Ολυμπιακός: Από τότε που «και εγώ κάλυπτα τον Μητρόπουλο»!

Όσοι είστε στα δεύτερα… άντα γνωρίζετε πολύ καλά πως όλα τα περί 20ετιας Ολυμπιακού που «διέλυσε το ελληνικό ποδόσφαιρο για να παίρνει αυτός τους τίτλους» ήταν παραμυθάκια της κακιάς ώρας. Δικαιολογίες για να μπορέσουν οι «σύγχρονοι εξυγιαντές» να δικαιολογήσουν την αγωνιστική ανυπαρξία τους.

Όσοι είστε Ολυμπιακοί και ζήσατε καλά τα «πέτρινα χρόνια» γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει να κυνηγούν τον Ολυμπιακό, τι σημαίνει να ελέγχουν τα πάντα οι τότε… εξυγιαντές του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τότε βεβαίως δεν υπήρχαν σάιτ, ίντερνετ, ούτε καν τηλεοπτική κάλυψη καλά-καλά δεν είχαμε. Ούτε γραμμές, ούτε ριπλέι ούτε τα βασικά που έχουμε σήμερα. Τότε στην Αθλητική Κυριακή βλέπαμε το βράδυ τα γκολ, άντε καμιά φάση ακόμη και τελείωνε το παραμύθι.

Τότε στα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού συνέβησαν τα πάντα για να διαλυθεί ο κορυφαίος ελληνικός σύλλογος. Μέχρι και «μπροστινός» του Παναθηναϊκού ήταν έτοιμος να πάρει τα ηνία του συλλόγου. Τότε ότι και να γινόταν στο ποδόσφαιρο το πλήρωνε ο Ολυμπιακό. Τότε έρχονταν «καμικάζι-κοράκια» στο Καραισκάκη και σφύριζαν ότι ήθελαν. Τότε «έπαιζαν» με την οργή του κόσμου που ξεσπούσε μην αντέχοντας την αδικία, κακώς βεβαίως γιατί την πλήρωνε πάντα και εύκολα η ομάδα. Ήταν βλέπετε όλοι στην γωνία έτοιμοι να τιμωρήσουν τον Ολυμπιακό. Με ή χωρίς αφορμή. Τις περισσότερες φορές την δημιουργούσαν από μόνοι τους οι τότε… εξυγιαντές.

Όπου τότε… εξυγιαντές επί της ουσίας ο Παναθηναϊκός που κυριαρχούσε παντού στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όσο για το «παραμύθι» ο Παναθηναϊκός δεν πήρε όλα τα πρωταθλήματα όπως ο Ολυμπιακός, πρώτον λογικό καθώς την ομάδα που έφτιαξε ο Ολυμπιακός στα σερί του δεν την είχε, και δεύτερο τότε δεν υπήρχε το δέλεαρ του Τσάμπιονς Λιγκ και των εκατομμυρίων ευρώ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Τότε λοιπόν, στα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού θυμάμαι να γυρίζει η ομάδα την επαρχία. Τότε την λέγαμε επαρχία, όχι περιφέρεια όπως τώρα.

Αν ήσουν οπαδός του Ολυμπιακού μπορούσες να μάθεις όλα τα μέρη της Ελλάδας ακολουθώντας απλά την ομάδα. Ο Ολυμπιακός άλλωστε τις περισσότερες φορές έπαιζε εκτός έδρας. Ανά την Ελλάδα.

Ο Ολυμπιακός τότε πήγαινε, συνήθως, από τιμωρία σε τιμωρία. Και όταν «στράβωνε» για τους… εξυγιαντές κανά ματς ή ο Ολυμπιακός άντεχε, έβρισκαν τρόπο για μια νέα τιμωρία ή για να επαναλάβουν ματς που όλως τυχαίως διακόπτονταν και στον… επαναληπτικό τα έχανε όπως «έπρεπε».

Αυτά (και λίγα λέω) ήταν τα περίφημα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού με την ομάδα να μένει για 9 σερί χρόνια χωρίς πρωτάθλημα.

