Ο Ιβάν βαφτίζει επανεκκίνηση το… κραχ του ΠΑΟΚ, θυμίζοντας το τέλος του Κόκκαλη και την πολυμετοχικότητα

Το ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής. Γιατί με αυτά τα πράγματα δεν παίζεις. Το ποδόσφαιρο περνάει βαθιά κρίση. Και έχει σημασία όταν τελειώσει όλο αυτά, να βρει τους επενδυτές στη θέση τους. Με διάθεση να ξοδέψουν και να ενισχύσουν τον ανταγωνισμό.

Και μιας και εδώ τους επενδυτές τους μετράμε στα δάχτυλα του ενός χεριού; Κάθε απώλεια, θα είναι απώλεια συνολική για το παιχνίδι. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτή μπορεί να ακούει στο όνομα Ιβάν Σαββίδης. Του ισχυρού άνδρα του ΠΑΟΚ που όπως φαίνεται ετοιμάζει κάτι διαφορετικό πέραν τούδε στη Θεσσαλονίκη. Ανάλογο με την… εξαγγελία που μοιράζει επικοινωνιακά σιγά-σιγά το τιμ υποστήριξης του. Έναν ΠΑΟΚ «πρωταθλητή και στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις».

Δηλαδή έναν ΠΑΟΚ με έντονο ελληνικό στοιχείο, που θα αξιοποιήσει τα καλά τμήματα υποδομής του και που ουσιαστικά θα θελήσει με άλλο οικονομικό κόστος να διατηρήσει τους ίδιους στόχους με αυτούς που έβαλε την τελευταία τριετία.

Αν μπορεί να συμβεί; Ίσως. Μακάρι. Το πιθανότερο όμως είναι ένα τέτοιο εγχείρημα να βάλει τον Δικέφαλο σε ένα μακρόπνοο σχέδιο που για τα επόμενα χρόνια θα αλλάξει την ταχύτητα του. Εκτός αν πιστεύει κάποιος στα αλήθεια ότι στις ακαδημίες κρύβεται έτοιμος ο επόμενος Βιεϊρίνια και ο επόμενος Κρέσπο. Ή ότι μπορεί μια ομάδα με μπάτζετ 10-15 εκατ ευρώ να ανταγωνιστεί τους στόχους που έβαλε όταν στοίχιζε 50. Είδαμε ας πούμε τον τρόπο που η ΑΕΚ πέταξε την πρωταθλήτρια ομάδα της το 2018. Και τι ακολούθησε. Σε ένα παράδειγμα αρκετά κοντά με αυτό που συζητάμε. Όταν χάθηκαν παίκτες σαν τον Λάζαρο, τον Αραούχο, τον καλό Βράνιες κλπ. Η ΑΕΚ βεβαίως είχε έναν στόχο: Το γήπεδο. Ο ΠΑΟΚ;

Ο Δικέφαλος του Βορρά μάλλον υποχρεώνεται σε αυτή την αλλαγή στρατηγικής. Αυτό είναι που δεν λέει κανείς. Προσαρμόζεται στην πραγματικότητα μιας ποδοσφαιρικής εταιρείας που αν δεν ήταν ο ιος θα είχε ήδη στα χέρια της τον βαρύ λογαριασμό της UEFA από την σωρεία παραβάσεων που αφορούν στο… ευαγγέλιο του FFP. Της εταιρίας που δεν είχε δικαίωμα μεταγραφών τον Γενάρη και που αν δεν ρίξει άμεσα το κόστος της θα έρθει αντιμέτωπη με ένα κανονικό «κραχ».

Κάνοντας ταμείο: Ξοδεύτηκαν πάρα πολλά χρήματα για την κατάκτηση -τελικά- ενός και μόνο νταμπλ. Χρήματα που φαίνονται στο ρόστερ, αλλά και άλλα που δεν φαίνονται. Εκείνα που πήγαν για τον έλεγχο του παρασκηνίου. Της ΕΠΟ, της Λίγκας κλπ. Κάποιοι παλιότεροι μάλιστα θυμήθηκαν την διαχείριση της πολυμετόχικοτητας στον Παναθηναϊκό. Και εκεί ένα νταμπλ κόστισε 100 εκατ ευρώ και έφερε ως αποτέλεσμα την πιο μαύρη δεκαετία στην ιστορία του Τριφυλλιού. «’Ολοι οι Παναθηναϊκοί μαζί είναι πιο ισχυροί από τον Αμπράμοβιτς» έλεγαν το 2008. Και από το καλοκαίρι του ΄10 ξεκίνησε ένας κατήφορος δίχως προηγούμενο για ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά brand της χώρας.

