Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο…

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, στο «10» έχω αποφύγει να ασχοληθώ με κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Προτιμώ να διαβάζω τις παρεμβάσεις του φίλου μου του Λευτέρη. Δεν είχα σκοπό να το κάνω τώρα αν και η πανδημία που απειλεί να αφήσει τις συνέπειες της ανεξίτηλες στην χώρα μας και την ανθρωπότητα, προσφέρει πολλές ευκαιρίες για να γράψει κανείς.

Το κάνω αυτή τη φορά, προβληματισμένος και εξοργισμένος. Το κάνω γιατί έχω την ριζωμένη την εντύπωση πως ακόμα και σε συνθήκες κρίσης η εξουσία δεν αλλάζει χαρακτήρα και συμπεριφορά. Ότι ορισμένα πράγματα αποτελούν τον συνεκτικό ιστό της εξουσίας και δεν αλλάζουν.

Όπως δεν είχαν αλλάξει κι όταν είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που η υπουργός προστασίας του Πολίτη κ. Γεροβασίλη έστελνε τα ΜΑΤ να ξυλοφορτώσουν απεργούς και διαδηλωτές αφού πρώτα τους έλουζε με τόνους χημικών, από εκείνα που θα απαγόρευε ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις αναλάμβανε την διακυβέρνηση…

Η σκηνή είναι έξω από το νοσοκομείο ‘Ευαγγελισμός”. Είναι Παγκόσμια Ήμερα Υγείας και γιατροί και νοσηλευτές διαδηλώνουν ήρεμα και ειρηνικά έξω από το νοσοκομεία που εργάζονται. Είναι αυτοί που τους αποκαλούμε ήρωες και -μεταξύ άλλων- η σύζυγος του νυν πρωθυπουργού μας κάλεσε να τους χειροκροτούμε τα βράδια στις εννέα η ώρα.

Αυτοί οι άνθρωποι που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης για την προστασία της ζωής όσων νοσηλεύονται προσβεβλημένοι από τον κορωνοϊό, διαδηλώνουν κρατώντας πλακάτ και φωνάζοντας συνθήματα. Δεν έχουν την πρόθεση να πάνε πουθενά, να αποκλείσουν δρόμους να περικυκλώσουν κάποιο Υπουργείο.

Κι όμως. Οι αστυνομικές δυνάμεις με πλήρη εξάρτηση κάνουν την εμφάνισή τους. Μπαίνουν ανάμεσα στους διαδηλωτές γιατρούς και νοσηλευτές και δημιουργούν εντάσεις. “Άγνωστο” για ποιο λόγο. Μέχρι τώρα άγνωστο αν το έκαναν με εντολή πολιτικού προϊσταμένου. Το έκαναν όμως…

Αντιλαμβάνομαι ότι τα αιτήματά τους και οι απόψεις τους δεν αρέσουν στην κυβέρνηση. Ότι χαλάνε την εικόνα της απόλυτης συσπείρωσης γύρω από τον… αξιωματικό Υπηρεσίας κ. Χαρδαλιά. Ίσως, κάποια αιτήματά τους να είναι υπερβολικά. Και τι με αυτό; Είναι δυνατό αυτοί οι άνθρωποι που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης με σοβαρό κίνδυνο της ζωής τους, να έχουν απέναντί τους τα ΜΑΤ; Πάνω από εξήντα γιατροί έχουν προσβληθεί από τον ιό. Ποιος διανοείται να τους στερήσει το δικαίωμα να διαδηλώσουν και να ακουστούν;

Έχει σημασία αν τους συμπαραστέκεται το ένα ή το άλλο αντιπολιτευόμενο κόμμα αλλά όχι τι λένε, τι φωνάζουν από την αρχή της υγειονομικής κρίσης μέχρι τώρα; Ας αφήσουμε αυτή τη θλιβερή εικόνα παίρνοντας μαζί μας τον ήρεμο και νηφάλιο τρόπο με τον οποίο ο γιατρός κ. Σιώρας μίλησε στον επικεφαλής των αστυνομικών φέρνοντας τον σε δύσκολη θέση.

Πάμε στην άλλη εικόνα στον νοσοκομείο “ΑΧΕΠΑ” στην Θεσσαλονίκη. Εκεί, οι πυροσβέστες συγκεντρώθηκαν στην αυλή του νοσοκομείου και χειροκροτούσαν παρατεταμένα τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Η εικόνα ήταν εντυπωσιακή. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές συγκινημένοι, ανταπέδιδαν το χειροκρότημα. Οι δυο εικόνες δεν “χωράνε “ στην ίδια Ελλάδα. Θα πρέπει να διαλέξουμε για ποια Ελλάδα θέλουμε να μιλάμε. Σε ποια Ελλάδα “χωράμε”….