Γκίας Ζαχίντ: Η… ελευθερία ενός μαέστρου

Απ’ όλα είχε το μενού. Και γκολ, που έκρινε το παιχνίδι και σλάλομ που πέρασε 4-5 και τελείωσε τη φάση και κουβάλημα μπάλας και άπλωμα του παιχνιδιού. Μέχρι και ανάποδο ψαλίδι, απ’ αυτά που σε κάνουν να σηκωθείς απ’ την καρέκλα σου για να δεις την κατάληξη. Ο Γκίας Ζαχίντ τα έκανε όλα στο ματς με τον Πανιώνιο. Ένα δείγμα των όσων στ’ αλήθεια μπορεί να προσφέρει στον Παναθηναϊκό. Μια πρώτη πιστοποίηση όλων εκείνων των συστάσεων που τον συνόδευαν. Και που για τέσσερα παιχνίδια έψαχνε και ο ίδιος να τις βρει.

Βρήκε το «κουμπί» ο Γιώργος Δώνης. Εκείνος που τον ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Εκείνος που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον προσπάθησε να τον φέρει στον Παναθηναϊκό. Για να του κάνει τη διαφορά. Για να κερδίζει, αν χρειαστεί, παιχνίδια μόνος του. Στη Νέα Σμύρνη το κατάφερε.

Δικές του οι μισές τελικές

Στο έως τώρα δείγμα γραφής του Ζαχίντ υπήρχε ένα μεγάλο ερωτηματικό. Αν μπορεί να απειλήσει την αντίπαλη εστία. 96 λεπτά στο γήπεδο με τη Λαμία, μία τελική. 101 λεπτά με τον ΟΦΗ, καμία. 59 λεπτά συμμετοχής με τον Άρη, καμία τελική. Άλλα 63 με τον Ολυμπιακό, πάλι καμία τελική. Έμενε μακριά από την περιοχή, δεν γινόταν επικίνδυνος, δεν απειλούσε.

Στη Νέα Σμύρνη ήταν διαφορετικός. Σε 96 λεπτά είχε έξι τελικές. Ολόκληρος ο Παναθηναϊκός είχε συνολικά 12. Οι μισές ήταν δικές του. Ακόμα μία απόδειξη του πόσο απελευθερωμένος ήταν. Παίζοντας σαν «10», πίσω από τον επιθετικό, είχε τη δυνατότητα να βρει τους χώρους για να απειλήσει. Είτε παίρνοντας την τελική πάσα, όπως έκανε στη φάση του γκολ, είτε δημιουργώντας μόνος του για τον εαυτό του, όπως έκανε στη φάση του 4’ με το σλάλομ που ξεκίνησε από έξω αριστερά και κατέληξε εντός περιοχής.

Ήταν ο ποδοσφαιριστής που πέρασε η μπάλα περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου τα πόδια. Και το κυριότερο, όταν η μπάλα ερχόταν σε εκείνος, ήξερε τι να την κάνει. Κουβαλούσε όσο χρειαζόταν, πάσαρε όταν έπρεπε, εκτελούσε όταν έβρισκε τις κατάλληλες συνθήκες. Θα μπορούσε να είχε σκοράρει κι άλλο γκολ, αλλά ο καταπληκτικός Κότνικ του στέρησε την ευκαιρία, όπως στέρησε την ευκαιρία σε ολόκληρο τον Παναθηναϊκό να καθαρίσει νωρίτερα το ματς.

Η συνύπαρξη με τον Μπουζούκη

Το πιο σημαντικό απ’ όλα. Εκείνο που κάνει τον Δώνη να περιμένει ακόμα περισσότερα πράγματα στο μέλλον όσον αφορά τη δημιουργία. Η συνύπαρξη του Ζαχίντ με τον Μπουζούκη και η συνεργασία τους.

Δύο παίκτες με υψηλό δείκτη ποδοσφαιρικού iq. Με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση. Δύο… δεκάρια παλιάς κοπής, που σηκώνουν το κεφάλι για να δουν την κίνηση του συμπαίκτη τους ή που είναι έτοιμοι να εκτελέσουν ανά πάσα στιγμή. Ήταν ερωτηματικό πως μπορούν να «χωρέσουν» και οι δύο μαζί. Η πρώτη σκέψη του Δώνη στην προετοιμασία ήταν να τους βάλει στο «τρίγωνο» της μεσαίας γραμμής, πλάι – πλάι μπροστά από τον αμυντικό μέσο. Σε ένα 4-3-3. Όμως αυτό το σύστημα φαίνεται πως εγκαταλείπεται οριστικά από τον προπονητή του Παναθηναϊκού.

Το «ταίριασμα» στο χθεσινό 4-2-3-1, με τον Μπουζούκη στο δεξί άκρο και τον Ζαχίντ σαν «δεκάρι» μοιάζει ιδανικό. Κυρίως γιατί δίνει ευχέρεια ακόμα και να αλλάξουν θέσεις. Μπορεί ο Νορβηγός να βγει στο πλάι και να δημιουργήσει από εκεί, μπορεί και ο Μπουζούκης να έρθει πιο μέσα. Όσο ο καιρός θα περνάει και θα μαθαίνουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου, τόσο περισσότερο ο Παναθηναϊκός θα βρει δημιουργία και θα γίνεται απρόβλεπτος για τον αντίπαλο.

Γκολ μετά από 211 μέρες

Είχε ανάγκη από μία τέτοια εμφάνιση ο Ζαχίντ. Κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Για να βρει τον εαυτό του. Για να νιώσει σημαντικός σε μια ομάδα που τον εμπιστεύτηκε. Και κυρίως σε έναν προπονητή που τον εμπιστεύτηκε.

Είναι ανάγκη και από ένα γκολ. Είχε περάσει καιρός από τότε που είχε πετύχει το τελευταίο του. 211 μέρες.

Τελευταία φορά που είχε σκοράρει ο μέσος του Τριφυλλιού, ήταν στην αναμέτρηση Νέα Σαλαμίνα-ΑΠΟΕΛ στις 2 Μαρτίου του 2019. Τότε είχε ισοφαρίσει σε 1-1 στο 36ο λεπτό δίνοντας τον βαθμό της ισοπαλίας στην ομάδα του στην πορεία της προς την κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή Κύπρου.

Δείτε το γκολ του Ζαχίντ από την 23η αγωνιστική του κυπριακού πρωταθλήματος:

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)