Είναι η δουλειά σου ρε φίλε. Τι δεν καταλαβαίνεις…

Ένα θέμα είναι τι αγαπάς ακριβώς από το ποδόσφαιρο. Τι λαχταράς αν ακούς να μιλάνε για μπάλα. Ορισμένες φορές έχω την εντύπωση ότι αυτοί που μιλούν για μπάλα είναι… αποστειρωμένοι. Δεν έχουν μπει στο γήπεδο ποτέ. Δεν την έχουν κλωτσήσει. Δεν έχουν πανηγυρίσει για ένα γκολ που πετύχαν ένα σουτ που απέκρουσαν Δεν ξεφάντωσαν για κάποια νίκη με την ομάδα της γειτονιάς και δεν έκλαψαν από λύπη για μια ήττα. Μιλούν για μπάλα χωρίς να τη νοιώθουν ή μάλλον χωρίς να νοιώθουν από μπάλα. Ξέρουν αποτελέσματα, καταβροχθίσουν στατιστικά αλλά δεν έχουν χαρεί το ίδιο το παιχνίδι.

Όλα αυτά τα ξανασκέφτηκα αυτές τις μέρες παρακολουθώντας την συζήτηση που γίνεται και ανάμεσα σε συναδέλφους σχετικά με το μέλλον του πρωταθλήματος. Με μεγάλη ευκολία ορισμένοι βιάζονται να πέσουν οι τίτλοι τέλος στο πρωτάθλημα. Λες και δεν τους λείπει η μπάλα. Λες και αυτή είναι απλά ένα αναγκαίο κακό και τίποτα παραπάνω. Δυσκολεύομαι να τους παρακολουθήσω. Δίνουν την εντύπωση ότι αύριο-μεθαύριο στα τόσα στατιστικά στοιχεία στα οποία θα αναφέρονται θα προστεθεί και κάτι που δεν υπήρχε. Η διακοπή! Τους διαβάζεις και νομίζεις ότι το ποδόσφαιρο δεν αντιπροσωπεύει τίποτα το ιδιαίτερο στην καθημερινότητά τους, στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων μας που πολλές φορές το έχουν ανάγκη και σαν αναλγητικό στους πόνους που τους προκαλεί μια αβίωτη καθημερινότητα.

Μέχρι εδώ η συζήτηση αφορά την περιορισμένη σχέση με το άθλημα. Από εδώ και πέρα αρχίζει μια ασύγγνωστη επιπολαιότητα που προσιδιάζει σε αφελείς και κοινωνικά ανυποψίαστους. Καλώς ή κακώς ζούμε από το ποδόσφαιρο. Αυτός είναι ο βασιλιάς στις προτιμήσεις των φιλάθλων. Με ύλη από το ποδόσφαιρο τρέφονται οι αθλητικές εφημερίδες, γράφονται κάθε μέρα χιλιάδες κείμενα στα σάιτ γεμίζουν τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά αθλητικά προγράμματα. Το ποδόσφαιρο μας ζει. Αν κλειδωθεί στο συρτάρι θα λείψει και από μας. Θα υπονομευτεί η επαγγελματική παρουσία μας , η υπόσταση μας σαν εργαζόμενοι στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας.

Τι από όλα αυτά δεν καταλαβαίνουμε, απορώ. Μοιάζουμε ιδανικοί αυτόχειρες που πριονίζουμε οι ίδιοι στο το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Δεν μας συγκινεί ή έχουμε πάθει την… ανοσία της αγέλης και δεν βλέπουμε τι γίνεται στο επαγγελματικό περιβάλλον μας. Δεν βλέπουμε ότι έκλεισε ήδη ένας αθλητικός ραδιοφωνικός Σταθμός. Ότι αθλητικές εφημερίδες σκέφτονται να αναστείλουν την λειτουργία τους και μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν περιορίζουν ήδη σελίδες, προσωπικό και αποδοχές.

Μπροστά στην απειλούμενη κατάρρευση των αθλητικών Media λόγω ανυπαρξίας περιεχομένου, είναι σχιζοφρενικό να νομίζουν ότι οι ίδιοι θα διασωθούν ίσως γιατί πηγαινοφέρνουν καλά την γραμμή κι έχουν την εύνοια των κάθε λογής αφεντικών. Οσο η μπάλα δεν κυλάει στο χορτάρι τόσο θα κατρακυλούν μισθοί και θα συρρικνώνονται θέσεις εργασίες. Κανένας δεν ισχυρίζεται ότι είναι δυνατό να αρχίσουν αγώνες χωρίς να διασφαλίζεται η υγεία των αθλητών και όλων των άλλων. Αλλά και κανένας δεν είναι τόσο αφελής και αυτοκαταστροφικός ώστε να πυροβολεί τα πόδια του. Εξαιρούνται ορισμένοι από το σινάφι μας…