και στον ΠΑΟΚ, πρόβλημά του.

Ο «επαναστάτης» δίχως αιτία, Πάμπλο Γκαρσία, είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Ο οποίος βρήκε το περιβάλλον που ανέχεται τη… θεατρική του φύση. Όχι μόνο ως ποδοσφαιριστή, αλλά ως προσωπικότητα. Ως προπονητή. Ως προπονητή που γυμνάζει παιδάκια και αποφάσισε να ποστάρει για τα γενέθλια του ΠΑΟΚ τη φωτογραφία από την μπουνιά στον Ντιόγκο! Για εκπαιδευτικούς λόγους…

Ο Πάμπλο Γκαρσία είναι μια καλτ φυσιογνωμία παλιάς εποχής. Αλλά χωρίς τα συστατικά των παικτών της παλιάς εποχής. Ούτε τη γνήσια τρέλα που διέπει αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Δεν είναι Τζιμπούρ, που η τρέλα του μπορούσε να φτάσει στα άκρα ένα περιστατικό ποδοσφαιρικής βίας. Πρόχειρα θυμάμαι 2-3 περιστατικά με τον Αλγερινό να χτυπάει εγκληματικά τον Γκαρσία, τον Ουρουγουανό να αντιδρά και μετά να κάνει πίσω μπροστά στη γνήσια τρέλα ενός «πειραγμένου», όπως ο Τζιμπούρ.

Γενικώς για «θύματά του», επέλεγε ποδοσφαιριστές χωρίς χιλιόμετρα στο ποδόσφαιρο, χωρίς παραστάσεις και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον να του αντιταχθούν. Κάθε φορά που επέλεξε άλλους, εκτέθηκε. Εκτέθηκε με τον Ιμπαγάσα πολλάκις. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, οποία σύγκριση μεταξύ τους, άλλωστε. Αλλά και από άποψη (κακώς νοούμενης) «μαγκιάς». Βλέπετε, στον «Κάνιο» μπορεί να έλειπε ύψος, αλλά σε ανάστημα δεν «έβλεπε» κανέναν. Πόσο μάλλον έναν επιτιθέμενο ηθοποιό.

Ο Γκαρσία ήταν ένας παίκτης που έκανε… όσα έκανε εκεί που τον έπαιρνε. Στο ελληνικό πρωτάθλημα και ειδικά εκεί που έβλεπε ότι μπορεί να κερδίσει κάτι. Ηξερε, κατάλαβε στην πορεία, ότι οι δικές του ακραίες αντιδράσεις, έχαιραν τεράστιας αποδοχής από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, γιατί τους «έπνιγε το δίκιο»; Η πουτάνα η Αθήνα και τα γνωστά… Ο Ουρουγουανός, λοιπόν, ήταν ο εκφραστής της οπαδικής ουτοπίας. Και αποφάσισε να επενδύσει πάνω σε αυτή του την ικανότητα. Και πέτυχε.

Πλέον, για να «δέσει» το γλυκό θα περιμένουμε την ώρα που ο Ιβάν Σαββίδης θα κάνει προπονητή της πρώτης ομάδας τον Γκαρσία. Ετσι, για το γούστο. Για να πανηγυρίζει το πόπολο, κάθε φορά που θα δείχνει τα «κοχόνες» του στους οπαδούς και θα ανεβάζει φωτογραφίες με μπουνιές, για να εκπαιδεύσει τη νεολαία για τον «σωστό» τρόπο που παίζεται το ποδόσφαιρο…

ΥΓ. Το ότι μίλησε ο Γκαρσία για την κυριαρχία του Ολυμπιακού και πόσο έχει αδικηθεί ο ΠΑΟΚ, είναι άνευ σημασίας γεγονός. Όταν, όμως, ποστάρει μπουνιές και κλοτσιές, το πράγμα αλλάζει. Και θα έπρεπε ο ίδιος ο ΠΑΟΚ να τον συμμαζέψει. Ας σκεφτεί τουλάχιστον ότι τον έχει βάλει να προπονεί ανήλικα παιδάκια. Το τι είναι και τι σκέφτεται ο καθένας, δεν είναι νορμάλ να μεταφέρεται στα παιδιά.

MUST READ

Η άλλη ζωή του Μεντιλίμπαρ… και τα αγγλικά της Μαρικάρμεν (pics)

ΥΓ2. Είμαι ο τελευταίος που θα κρίνει παίκτες που παίζουν σκληρά, που αφήνουν το πάθος τους, το είναι τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Τέτοιοι παίκτες είναι ευλογία για κάθε σύλλογο. Πάθος και ποδοσφαιρική «τρέλα» έχει και ο Βιεϊρίνια. Οσο κι αν δεν τον συμπαθείς, δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς ότι είναι ένας σπουδαίος παίκτης, ηγετική προσωπικότητα, με εξαιρετικά χαρακτηριστικά. Και σίγουρα παθιασμένος και κάτω από την ομάδα. Ο Βιεϊρίνια, για παράδειγμα, δεν έβαλε την ομάδα του κάτω από τον ίδιο. Ο Ζαγοράκης το ίδιο. Κι άλλοι πολλοί. Αντίθετα με τον Γκαρσία. Που συνεχίζει να το κάνει.