08/02/1981 – ΘΥΡΑ 7: 39 χρόνια μετά, βρέχει στα μάτια, σε κάθε «παρών»

08/02/1981 – 08/02/2020: 39 χρόνια μετά, κανείς δεν ξεχνά. Πώς μπορεί να ξεχάσει; Πώς μπορεί να μην τιμήσει τη μνήμη αυτών που δεν είναι πια εδώ.

Η σημερινή δεν είναι ημέρα μνήμης. Είναι ημέρα ιστορίας. Η μνήμη «ασθενεί», η ιστορία «ταξιδεύει» στους αιώνες, δεν φθίνει ποτέ. Η 8η Φεβρουαρίου του 1981 αποτελεί το σταμάτημα του χρόνου, από το οποίο ο Ολυμπιακός σημαδεύτηκε. Από εκείνη τη μαύρη Κυριακή, τα πάντα άλλαξαν. Από το αίμα των 21 ψυχών, που χάθηκαν στριμωγμένες σε σώματα φίλων, αδερφών, σίδερο και τσιμέντο, πήρε το βαθύ κόκκινο χρώμα του ο Δαφνοστεφανομένος Εφηβος. Αυτό το χρώμα δεν ξεβάφει, είναι ανεξίτηλο και αποτελεί την ταυτότητα του συλλόγου. Αποτελεί τον λόγο που ο Εφηβος θα είναι πάντα μελαγχολικός. Και που θα βρέχει στα μάτια, σε κάθε «παρών».

Οι σύλλογοι που κουβαλούν αυτό το μεγάλο φορτίο είθισται να φροντίζουν να δίνουν το «παρών». Να μην ξεχνούν. Να είναι πάντα εκεί. Παρόντες. Για να φωνάξουν «παρών».

Η ιστορία του κάθε συλλόγου είναι η ταυτότητά του. Οποιος ξεχνά την ιστορία του, μικραίνει, χάνει την ουσία της ύπαρξής του. Ο Ολυμπιακός φέρει έναν βαθύ κόκκινο λεκέ στο σήμα του. Είναι το αίμα που πότισε την ερυθρόλευκη και ριγωτή από τον τόσο άδικο, τραγικό χαμό των 21 θυμάτων της Θύρας 7. Τι κι αν πέρασαν 39 χρόνια από την 8η Φεβρουαρίου 1981; Ο Ολυμπιακός δεν ξεχνά αυτούς που έφυγαν. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα τιμά τη μνήμη τους. Ολος ο σύλλογος είναι εκεί και φωνάζει «παρών» για αυτούς που έφυγαν, αλλά είναι πάντα παρόντες. Παρόντες στη μνήμη, στα συνθήματα των οπαδών, στις ζωγραφιές, στα δάκρυα από τις θύμησες, σε κάθε τι που αφορά στον Ολυμπιακό. Αυτές οι 21 ψυχές που τόσο τραγικά χάθηκαν, είναι κομμάτι της ταυτότητας του συλλόγου. 21 ψυχές που έφυγαν τόσο άδικα. 21 ψυχές που παραμένουν ανήσυχες, επειδή κανείς υπεύθυνος για την τραγωδία δεν πήρε αυτό που του άξιζε. Κανείς δεν πλήρωσε. 39 χρόνια μετά, κανείς δεν έχει τιμωρηθεί. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε μια άλλη μεριά της Ευρώπης. Εστω και αργά.

«Για ένα μεγάλο ιδανικό,
8/2 του 81,
αφήσανε εκείνα τα παιδιά
την τελευταία τους πνοή, Θρύλε, για σένα…

Όμως εγώ ποτέ δεν σας ξεχνώ
αδέρφια μου, για σας θα τραγουδάω
και μέχρι να πεθάνω και εγώ,
για μια ολόκληρη ζωή θα σας τιμάω»

(* Το σύνθημα της Θύρας 7 για τα παιδιά που δεν είναι πια εδώ)

Λίγο μετά τα μισά της αγωνιστικής περιόδου 1980-1981, ο Ολυμπιακός προηγείται στη βαθμολογία του πρωταθλήματος και οδεύει ολοταχώς για την κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου τίτλου και 22ου συνολικά στην ιστορία του. Στη 2η θέση και με διαφορά δύο βαθμών από τον πρωτοπόρο βρίσκεται η ΑΕΚ, η οποία διεκδικεί με αξιώσεις το πρωτάθλημα, που έχει να κατακτήσει από την περίοδο 1978-1979. Οι δύο πρωτοπόροι κοντράρονται το μεσημέρι της Κυριακής 8 Φεβρουαρίου, στις 15:15. Ο καιρός, απόλυτα ποδοσφαιρικός. Τα εισιτήρια, εξαφανισμένα. Το Γεώργιος Καραϊσκάκης, κοχλάζει.

