Σε ματς απόλυτης ισορροπίας, νίκησε ο πιο… πλούσιος

Ο Παναθηναϊκός του πρώτου ημιχρόνου είναι η ομάδα που θέλει ο Δώνης να βλέπει. Και μαζί και ο κόσμος της ομάδας. Μια ομάδα που ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, έχει δική της την μπάλα περισσότερη ώρα, ανεβάζει πολύ τους ακραίους της, κλείνει καλά τους χώρους και φεύγει ταχύτατα στην κόντρα επίθεση.

Το ανέβασμα των ακραίων του έφερε δύο φορές τον Γιόχανσον απέναντι στον Ζοσέ Σα. Τη μία σκόραρε αλλά ήταν οφσάιντ, την άλλη απέτυχε. Εκεί ήταν το κλειδί για τον Παναθηναϊκό. Αυτή η φάση του Γιόχανσον αν είχε γίνει γκολ, δύσκολα ο Ολυμπιακός θα έβρισκε δύο για να γυρίσει το παιχνίδι. Κι όσο θα ανέβαζε τις γραμμές του ο Μαρτίνς, τόσο θα έβρισκε τις ευκαιρίες ο Παναθηναϊκός να του κάνει ζημιά σε ανοιχτούς χώρους.

Ωστόσο, με τα «αν» δε γράφεται ιστορία. Ιστορία γράφεται πολλές φορές με τα χρήματα, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Στις καλές του ευκαιρίες, ο Παναθηναϊκός έβγαλε σε θέση βολής τον Γιόχανσον. Ο Ολυμπιακός στη δική του καλή στιγμή έβγαλε τον Ελ Αραμπί, έναν σκόρερ υψηλού επιπέδου. Κι εκεί κρίθηκε το παιχνίδι.

Αν ο Παναθηναϊκός είχε στο ρόστερ του ένα σέντερ φορ top class, αν είχε έναν… Μπεργκ, που θα κυνηγήσει για να πάρει το καλοκαίρι, ίσως να ήταν διαφορετική η ιστορία του όχι μονάχα στο ντέρμπι, αλλά σε ολόκληρη τη σεζόν.

Κι αν είχε γενικά περισσότερες επιλογές στον πάγκο. Από το 65’ και μετά οι παίκτες του Δώνη έχαναν σε δυνάμεις, λογικό από τη στιγμή που η ομάδα στηρίζεται συνεχώς στους ίδιους από το ξεκίνημα της σεζόν. Ο Κουρμπέλης ήταν αρνητικός, κυρίως γιατί έχει φορτωθεί με πολλά ματς, ο Δώνης όσο περνούσε η ώρα έπεφτε σε απόδοση, ο Ολυμπιακός άρχισε να κερδίζει το κέντρο και να βγαίνει πιο πολύ μπροστά για να απειλήσει.

Ο Χατζηγιοβάνης στο δεύτερο μέρος δεν ήταν το ίδιο φρέσκος με το πρώτο, δεν πήρε πρωτοβουλίες, δεν πήγε στο ένας εναντίον ενός, ο Μπουζούκης ήταν αρνητικός, το ίδιο και ο Ζαχίντ. Κι αν δεν σκοράρεις σε τέτοια ματς, δύσκολα γλιτώνεις την ήττα.