Όταν το σκάουτινγκ δεν είναι μόνο μια… υποχρέωση

Ευκαιρία των… ημερών. Λίγο από τη μεταγραφική κουβέντα που αναπόφευκτα ξεκίνησε και ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι συμπληρώνονται πια τρεις εβδομάδες δίχως δράση. Θέμα από εκείνα που έχεις πάντα στο μυαλό κάποια στιγμή να καταπιαστείς, αλλά που η δράση το αφήνει μονίμως στο συρτάρι. Εν πολλοίς: Μια απόπειρα να εξηγήσεις κάτι που δεδομένα συγκαταλέγεται στα μυστικά της επιτυχίας του Ολυμπιακού την τελευταία διετία.

Κάτι που φαντάζει δεδομένο, αλλά που προφανώς δεν είναι. Η μεγάλη μεταγραφική ευστοχία του, και μάλιστα από όλες τις «δεξαμενές» της αγοράς. Τους μικρούς και εξελίξιμους, τους μεγάλους που είναι πρόθυμοι για έναν τελευταίο χορό, εκείνους που βρίσκονται στην καλύτερη ηλικία και θέλουν να αλλάξουν επίπεδο σαν πρωταγωνιστές σε μια ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ. Δηλαδή σχεδόν όλο το ρόστερ των Ερυθρόλευκων.

Απο τον Σα, τον Γκιγιέρμε, τον Καμαρά, τον Ποντένσε, τον Μασούρα, τον Γκερέρο της πρώτης χρονιάς στον Βαλμπουενά, τον Σεμέδο, τον Ελ Αραμπί, τον Μπα, τον Σουντανί, τον Ραντζέλοβιτς της δεύτερης. Και bonus τον Χασάν που πήγε και ήρθε πέρσι και φέτος. Πως λοιπόν οι Πειραιώτες δίχως το μπάτζετ τους να πλησιάζει τα ευρωπαϊκά δεδομένα έχουν καταφέρει να σχηματίσουν ένα κλαμπ που μόνο φέτος έχει δώσει 15 ματς στα κύπελλα Ευρώπης και την ίδια στιγμή είναι το βασικό φαβορί για την κατάκτηση του εγχώριου νταμπλ; Οι λόγοι είναι σίγουρα πολλοί.

Πρωτίστως ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο τρόπος με τον οποίο έφτασε τους Ερυθρόλευκους να λειτουργούν συνολικά. Κατ επέκταση ένας πολύ καλός προπονητής όπως ο Πέδρο Μαρτίνς που όχι μόνο αξιοποίησε τους νεοφερμένους αλλά και άλλαξε το επίπεδο εκείνων που βρήκε: Άλλον Μπουχαλάκη, άλλον Τσιμίκα, άλλο Φορτούνη. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Πιο σύνθετο. Και επιμένουμε πως είναι ευκαιρία να καταπιαστούμε μιας και τις τελευταίες ημέρες έχουμε λίγο-ως πολύ αναφερθεί σε διάφορες λειτουργίας του. Στο τμήμα σκάουτινγκ του Ολυμπιακού. Ένα δίκτυο που η οργάνωση του και κυρίως το αποτέλεσμα που φέρνει είναι στα αλήθεια άξιο προσοχής. Και παρατήρησης.

Με αποδείξεις

Πως το κάνουν οι Ερυθρόλευκοι λοιπόν. Πρώτα από όλα αξιοποιούν την δουλειά τους. Έπαψαν να ασχολούνται με προτάσεις ατζέντηδων, όπως συμβαίνει σχεδόν αποκλειστικά με τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες και τη ξένη αγορά. Έχουν στα αλήθεια ένα δίκτυο σκάουτινγκ δικό τους, έχουν επιλέξει συγκεκριμένες αγορές (Βαλκάνια, Β΄Γαλλίας, ελεύθερους κλπ) που παρακολουθούν με προσοχή, έχουν δοκιμάσει να ανοίξουν τα όρια τους (οι Σολδάνο και Λοβέρα ήρθαν απευθείας από την Αργεντινή). Και λειτουργούν πάνω στα δεδομένα που φέρνει η δική τους αναζήτηση. Το καλοκαίρι ο Βαλμπουενά, ο Σεμέδο, ο Ελ Αραμπί καθώς και η αγορά του Σα απο την Πόρτο ήταν στις πρώτες επιλογές της δικής τους λίστας.