Ο ΠΑΟΚ έκανε έναν ανάλογο σύντομο κύκλο πρωταθλητισμού, που όπως φαίνεται κλείνει. Και μάλιστα βίαια. Γιατί δεν υπάρχει περιθώριο επιλογής. Ούτε η UEFA είναι ελληνική Κυβέρνηση να αλλάξει σε μια νύχτα τον αθλητικό νόμο για να μην υποβιβαστούν δύο ομάδες που πιάνονται στα πράσα με το αδίκημα της πολυιδιοκτησίας. Και μιας και η ζωή κάνει κύκλους ενίοτε διδακτικούς; Δέκα χρόνια πριν ήταν ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη που προσεκτικά επικοινωνούσε πως θα δοκίμαζε ένα αντίστοιχο μοντέλο. Με την ανάδειξη πολλών παιδιών από την καλή ακαδημία που είχε. Και με ελληνοποίηση που έφτανε ως την απόφαση να είναι ο προπονητής της ομάδας την περίοδο 2010-11 ο Αλέκος Αλεξανδρής που τότε είχε την ευθύνη της Κ-21. Αποφασισμένο, αλλά…χάλασε απο τις αντιδράσεις του κόσμου και κάπως έτσι ο Αλέκος έγινε Λίνεν.

Μια ομάδα που θα έβγαιναν μπροστά ο Σοϊλέδης, ο Νικλητσιώτης, ο Φετφατζίδης, ο Βασιλόγιαννης,ο Κατσικογιάννης, ο πιο έτοιμος Μήτρογλου αλλά όχι και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος που πουλήθηκε απο τον Μάη με 2 εκατ ευρώ στη Γερμανία. Γιατί; Γιατί το πρόβλημα ήταν άλλο. Ουσιαστικό. Βαθύ. Ένα έλλειμμα άνω των 40 εκατ ευρώ που βρήκε στα ταμεία μερικές εβδομάδες αργότερα ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Αν δεν υπήρχε εκείνη η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό; Ο Ολυμπιακός θα περνούσε πρώτος μαύρη δεκαετία. Πριν την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό (που εκείνη την εποχή είχε παικταράδες τύπου Σισέ, Ζιλμπέρτο και εξασφαλισμένη θέση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ).

Δίχως αλλαγή στο ιδιοκτησιακό πετούσε λευκή πετσέτα. Προσπαθούσε να μαζέψει τα οικονομικά, να μειώσει τα χρέη. Οι μεταγραφές ξένων ήταν ο – ελεύθερος από τον Ηρακλή – Ντένις Επστάιν και ο δανεικός από τη Σέντ Ετιέν, Κέβιν Μιραλάς. Λίγοι γνώριζαν για τα καλά τα πραγματικά προβλήματα. Και ίσως όχι τυχαία ο Νικοπολίδης είχε ανακοινώσει πως σταματάει το ποδόσφαιρο προτού η παρουσία Μαρινάκη να τον επαναφέρει στο ρόστερ για έναν ακόμη χρόνο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η διάθεση Σαββίδη να φτιάξει μια ομάδα πρωταθλήτρια από τα… σπλάχνα του συλλόγου, είναι πιθανότατα αντίστοιχη εκείνης της διάθεσης του Κόκκαλη. Και η πραγματική κατάσταση στα ταμεία του ΠΑΟΚ έπειτα από την τραγική διαχείριση, μια ιστορία που την γνωρίζει μόνο ο ίδιος και οι στενοί του συνεργάτες. Πρωταθλήτριες ομάδες δεν φτιάχνεις με τα παιδάκια. Πρωταθλήτριες ομάδες φτιάχνονται όπως το έκανε ο Μαρινάκης το καλοκαίρι του ΄10. Με Βαλβέρδε, Ιμπαγάσα, Ριέρα, Πάντελιτς, Ρόμενταλ, Φουστέρ κλπ. Επανεκκίνηση δεν κάνεις με τις ακαδημίες. Κάνεις όπως έκανε ο Μαρινάκης το καλοκαίρι του ΄18. Με Μαρτίνς, Σα, Ποντένσε, Γκιγιέρμε κλπ. Όταν φτιάχνεις έναν τέτοιο κορμό μπορείς όντως να εμφανίσεις και κάποια δικά σου παιδιά. Όταν δεν μπορείς να φτιάξεις έναν τέτοιο κορμό; Τότε μάλλον το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πεις την αλήθεια. Για τους λόγους που σύντομα το ρόστερ του Δικεφάλου θα είναι άλλο. Σε πρόσωπα, αλλά και σε αξία.