Με νίκη, ο Ολυμπιακός θα ξέφευγε στη βαθμολογία με διαφορά 5 βαθμών, ενώ η ΑΕΚ αν κέρδιζε θα τον προσπερνούσε. Το γήπεδο είχε αρχίσει να δέχεται κόσμο από τις 12:00 και υπολογίζεται ότι στις εξέδρες του βρέθηκαν 35.450 φίλαθλοι, που κάλυψαν την ατμόσφαιρα με τραγούδια, φωνές και συνθήματα.

Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε στο 30ο λεπτό με σουτ του Γαλάκου και το ημίχρονο ολοκληρώθηκε με το σκορ στο 1-0. Αλλά στην επανάληψη το ντέρμπι εξελίχθηκε σε ερυθρόλευκο πάρτι. Ο Ολυμπιακός πέτυχε πέντε γκολ σε 27 λεπτά: Γαλάκος (53′, 84′), Κουσουλάκης (68′), Ορφανός (75′) και Βαμβακούλας (80′).

Λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης, οι φανατικοί οπαδοί που βρίσκονταν στη Θύρα 7 προσπάθησαν να φθάσουν στη θύρα 1, για να αποθεώσουν τους νικητές, καθώς βρίσκονταν δίπλα στον διάδρομο των αποδυτηρίων.

Με την ξαφνική μετακίνηση τόσο μεγάλου αριθμού οπαδών, το κακό δεν άργησε να συμβεί. Κάποιος γλίστρησε στα σκαλοπάτια. Η αρχή του κακού. Το ανατριχιαστικό ντόμινο ξεκίνησε. Το ντόμινο της τραγωδίας. Οι υπεύθυνοι δεν είχαν ανοίξει τις πόρτες. Οσοι ακολουθούσαν δεν γνώριζαν τι συνέβαινε μπροστά τους. Η ασφυξία έκανε την εμφάνισή της. Ανθρώπινα σώματα στοιβαγμένα. Συνωστισμός. Ουρλιαχτά, «πίσω, πίσω». Ένα τουρνικέ που ξηλώνεται, σώζει δεκάδες. Αλλα όχι όλους. Δεκαεννιά ψυχές δεν τα κατάφεραν. Λίγο αργότερα ακόμη ένας θα υποκύψει στο «Τζάνειο» Νοσοκομείο του Πειραιά, όπου μεταφέρονταν οι σοβαρά τραυματισμένοι. Έξι μήνες αργότερα θα προστεθεί ακόμη ένας άνθρωπος στον τραγικό κατάλογο των νεκρών, καθώς δεν κατόρθωσε να ξυπνήσει ποτέ από το κώμα.

Η τραγωδία ολοκληρώνεται. Η μεγαλύτερη που γνώρισε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός. Μια ανεξίτηλη κηλίδα. Ενας μόνιμος κόμπος στον λαιμό.

Και αυτό το Σάββατο ο Ολυμπιακός θα είναι εκεί.

Στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Μαζί με χιλιάδες οπαδούς του συλλόγου. Με δάκρυα στα μάτια και έναν κόμπο στον λαιμό. Και θα είναι όλοι εκεί. Όπως κάθε χρόνο. Οσα χρόνια κι αν περάσουν. Για να φωνάξουν με σπαρακτική φωνή, «Παρών».

Για κάθε ένα από τα 21 θύματα

Παναγιώτης Τουμανίδης, 14 ετών
Κώστας Σκλαβούνης, 16 ετών
Ηλίας Παναγούλης, 17 ετών
Γεράσιμος Αμίτσης, 18 ετών (οπαδός της ΑΕΚ)
Γιάννης Κανελλόπουλος, 18 ετών
Σπύρος Λεωνιδάκης, 18 ετών
Γιάννης Σπηλιόπουλος, 19 ετών
Νίκος Φίλος, 19 ετών
Γιάννης Διαλυνάς, 20 ετών
Βασίλης Μάχας, 20 ετών
Ευστράτιος Λούπος, 20 ετών
Μιχάλης Κωστόπουλος, 21 ετών
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, 23 ετών
Σπύρος Ανδριώτης, 24 ετών
Κώστας Καρανικόλας, 26 ετών
Μιχάλης Μάρκου, 27 ετών
Κώστας Μπίλας, 28 ετών
Αναστάσιος Πιτσόλης, 30 ετών
Αντώνης Κουρουπάκης, 34 ετών
Χρήστος Χατζηγεωργίου, 34 ετών
Δημήτριος Αδαμόπουλος, 41 ετών

Όπως κάθε χρόνο, το βράδυ της 7^ης Φεβρουαρίου, οι οπαδοί του Ολυμπιακού είναι στη θέση τους. Εξω από το Γεώργιος Καραϊσκάκης. Στο μνημείο. Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος. Για να τιμήσουν αυτούς που δεν είναι πια εδώ. Και το έκαναν έτσι…

https://www.facebook.com/1169917357/videos/10219421827514273/