Με τον Βαλμπουενά η πρώτη κουβέντα έγινε Γενάρη! Τον Σεμέδο στην Πορτογαλία ο σκάουτ που υπάρχει εκεί τον είδε στο δεύτερο μισό της περσινής σεζόν με τα χρώματα της Ρίο Άβε παραπάνω από πέντε φορές. Με τον Ελ Αραμπί οι Πειραιώτες μιλούσαν απο την Άνοιξη για να τον πείσουν να επιλέξει τον Πειραιά. Ο δε Ουσεϊνού Μπα είχε υπογράψει στον Ολυμπιακό από τον Δεκέμβρη του ΄18. Είναι τεράστιο προνόμιο για ένα κλαμπ, και δη ελληνικό να μπορεί να υπογράφει τους ποδοσφαιριστές που το ίδιο «τσεκάρει» και τελικά επιλέγει. Όσοι ζουν στην ελληνική πραγματικότητα του ποδοσφαίρου καταλαβαίνουν. .

Ξεσκονίζουν τα πάντα

Στην αναζήτηση τους οι Πειραιώτες έχουν δώσει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ξαναλέμε όχι κάτι εξωπραγματικό, αλλά σίγουρα κάτι ομοιογενές. Και κυρίως κάτι απολύτως λειτουργικό. Πάνω στην ποδοσφαιρική ιδέα που υπηρετεί το τεχνικό τιμ. Στο παιχνίδι, αλλά και στους χαρακτήρες. Μην ξεχνάτε ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης συχνά-πυκνά στις επισκέψεις του στον Ρέντη λέει μια συγκεκριμένη κουβέντα στους ποδοσφαιριστές: «Οικογένεια». Μοιάζει κλισέ, αλλά είναι 100% ποδόσφαιρο. Και μια απο την έξτρα δουλειά των σκάουτς.

Να συλλέξουν στοιχεία όχι μόνο για την ικανότητα στο χορτάρι, αλλά και για τα υπόλοιπα. Να μιλήσουν με φίλους, με γνωστούς και να προσθέσουν στον φάκελο κάθε ποδοσφαιριστή στοιχεία για τον χαρακτήρα, την εξωγηπεδική ζωή, την οικογενειακή κατάσταση, τις συνήθειες. Δίνει πολύ μεγάλη σημασία ο Ολυμπιακός σε αυτό το κομμάτι. Και ακριβώς για αυτόν τον λόγο έχει στο τμήμα αυτό προσωπικότητες σαν τον Μοντέστο, τον Τσόρι, τον -προπονητή της Κ-15- Ιμπαγάσα που κατά καιρούς βρέθηκε σε αυτό ή ακόμη και τον Κριστιάν Καρεμπέ που όταν χρειαστεί βάζει και αυτός το χέρι του. Προσωπικότητες που μπορούν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να μιλήσουν παντού και με όλους. Μεγάλους παίκτες του παρελθόντος που εξασφαλίζουν επίσης πως έχοντας παίξει στον Ολυμπιακό μπορούν να εντοπίσουν ποδοσφαιριστές που ταιριάζουν με το χρώμα και κυρίως με το βάρος της φανέλας.

Οι στόπερ και οι μέσοι

Και είναι και άλλα πολλά. Για παράδειγμα οι Πειραιώτες στα κύπελλα Ευρώπης σχηματίζουν μια ομάδα με βάση στο transition όπως κάθε σύνολο που δεν βρίσκεται στο Τσάμπιονς Λιγκ από τις θέσεις πρόκρισης της Premier League, της La Liga κλπ. Οι δείκτες των ποδοσφαιριστών σε αυτή την ειδική κατάσταση, η ταχυδύναμη είναι προαπαιτούμενο για να βρεθείς στις μεταγραφικές λίστες του Ολυμπιακού. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι οι στόπερ που έχουν διαλέξει οι Ερυθρόλευκοι τα τελευταία χρόνια (Σισέ, Σεμέδο, Μπα, Μάρκοβιτς) είναι όλοι με μπόι γύρω στο 1.90.

Δεν έτυχε η όμοια σωματοδομή τους, η ταχύτητα τους, το aggression που χαρακτηρίζει το παιχνίδι τους. Στοιχεία που μόνο… αγοραζονται και δεν δουλεύονται. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι οι κεντρικοί χαφ της ομάδας ουσιαστικά αγωνίζονται όλοι σε παραπάνω από μια θέσεις (6-8-10), έχουν υψηλό ποσοστό ευστοχίας στην πάσα και είναι χαρακτηριστικό στο παιχνίδι τους οι γρήγορες αποφάσεις. Όλα αυτά είναι στοιχεία αναζήτησης. Είναι ζητούμενα. Είναι ο τρόπος των Ερυθρόλευκων. Και κυρίως είναι ποδόσφαιρο. Κανονικό ποδόσφαιρο. Που αποδεικνύει ότι στο τέλος είναι εκείνο που κάνει και τη διαφορά…