Γιατί όλοι συζητούν για τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού;

Σημείο των… καιρών. Έμμεση υπενθύμιση της ποδοσφαιρικής απραγίας ανά την Ευρώπη που έφερε το καλοκαίρι προ της ώρας του και μαζί ένα σωρό από μεταγραφικά σενάρια σαν μηχανή συντήρησης για το ίδιο το παιχνίδι. Κακά τα ψέματα, άλλωστε: Ένας μήνας χωρίς ποδόσφαιρο, είναι ένας… ατελείωτος μήνας για μια βαριά βιομηχανία δισεκατομμυρίων ευρώ με τεράστια δημοφιλία και ανάγκη για γεγονότα και ειδήσεις. Με έναν τρόπο λοιπόν η μπάλα πρέπει να συνεχίσει να χαϊδεύει το χορτάρι. Έστω στο γήπεδο του… μέλλοντος και της προσδοκίας που από μόνη της γεννά μια μεταγραφική συζήτηση.

Από την άλλη, επιμένουμε πως είναι πάντα και μια ανεπίσημη πράξη επιβεβαίωσης. Ένας λόγος για να καμαρώνεις. Εκείνοι που τα κατάφεραν καλά έχουν την τιμητική τους σε τέτοιες ιστορίες. Πώς να εξαιρεθεί λοιπόν ο Ολυμπιακός που ως τις 12 του Μάρτη έκανε μια από τις πιο φιλόδοξες σεζόν των τελευταίων χρόνων; Αναμενόμενο πως θα βρεθεί σε θέση περίοπτη. Το Τσάμπιονς Λιγκ, η πρόκριση επί της Άρσεναλ, το δικαίωμα στο όνειρο των προημιτελικών του Γιουρόπα: μπόλικοι λόγοι για να δικαιολογήσουν τον «θόρυβο» των ημερών γύρω από το Πειραιώτικο ρόστερ. Το παράξενο είναι το εύρος του. Γιατί τα σενάρια των ημερών δεν αφορούν σε έναν- δύο παίκτες όπως συνήθως αλλά σχεδόν σε ολόκληρη την «ευρωπαϊκή ομάδα» του Ολυμπιακού!

Ακριβώς 29 για 10 διαφορετικούς

Φυσικά οι αριθμοί δεν… βγαίνουν. Ούτε πρόκειται να επιβεβαιωθούν. Μέχρι χθες όμως σε ολόκληρη την Ευρώπη ήταν καταγεγραμμένα 29 διαφορετικά κλαμπ που με βάση τα διεθνή ρεπορτάζ, έχουν τα μάτια τους στραμμένα στον αφρό του ερυθρόλευκου ρόστερ. Μόνο η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ φέρεται να ενδιαφέρεται για τον Μαντί Καμαρά, τον Γιώργο Μασούρα, τον Παπ Αμπού Σισέ, τον Ομάρ Ελαμπντελαουί και –φυσικά- τον Κώστα Τσιμίκα που πάει με όλα αυτόν τον καιρό.

Πάλι καλά που οι Άγγλοι δεν γράφουν και για το λιμάνι του Πειραιά. Προσθέστε τώρα τον Ζοσέ Σα, τον Ουσεϊνού Μπα, τον Ρούμπεν Σεμέδο, τον Ανδρέα Μπουχαλάκη και τον Γκιγιέρμε και θα έχετε μπροστά σας ολόκληρο το παζλ. Τους δέκα διαφορετικούς που είναι άθελα τους η «αιτία». Και αφού προκαταβολικά ξεχωρίσουμε τον Ομάρ Ελαμπντελαουί που το καλοκαίρι είναι ο μόνος ελεύθερος; Για τους άλλους εννέα η ιστορία έχει ενδιαφέρον. Και κυρίως έχει πραγματικό ποδόσφαιρο. Εκείνο που ο Ολυμπιακός σχεδιάζει και υλοποιεί με συνέπεια. Ποδόσφαιρο που δελεάζει. Που προκαλεί το μάτι. Διότι συμβαίνει καμιά φορά ομάδες των 60-70 εκατ ευρώ ετήσιο μπάτζετ να κοντράρονται στα ίσα με μεγαθήρια. Δεν συμβαίνει όμως συχνά με ομάδες που το κάνουν δίχως να παρκάρουν ένα πούλμαν μπροστά από την εστία τους. Και οι Ερυθρόλευκοι του Μαρτίνς κάθε άλλο παρά αυτής της σχολής είναι.

