Ολυμπιακός: Ο δικός του ο δρόμος…

Οταν το καλοκαίρι του 2010 ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποφάσισε να πάρει στα χέρια του τις τύχες του Ολυμπιακού, είχε υποσχεθεί λίγα πράγματα. Πράγματα δύσκολα. Αυτάρκεια, ευρωπαϊκή αναγνώριση, επιστροφή στους τίτλους. Τα έκανε όλα. Στον απόλυτο βαθμό. Και ο σύλλογος συνεχίζει να πατάει στις ράγες που ο ίδιος έβαλε. Δίχως να παρεκκλίνει. Δίχως να αλλάξει, παρά τις δύσκολες στιγμές, παρά τον πόλεμο, παρά τις όποιες ατυχείς επιλογές έγιναν. Επιλογές που όταν έγιναν αντιληπτές, επέφεραν τσουνάμι αλλαγών, με σκοπό ο Ολυμπιακός να μείνει προσηλωμένος στις βουλές και τους στόχους της ηγεσίας. Όταν χρειάστηκε, ξηλώθηκαν όλα και φτιάχτηκαν από την αρχή, από το μηδέν.

Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης ο Ολυμπιακός έδειξε για ακόμη μία φορά ότι δεν παρεκκλίνει από τις αρχές του. Και ότι παραμένει η μοναδική ελληνική ομάδα που εκπροσωπεί όπως αρμόζει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Προσπαθεί να διαφυλάξει το κύρος του. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει τον μοναχικό του δρόμο στην Ευρώπη. Συνεχίζει να μαζεύει βαθμούς για τον ίδιο, αλλά και για τη χώρα. Την ώρα που εγχώριοι αντίπαλοί του, έχουν αποφασίσει ότι «δεν ενδιαφέρονται». Ότι είναι προτιμότερο το «χωριό» από την «πόλη». Εχουν κατρακυλήσει στην ευρωπαϊκή ανυποληψία, παρασύροντας το ποδόσφαιρο της Ελλάδος σε ιστορικά χαμηλά. Τα οποία θέτουν σε κίνδυνο κεκτημένα χρόνων.

Η νίκη επί του Ερυθρού Αστέρα ήταν μια νίκη για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια νίκη που ο Ολυμπιακός ήθελε, πάλεψε και τελικά κατέκτησε με το επίπεδό του, με την αξία του, με τον τσαμπουκά του. Αλλά κυρίως, επειδή έτσι έχει δομηθεί. Είναι μια ομάδα ακραίου ανταγωνισμού, που έχει μάθει να αντέχει στις πιέσεις και να μην βάζει όρια στις διεκδικήσεις και τους στόχους.

Η νοοτροπία, η επιθετική πολιτική, η δίψα για νίκη του Μαρινάκη αποτυπώνεται σε όλο το αγωνιστικό τμήμα του Ολυμπιακού. Και για αυτόν τον λόγο όλοι πιστεύουν ότι πέραν του πρωταθλήματος, που είναι ούτως ή άλλως ο βασικός στόχος, ο Ολυμπιακός μπορεί το κάτι παραπάνω και στην Ευρώπη. Μπορεί να κάνει τρυπήσει ταβάνια. Μπορεί να προκαλέσει σοκ. Μόνος του. Όπως έχει συνηθίσει να κάνει.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα. Μια χώρα που βρίσκεται υπό διεθνή επιτροπεία εδώ και σχεδόν 4 χρόνια, αλλά η κατάσταση έχει ξεφύγει. Η τοξικότητα που αναδύει το σύστημα που δήθεν επεδίωκε την «κάθαρση», την «εξομάλυνση», την «εξυγίανση», την «ισονομία» άρχισε να μεταλλάσσει τα πάντα. Με αποτέλεσμα η καχυποψία να γίνει καθημερινότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η «εξάρτηση» έγινε βασική λέξη του λεξιλογίου της εποχής. Η «αλλοίωση», έγινε δεύτερη φύση της. Την ίδια ώρα που εκείνοι που οδήγησαν το ποδόσφαιρο σε αυτή την κατάσταση, σηκώνουν το δάχτυλο και προσπαθούν να κάνουν υποδείξεις ή να… πανηγυρίσουν για την κατάντια.

Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να αναδείξουν ως θέμα «πρώτης γραμμής» και ενδιαφέροντος τη (δημόσια) συζήτηση του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Χέρμπερτ Χούμπελ και τους εκπροσώπους UEFA και FIFA, αλλά όχι την καταιγίδα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στις οποίες αναγκάζεται να προβεί η ΕΠΟ, με σκληρό μνημόνιο και δεσμευτικές ημερομηνίες υλοποίησης των εντολών. Και όλα αυτά μόνο επειδή ο Ολυμπιακός τα έφερε στην επιφάνεια.

Ο Ολυμπιακός δεν ζει σε ουτοπία. Γνωρίζει ότι το φύλλο δεν γυρίζει εύκολα. Τα σημάδια της τράπουλας είναι εμφανή. Γνωρίζει ότι η κατάσταση δεν αντιστρέφεται. Αλλά πλέον κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει τι γίνεται. Οι αποδείξεις είναι πολύ συγκεκριμένες, ξεκάθαρος και δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για το τι συμβαίνει. Πρωτίστως στους ξένους, που δήθεν θα έφερναν την κανονικότητα.

Ο Ολυμπιακός έχει στόχο την ευρωπαϊκή καταξίωση. Και τη διεκδικεί με όλες του τις δυνάμεις. Εχει (βασικό) την κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος. Και το διεκδικεί κόντρα στην τοξικότητα του ποδοσφαίρου μας. Κόντρα σε ένα περιβάλλον που ζέχνει… παραρτήματα, υπόγειες μεθοδεύσεις, «ματιασμένους» παράγοντες/διαιτητές/δικαστές.

Οσο για το σημερινό παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης; Εάν παίκτες και προπονητής δεν καταλάβουν ότι ο Ολυμπιακός είναι αναγκασμένος να δίνει διαρκώς μάχες (σ.σ. που είναι και το φυσιολογικό, αυτό που πρέπει να ισχύει, για όλους) ακόμη και στα πιο «εύκολα» παιχνίδια, τότε θα έχει προβλήματα. Με πάνω από 3.000 κόσμο στο πλευρό τους. Με… φόρα από την πρόκριση επί τη Αστέρα. Αλλά και με την τεράστια διαφορά ποιότητας, ο Ολυμπιακός πρέπει να φύγει με το «διπλό» από την αρκαδική πόλη.

MUST READ

Δεν... βλέπει Ταβάρες και Λεσόρ: Ο Μιλουτίνοφ είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της Euroleague (vids)

Και όσο νικάει, τόσο θα αναγκάζει το σύστημα να εκτίθεται περισσότερο. Και να κάνει ακρότητες…