Μια ζωγραφιά στη νύχτα της Τούμπας

Έργο τέχνης. Ματς που αν δεν τελείωνε 0-1 θα είχε βγάλει ήδη αρκετούς στα… κάγκελα για τον προπονητή που «φοβήθηκε». Τον ίδιο που κάποιοι κατηγόρησαν ότι «δεν φοβήθηκε και την πάτησε» την Πέμπτη με την Άρσεναλ.

Έργο τέχνης που κάθε πινελιά, είχε την σημασία του στον καμβά της Τούμπας. Με τον Μαντί Καμαρά αθόρυβο MVP να χαλά το «μυαλό» των βελούδινων Μίσιτς και Μαουρίσιο μην επιτρέποντας τους να γυρίσουν ποτέ και να παίξουν με «πρόσωπο» την πρώτη μπάλα.

Με τον Ραντζέλοβιτς να θυμίζει στον Γιαννούλη πως κάθε παραπάνω βήμα του προς τα εμπρός μπορεί να πληρωθεί τοις μετρητοίς στην πλάτη του.  Με τον Μπα να ελέγχει τα πάντα στον αέρα κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ επιχειρούσε άναρχα να στείλει τη μπάλα στο ερυθρόλευκο αμυντικό τρίτο. Και με τον Τσιμίκα να βγάζει φωτιές από το στόμα σε άμυνα και επίθεση εξηγώντας σε όλους ότι πλέον είναι ένας ποδοσφαιριστής για το επόμενο επίπεδο. Πίσω «εξαφάνισε» τον Λημνιό, μπροστά εξέθεσε τον Βιεϊρίνια. Τι άλλο να του ζητήσεις.

Ένα καρέ με αντί-ήρωες –πλάι σε εκείνους που ξέραμε και περιμέναμε-. Καρέ που έβγαλε με την δράση της τον δύσμοιρο Αμπέλ Φερέιρα στην… σέντρα της Τούμπας. Αν πιάνουμε σωστά τα vibes, όλοι για εκείνον έχουν να πουν απόψε μια κακή κουβέντα. Λες και ο Πορτογάλος έδιωξε το καλοκαίρι τον Λουτσέσκου από τα λημέρια που πανηγύρισε το περασμένο νταμπλ. Λες και πλήρωσε αυτός για να πάρει τη θέση του, και όχι ο ΠΑΟΚ δύο εκατ ευρώ στην Μπράγκα.

Η ήττα είναι του προπονητή. Όχι παράξενο. Συνηθισμένο στα μέρη μας. Απόψε όμως ήταν και η νίκη του προπονητή. Ζωγραφιά στη νύχτα της Τούμπας. Η επικράτηση μέσα από ένα άρτιο ποδοσφαιρικό σχέδιο που είχε μέσα όλα τα πραγματικά δεδομένα. Την κούραση από τη μεγάλη προσπάθεια της περασμένης Πέμπτης με την Άρσεναλ. Την τακτική προσαρμοσμένη σε μια νύχτα που ήταν do or die μόνο για τον απέναντι, και όχι για σένα. Την εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία. Τα γκάζια των πλάγιων μπακ.

Ο Μαρτίνς πέρσι δεν κέρδισε τίποτε. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης όμως όχι μόνο τον διατήρησε στη θέση του, αλλά τον στήριξε κάνοντας πράξη τις περισσότερες επιθυμίες του. Ο Μαρτίνς κάπως έτσι έγινε προπονητής «δεύτερης χρονιάς» και ο Ολυμπιακός ομάδα «δεύτερης χρονιάς». Με άλλο Τσιμίκα, άλλον Καμαρά, άλλον Μπουχαλάκη, άλλον Γκιγιέρμε. Με άλλες δυνατότητες. Με άλλη «προσαρμογή» πια στα δεδομένα για τον τίτλο.

Ότι καταφέρνουν οι Ερυθρόλευκοι ως εδώ είναι… κόντρα σε όλους και όλα. Μια ομάδα που τέλη Φλεβάρη είναι μέσα σε «τρεις διοργανώσεις»! Ακόμη όμως δεν έχουν κερδίσει κάτι παραπάνω, από τον σεβασμό μας… Αλλά δεν μπορεί κάτι θα σημαίνει και αυτός για τους ίδιους.