Μόνο ο Ολυμπιακός

Από τις 32 ομάδες που μπήκαν στα νοκ άουτ (φάση των 16) του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ το μπάτζετ του Ολυμπιακού μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνα των Ρέιντζερς (Σκωτία), της Βασιλείας (Ελβετία), της ΛΑΣΚ (Αυστρία), και της Κοπεγχάγης (Δανία). Καμία από τις άλλες τέσσερις όμως δεν κούνησαν το… σεντόνι. Καμία δεν βρέθηκε στο υψηλότερο επίπεδο κερδίζοντας το δικαίωμα της υψηλής παρατήρησης. Οι Πειραιώτες του Τσάμπιονς Λιγκ είχαν μέσο όρο 13 τελικές προσπάθειες ανά ματς (78 σε 6 ματς). Σχεδόν όσες και στο πρωτάθλημα (13,7 μο).Περισσότερες από την Ίντερ, τη Σαχτάρ, τον Άγιαξ κλπ. Αντίστοιχες τελικές (12) είχαν και στο Emirates στην επική πρόκριση επί της Άρσεναλ.

Και οι τελικές είναι ίσως ο πιο ασφαλής δείκτης για το επίπεδο ποδοσφαίρου που παράγεις. Συνολικά σε μια ευρωπαϊκή διαδρομή 15 αναμετρήσεων –έχοντας μεγαλύτερο μπάτζετ μόνο από τη Πλζεν στις οκτώ διαφορετικές που αντιμετώπισε- ο Ολυμπιακός πέτυχε 24 γκολ, νίκησε στα 7 , δεν έχασε στα 10. Αν μάλιστα ήταν λιγάκι τυχερός στις δύο παρτίδες με την Τότεναμ, και εκείνο το βράδυ Οκτώβρη στο Βελιγράδι; Θα μπορούσε να έχει μια θέση στις 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί που το μικρότερο «μπάτζετ» που πλήρωσε ήταν της Αταλάντα (270 εκατ ευρώ αποτιμάται, σχεδόν 4 φορές πάνω από αυτό των Πειραιωτών).

Μηχανή

Όλα αυτά ενώ ο… μισός ευρωπαϊκός κορμός του Μαρτίνς (Καμαρά, Τσιμίκας, Μπα, Ποντένσε, Σισέ, Ραντζέλοβιτς) ήταν 22-24 ετών με σημαντική ενδεχόμενη μεταπωλητική αξία. Και ο άλλος μισός (Σα, Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Μασούρας, Μπουχαλάκης αλλά και οι Γκερέρο, Μεριά που μετά το Τσάμπιονς Λιγκ δόθηκαν δανεικοί) ήταν 26-29 ετών στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία για εκείνους που αναζητούν ποδοσφαιριστές που θα δώσουν λύσεις… χθες. Πίσω από τη λάμψη του πολύπειρου Βαλμπουενά, και τον οίστρο του Ελ Αραμπί στήθηκε μια ποδοσφαιρική μηχανή με πολλά περισσότερα κυβικά από ότι θα περίμενε κανείς να συναντήσει από έναν εκπρόσωπο του ελληνικού πρωταθλήματος.

Με ρόλους διακριτούς, με ταχυδύναμη, με ταλέντο. Τα υπόλοιπα προφανώς τα έφερε η συνολική εικόνα. Προς το παρόν πάντως ο μόνος που έφυγε ήταν ο Ποντένσε και εκείνος με δάκρυα στα μάτια ευχαριστώντας προσωπικά τον Βαγγέλη Μαρινάκη που του επέτρεψε το όνειρο της παρουσίας στην Πρέμιερ Λιγκ (και σε ένα συμβόλαιο 3 εκατ ευρώ τον χρόνο). Οι Ερυθρόλευκοι αποδεδειγμένα δεν κόβουν σε κανέναν τον δρόμο, αλλά είναι πάντα ένα κλαμπ που αρνείται πολλές περισσότερες προτάσεις από εκείνες που την πείθουν για το αντίστροφο.