Ο τρόπος του Μαρινάκη και ο… πολυμετοχικός ΠΑΟΚ

Είναι από τα λίγα θέματα των ημερών. Και η αντανάκλαση του στη μικρή λίμνη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο τρόπος που ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να επικοινωνήσει τις προθέσεις του για την επόμενη αγωνιστική σεζόν: Μια προσγείωση στην δύσκολη πραγματικότητα των αριθμών για ένα κλαμπ που μοιάζει να κλείνει άδοξα έναν πρώτο κύκλο ευημερίας. Προσαρμογή όχι γιατί δεν υπάρχει διάθεση αλλά γιατί δεν φρόντισε στο διάστημα της ακμής της να ισοσκελίσει τα οικονομικά του. Να ξοδεύει δηλαδή όσα πρέπει και όχι όσα νομίζει ότι μπορεί…

Εν πολλοίς μια ιστορία που σε αρκετούς ίσως θυμίσει το φινάλε της πολυμετοχικότητας στον Παναθηναϊκό. Μιας κατάστασης που στο όνομα των καλύτερων προθέσεων μοιάζει να φόρεσε αλυσίδες δεκαετίας στους Πράσινους. Όσα και τα χρόνια δίχως πρωτάθλημα. Συμπτωματικά μάλιστα και για τις δύο ομάδες φαίνεται πως τα δύσκολα ήρθαν αμέσως μετά την κατάκτηση ενός νταμπλ. Και μιας και τότε και τώρα στο «δίπολο» του ανταγωνισμού ήταν απέναντι ο Ολυμπιακός; Έχει σίγουρα το ενδιαφέρον του να εντοπίσει κανείς τις ουσιαστικές διαφορές προκειμένου να συνειδητοποιήσει γιατί οι Ερυθρόλευκοι είναι τελικά οι μόνοι που δεν βρέθηκαν μπροστά σε τέτοιες δύσκολες αποφάσεις.

Δεν είναι μόνο τα χρήματα

Φυσικά η απάντηση θα μπορούσε απλά να έχει όνομα και επώνυμο: Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο άνθρωπος που πήρε στα χέρια του τον Ολυμπιακό πληγωμένο το καλοκαίρι του 2010 (5^ος στην τελική κατάταξη, δίχως ρόστερ και χρέη άνω των σαράντα εκατ ευρώ) και παρότι είχε να αντιμετωπίσει την φορτούνα της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έπληξε την χώρα μεταπολεμικά, τον οδήγησε στα ήρεμα νερά της επιτυχίας; 7 πρωταθλήματα σερί, μεγάλες νύχτες Τσάμπιονς Λιγκ κλπ. Ξόδεψε και συνεχίζει να ξοδεύει πολλά χρήματα ο ηγέτης των Ερυθρόλευκων. Αδιαμφισβήτητα. Πολλά χρήματα όμως διέθεσε και ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός των ισχυρών επιχειρηματιών που ένωσαν τις δυνάμεις του το 2008. Πολλά και ο Ιβάν Σαββίδης στην οκταετία που κρατά τις τύχες του ΠΑΟΚ. Καταλαβαίνει λοιπόν ο καθένας πως τελικά δεν είναι –μόνο- θέμα χρημάτων. Είναι το όραμα, η αντίληψη του αντικειμένου και κυρίως οι βάσεις πάνω στην οποία σχεδίασαν οι επενδυτές. Κάπως έτσι η «νίκη» του Βαγγέλη Μαρινάκη γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Του μοναδικού αληθινού επενδυτή που την περασμένη εβδομάδα στην περίφημη τηλεδιάσκεψη της Σούπερ Λιγκ, παρενέβη ενωτικά θέλοντας να προστατέψει συνολικά το παιχνίδι στην νέα τρικυμία που έφερε ο φονικός ιός. Το ποδόσφαιρο, όχι την ομάδα του.

Άλματα και πάντα εντός του FFP

Σε αυτή την δεκαετία ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε μόνο τίτλους. Κράτησε γεμάτο το γήπεδο Καραϊσκάκης. Έφτασε στο υψηλότερο ranking όλων των εποχών στην Ευρώπη. Ανέδειξε νέους ποδοσφαιριστές και ευχαρίστησε το κοινό του με κάποια ονόματα παγκόσμιου βεληνεκούς (Σαβιόλα, Καμπιάσο, Αμπιντάλ, Αφελάι, Τσόρι, Ριέρα, Ιμπαγάσα κλπ). Κέρδισε όμως και το δικαίωμα της καλύτερης οικονομικής κατάστασης της ιστορίας του. Ξεχρέωσε ότι άφησε η προηγούμενη διοίκηση, επένδυσε στην δημιουργία ενός αθλητικού κέντρου στον Ρέντη που λογίζεται σήμερα στα κορυφαία της Ευρώπης και είναι περιουσιακό στοιχείο της ΠΑΕ. Άνοιξε την… απαγορευμένη πόρτα της διεθνούς αγοράς για την Ελλάδα. Έχτισε έναν μοναδικό κοινωνικό χαρακτήρα, κάνοντας συνείδηση την προσφορά στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Είναι πάντα εναρμονισμένος με τις επιταγές του Financial Fair Play της UEFA Και κυρίως συνεχίζει να βρίσκεται στη θέση του οδηγού. Πρωταγωνιστής. Δίχως να έχει σημασία σε αυτό η κατάταξη του πρωταθλήματος ή τέλος πάντων τα αποτελέσματα μιας σεζόν. Γιατί οι βάσεις είναι ισχυρές.

Η λεπτομέρεια

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Φάνηκε εμφατικά το καλοκαίρι του ΄18 όταν οι Πειραιώτες ξεκίνησαν από την αρχή για να φτιάξουν την ομάδα που μέχρι τις 12 Μαρτίου ήταν μια από τις τέσσερις σε ολόκληρη την Ευρώπη (Μπάγερν Μονάχου, Παρί Σεν Ζερμέν, Γιουβέντους) με τρεις πόρτες ανοιχτές στη σεζόν (πρωτάθλημα, κύπελλο, ευρωπαϊκές διοργανώσεις).  Φαίνεται και στην ηρεμία με την οποία αντιμετωπίζεται τώρα η νέα καταιγίδα που ρίχνει την… οργή της πάνω από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟΚ έπειτα από οκτώ χρόνια Σαββίδη, σκέφτεται τον τρόπο να γίνει «αυτάρκης». Κάνει το σωστό, άλλα άργησε. Ο Ολυμπιακός το έπραξε από τη πρώτη στιγμή της εποχής Μαρινάκη. Επενδύοντας στην αξιοποίηση του προϊόντος και στην δημιουργία εσόδων που το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είχε καν αντιληφθεί ότι υπάρχουν. Αυτή η λεπτομέρεια σε συνδυασμό φυσικά με την διαχείριση ίσως να απαντά και στο γιατί οι Ερυθρόλευκοι σε αυτή τη μαύρη δεκαετία δεν ένιωσαν ούτε στιγμή να απειλούνται.  Όπως απειλήθηκαν ή απειλούνται ακόμη και σήμερα, οι αντίπαλοι του.