Ο διεθνής τερματοφύλακας «ανακρίθηκε» από μία φίλη του ΠΑΟΚ, τονίζοντας ότι οι ίδιος και οι συμπαίκτες του έγραψαν ιστορία με το περσινό νταμπλ, ενώ επισήμανε δεν θα αγωνιζόταν σε άλλη ελληνική ομάδα, σεβόμενος όσα έζησε με τη φανέλα του Δικεφάλου.
Την αφοσίωσή του στον ΠΑΟΚ εξέφρασε ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης.
Ο διεθνής πορτιέρο «ανακρίθηκε» από μια φίλη του Δικεφάλου και μιλώντας για το νταμπλ που κατέκτησε η ομάδα του την περασμένη σεζόν, επισήμανε ότι ο ίδιος και οι συμπαίκτες του έγραψαν ιστορίας και δεν θα πήγαινε σε άλλη ελληνική ομάδα, σεβόμενος όσα έζησε με τον ΠΑΟΚ.
Παράλληλα, αναφέρθηκε στον προπονητή του, Αμπέλ Φερέιρα, απάντησε στο δίλλημα Κριστιάνο Ρονάλντο ή Λιονέλ Μέσι, αλλά και για το πώς διαχειρίστηκε το γεγονός ότι έχασε τη θέση του βασικού, ενώ έδωσε τις συμβουλές του για τα παιδιά που θέλουν να γίνουν τερματοφύλακες.
Αναλυτικά:
– Ηθελες πάντα να παίζεις στη θέση του τερματοφύλακα;
«Αρχίζοντας το ποδόσφαιρο δεν έπαιζα στη θέση του τερματοφύλακα αφού μου άρεσε να παίζω στην επίθεση και να βάζω γκολ. Με έπεισε όμως ο προπονητής μου και μπορώ να πω ότι από το πρώτο παιχνίδι μου άρεσε η θέση του τερματοφύλακα και με κέρδισε. Κυρίως με ενθουσίασε ότι σε αυτή τη θέση παλεύεις με τον εαυτό σου. Αυτό που λένε ότι όλη η ομάδα σκοράρει και πως ο τερματοφύλακας δέχεται το γκολ, είναι αλήθεια. Είναι μια πρόκληση γιατί η θέση του τερματοφύλακα είναι η πιο δύσκολη. Αλλά το έχουμε αποδεχθεί όλοι οι τερματοφύλακες, είναι ένα παιχνίδι διαχείρισης, δηλαδή να ξεπερνάς τις δυσκολίες και να κερδίζεις και τον εαυτό σου. Εγώ προσωπικά το πετυχαίνω πολύ εύκολα αυτό».
– Αν σου έλεγαν να επιλέξεις μια ομάδα του εξωτερικού για να παίξεις ποια θα ήταν;
«Δεν το έχω σκεφτεί γιατί δεν έχει προκύψει στην παρούσα φάση κάτι τέτοιο. Αλλά δεν θα μιλήσω για ομάδες. Θα πω όμως ότι το αγγλικό και το ιταλικό Πρωτάθλημα είναι αυτά που μου ταιριάζουν. Αν έρθει μια τέτοια στιγμή να αποφασίσω θα το δούμε, αλλά στην παρούσα φάση σκέφτομαι μόνο το τώρα».
– Θα αγωνιζόσουν με τη φανέλα του Ολυμπιακού;
«Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κάποια ομάδα, δεν νομίζω ότι μπορώ να αγωνιστώ σε άλλο ελληνικό σύλλογο. Πολύ απλά διότι με τον ΠΑΟΚ έχουμε γράψει ιστορία μαζί και οι επόμενες γενιές θα μας έχουν στο μυαλό τους γι’ αυτά που έχουμε πετύχει. Επομένως δεν είναι σκοπός μου να πάω σε άλλη ελληνική ομάδα αλλά και δεν το θεωρώ σωστό απέναντι στην ιστορία, στον κόσμο και στη φανέλα του ΠΑΟΚ. Αν πήγαινα σε άλλη ελληνική ομάδα θα γυρνούσα την πλάτη μου στον ΠΑΟΚ και αυτό δεν θα με τιμούσε. Για αυτό και δεν θα πάω…»
– Ρονάλντο ή Μέσι;
«Θα απαντούσα Ρονάλντο χωρίς δεύτερη σκέψη. Σαφώς μαζί με τον Μέσι είναι οι δυο κορυφαίοι αθλητές, θα μνημονεύονται για πολλά χρόνια. Δεν είμαι σε θέση να τους κρίνω αλλά απολαμβάνω να τους βλέπω και να ευχαριστιέμαι το ποδόσφαιρο που προσφέρουν. Και φυσικά θα ήθελα κάποια στιγμή να τους αντιμετωπίσω».