Τότε επίσης η ΕΠΟ ήταν κάποιου άλλου «δικού μας». Και μαζί και η ΚΕΔ.

Φαντάζομαι ότι βλέπετε πολλές ομοιότητες με το τώρα. Με την διαφορά πως τότε, ακόμη και στα «πέτρινα χρόνια» δεν είχαν επιχειρήσει να τιμωρήσουν την έδρα του Ολυμπιακού για αγώνα της ομάδας σε κεκλεισμένων των θυρών! Ακόμη και τότε δεν το σκέφτηκαν αυτό. Οι υπάλληλοι της RFA σε όλα τα επίπεδα, τα «φυντάνια» της… εξυγίανσης πάνε να το καταφέρουν αυτό. Απίστευτα πράγματα…

Βεβαίως τότε ο Ολυμπιακός δεν είχε κάτι που τώρα είναι το Α και το Ω για αυτόν. Τότε δεν είχε διοίκηση. Τώρα είναι πανίσχυρος διοικητικά. Είναι αυτάρκης οικονομικά, με διαφορετικά καλύτερος από όλες τις ελληνικές ομάδες με μια διοίκηση που φρόντισε με σωστή οικονομική πολιτική να τον έχει ψηλά, χωρίς να έχει θέμα με το FFP όπως η αγαπημένη ομάδα του «συστήματος».

Η διοίκηση Μαρινάκη δίνει τη «μάχη» της, ανοιχτά και αντρίκια. Με στοιχεία, με αποδείξεις, με νομιμότητα απέναντι σε αυτούς που έχουν διαλύσει τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο για να μπορέσουν να πάρουν ένα πρωτάθλημα. Αλλά κυρίως, γιατί αυτός είναι ο βασικός στόχος των… εξυγιαντών, να οδηγήσουν ξανά τον Ολυμπιακό σε εκείνα τα χρόνια, τα «πέτρινα».

Τότε που «και εγώ κάλυπτα τον Μητρόπουλο» στο επικότερο οφσάιντ όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί μην κοιτάτε που η προπαγάνδα των απέναντι παίζει το οφσάιντ του Κατσουράνη λες και οι άλλοι ήταν… μωρές παρθένες και δεν ξέρουν από αδικία στον αντίπαλο. Εδώ το πέναλτι του Παπουτσέλη έγινε… ταινία ενώ του Ευαγγέλου στο Καραϊσκάκη ήταν… Κυριακή βράδυ.

Όμως αυτά είναι φτηνή προπαγάνδα για εσωτερική κατανάλωση για τους… απέναντι. Αυτοί άλλωστε πάντα θα νοιώθουν αδικημένοι όταν χάνουν από τον Ολυμπιακό και πάντα θα μιλούν για 50%-50% όταν, μια στο τόσο καταφέρνουν να τον νικήσουν με όργια (εννιά στις δέκα φορές).

Το θέμα είναι πως ο Ολυμπιακός συνεχίζει να δίνει μόνος του μια «μάχη» σε όλα τα επίπεδα ξέροντας πως έχει μόνο έναν σύμμαχο. Έναν αλλά πανίσχυρο. Τον κόσμο του, που δεν λυγά ποτέ! Και ο κόσμος του πρέπει να είναι δίπλα στη «μάχη» γνωρίζοντας καλά τις συνθήκες που επικρατούν. Πως ακόμη και… πατατάκι να πέσει στο γήπεδο το «σύστημα» θα φροντίσει να το μετατρέψει σε… ρουκέτα.

Και όλα αυτά, για να το κλείσω, σε ένα πρωτάθλημα που μετά από 17 αγωνιστικές που ο Ολυμπιακός έχει όλες τις αποφάσεις απέναντι του από το «σύστημα», αλλά παραμένει πρώτος με την αγαπημένη ομάδα της… εξυγίανσης να «ασθμαίνει». Αλλά να ξέρει πως όλοι οι άλλοι δουλεύουν για αυτή.

Για κλείσιμο ας θυμηθούμε το οφσάιντ του Μητρόπουλου, έτσι για το καλό…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…