– Αποδέχεσαι την κριτική; Κάποιοι λένε ότι δεν είσαι καλός στις εξόδους…
«Η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτή που πολλές φορές παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Θα σου πω λοιπόν ότι ένα από τα δυνατά μου σημεία είναι η άγνοια κινδύνου που έχω κάτω από την εστία. Μπορώ σε κλάσματα δευτερολέπτων να αποφασίσω που και πότε θα βγω μέσα στην περιοχή. Είναι κάτι που χρειάζεται αρκετή δουλειά για να το εξελίξεις, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι προπονήσεις και οι προπονητές και συνεχίζω να δουλεύω σκληρά για να βελτιώνομαι ακόμη περισσότερο».
– Επηρεάζεσαι από τον κόσμο;
«Οταν αρχίζει το ματς, είτε παίζουμε εντός, είτε εκτός έδρας, σταματώ να ακούω την κερκίδα, σαν να βάζω ωτασπίδες δηλαδή. Δεν ξέρω αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό. Απλά είμαι χαρούμενος γιατί ο κόσμος με έχει αγκαλιάσει, νιώθω την αγάπη και τον σεβασμό του και αυτό είναι αμφίδρομο».
– Πώς διαχειρίζεσαι ότι έχασες τη θέση του βασικού;
«Ξέρω ότι ο κόσμος συνεχίζει να με αγαπά και αυτό είναι ευχάριστο. Πάντα στη ζωή μου θέλω να εκμεταλλεύομαι τα θετικά και τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται. Επομένως σε αυτό το διάστημα που δεν αγωνίζομαι, δουλεύω πράγματα που πρέπει να βελτιώσω. Και να δουλέψω στις αδυναμίες μου. Παράλληλα αφοσιώνομαι και σε άλλα αθλήματα που αγαπώ όπως είναι το king boxing. Ο αγωνιστικός χώρος είναι ο καθρέφτης μας και δουλεύω σκληρά».
– Ποια η άποψη σου για τον Φερέιρα;
«Εχει μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από εκείνη του προηγούμενου προπονητή. Χρειάστηκε χρόνος για να κατανοήσουμε αυτά που θέλει και φυσικά είναι νωρίς να τον κρίνουμε. Θέλει χρόνο αλλά έχει θέληση. Ζούμε μια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα μαζί του και προχωράμε για τους στόχους μας…»
– Είναι πιο δύσκολη από πέρσι η πορεία προς το νταμπλ;
«Δεν νομίζω ότι η φετινή σεζόν είναι πιο δύσκολη από την περσινή. Αντίθετα θεωρώ πως είναι πιο εύκολη και είναι πιο ξεκούραστα αφού δεν είχαμε ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και αγώνες Κυπέλλου. Τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα στα πλέι οφ, αλλά η ομάδα ανεβαίνει συνεχώς επίπεδο και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Δεν ασχολούμαστε με όλα αυτά που συμβαίνουν εκτός αγωνιστικού χώρου. Εμείς έχουμε στόχο να παίζουμε τη μπάλα μας και να ακολουθούμε τις οδηγίες των προπονητών μας».
– Τι εύχεσαι για το 2020;
«Εύχομαι υγεία που είναι το πιο πολύτιμο αγαθό, αρμονία, αγάπη σε όλους και πολύ ενότητα».
– Ποια η συμβουλή σου στα παιδιά που θέλουν να γίνουν τερματοφύλακες;
«Αν έπρεπε να συμβουλεύσω κάτι τα παιδιά που θέλουν να γίνουν τερματοφύλακες θα ήταν να το αποφασίσουν με όλη τους την καρδιά και όχι από παρόρμηση. Να είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες και να ξεχάσουν την παιδική και εφηβική ηλικία. Και αυτό γιατί ιδιαίτερα από τα 10 ως τα 17 τους, πρέπει να κάνουν πολλές θυσίες και να στερηθούν απολαύσεις των συνομιλήκων τους».
– Αν δεν ήσουν τερματοφύλακας, ποιο επάγγελμα θα ήθελες να ακολουθήσεις;
«Παλαιότερα και πριν αρχίσω την επαγγελματική καριέρα ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία. Πλέον αν σταματήσω κάποια στιγμή το ποδόσφαιρο, νομίζω ότι θα συνεχίσω τον αθλητισμό αλλά σε άλλα αθλήματα όπως είναι οι πολεμικές τέχνες και το μποξ. Ξέρεις ότι δεν είμαι καλά στα μυαλά μου…»
– Γιατί δεν έκανες τατουάζ το νταμπλ του ΠΑΟΚ;
«Δεν έκανα ακόμη γιατί δεν σταματήσαμε να γράφουμε ιστορία. Πολύ απλά διότι αν έκανα τατουάζ θα το έκανα με την μορφή απολογισμού. Εμείς συνεχίζουμε να γράφουμε ιστορία και θα το κάνουμε μέχρι το σημείο που δεν θα μας βαστούν άλλο τα πόδια μας…»