Μολό: Ασ’ τον τρελό στην τρέλα του

«Προτρέπω τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού να καθίσουν αναπαυτικά στις θέσεις τους γιατί από εμένα θα δουν διαφορετικά πράγματα». Με αυτά τα λόγια συστήθηκε στο κοινό του Παναθηναϊκού ο Γιοάν Μολό την τελευταία μέρα του Ιουλίου, ημέρα κατά την οποία ανακοινώθηκε επίσημα από τον Παναθηναϊκό. Θα είχε ανακοινωθεί πολύ νωρίτερα, από τη μέρα που ο Νταμπίζας έμαθε πως είναι διαθέσιμος και θετικός στο ενδεχόμενο να φορέσει την πράσινη φανέλα. Αλλά αυτή η… τρέλα που κουβαλάει και όχι η ποδοσφαιρική του αξία ήταν το στοιχείο που «φρέναρε» τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού.

«Εγώ είπα στον Μακέντα να μην το εκτελέσει. Το έδωσα στον Μολό λόγω τρέλας», θα πει ο Δώνης το βράδυ της Κυριακής, μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Αυτή η τρέλα τον έφερε στα όρια της ποδοσφαιρικής αυτοκαταστροφής. Ο Γάλλος εξτρέμ πριν από μερικά χρόνια κόστιζε μερικά εκατομμύρια. Έκανε πράγματα με την μπάλα που πληρώνονταν ακριβά. Αλλά πάντα έδινε έναν λόγο για να τον διώχνουν.

«Κάποτε ήθελα όλος ο κόσμος να με αγαπάει. Πατούσα στο google το όνομά μου προκειμένου να δω τι λένε για μένα. Τι γράφουν οι δημοσιογράφοι, ο κόσμος». Ο Γιοάν Μολό ήταν πάντα εγωκεντρικός. Από παιδί. Από την ηλικία των 14 ετών, όταν ήταν στη Μαρσέιγ και ζήτησε από τον Ζοσέ Ανιγκό να του δώσει εγγυημένο χρόνο συμμετοχής. Ναι, μόλις 14 ετών. Και ζητούσε εγγυημένο χρόνο συμμετοχής σε… κοτζάμ Μαρσέιγ.

Γεννήθηκε έτσι. Ένας τύπος που δεν τον ενδιέφερε ποτέ τι έλεγε και τι έκανε. Στο γήπεδο έκανε πάντα ό,τι του ερχόταν. Στα μικρόφωνα έλεγε πάντα ό,τι του κατέβαινε στο μυαλό. Πάντα η τελευταία λέξη ερχόταν πρώτη. Δίχως να τη φιλτράρει, χωρίς να τη σκεφτεί.

«Δεν με παίζουν όσο τον Ρομέιν Ανουμά στα δεξιά. Με εκνευρίζει αυτό το γεγονός. Κάθε φορά η ανάπτυξη της ομάδας γίνεται από τα δεξιά. Αν δεν ακουμπάς τη μπάλα για δέκα ή 15 λεπτά, βγαίνεις εκτός παιχνιδιού. Κερδίσαμε ένα φάουλ και ξαφνικά ήρθε όλη η ομάδα να το εκτελέσει. Έτσι, όταν έβαλα το γκολ ήθελα να τους δείξω ότι εγώ είμαι ο εκτελεστής εδώ πέρα». Όλα αυτά τα είπε μετά από ένα 4-0 της Καέν επί της Νις.

Ήταν η μέρα που σκόραρε και όταν οι συμπαίκτες του πήγαν κοντά του, εκείνος τους έδιωχνε. Τους την «έλεγε». Μόνος του και όλοι τους. «Αφού δεν με παίζετε, δε σας θέλω. Μπορώ και μόνος μου». Θαρρείς και ήταν 10 χρονών παιδάκι. Ή θαρρείς και είναι ο… Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς με τον οποίο κάποτε τον σύγκριναν για όσα έκανε και έλεγε.

«Γυναίκες; Φοβάμαι πως με θέλουν για τα λεφτά μου»

«Ένα βράδυ στο Μονακό πέτυχα ένα γκολ και με κατηγόρησαν ότι είμαι εγωιστής. Σταμάτησε τότε να με νοιάζει η γνώμη των άλλων. Είμαι εγωκεντρικός και το έχω αποδεχτεί. Το πιο σημαντικό είναι να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί αν δεν είμαι αρκετά καλός δεν μπορώ να βοηθήσω την ομάδα μου», θα πει σε μία από τις άπειρες δηλώσεις που έκανε.

Τα media τον κυνηγούσαν συνεχώς. Ο λόγος προφανής: πάντα είχε να τους δώσει μια είδηση. Μια ίντριγκα. Κάτι για να προσελκύσουν τον κόσμο στα περίπτερα. Με τον Μολό δεν βαριόταν ποτέ κανένας. Ούτε καν οι… γυναίκες, αφού ο ίδιος έχει φροντίσει να μην κρατά καμία περισσότερους από τέσσερις μήνες. Ο λόγος;

«Οσο παίζω ποδόσφαιρο έχω το φόβο ότι μια γυναίκα θα ενδιαφέρεται για μένα μόνο για τα λεφτά μου και όχι για το ποιος είμαι. Το πλεονέκτημα είναι ότι ζω ελεύθερος χωρίς ζήλιες και έγνοιες». Τόσο απλά και τόσο… κυνικά.

Τόσο όσο εκείνη την ημέρα που ενώπιον όλης της Ρωσίας έστρεψε το βλέμμα του προς την εξέδρα που τον αποδοκίμαζε και ύψωσε το μεσαία του δάχτυλο. Δίχως να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Όποιος τον ενοχλούσε, ανταπέδιδε. Αυτός ήταν και ο λόγος που παρά το ομολογουμένως σπάνιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο, δεν στέριωσε πουθενά. Μετρήστε: Μαρσέιγ, Μονακό, Καέν, Γρανάδα, Νανσύ, Σεν Ετιέν, Σαμάρα, Ζενίτ, Φούλαμ, Αλ Ραγιάν, Σοσό. 11 ομάδες. Και είναι στα 30, τα έκλεισε πριν από δύο μήνες.

Ο Παναθηναϊκός γίνεται ο 12ος σταθμός στην καριέρα ενός ποδοσφαιριστή που κανείς δεν έχει πει κακή κουβέντα για την ποδοσφαιρική του αξία. Κανείς δεν έχει αρνηθεί ότι μπορεί μέσα στο γήπεδο να κάνει τη διαφορά. Πως είναι ένας… αρτίστας. Μα και κανείς ποτέ δεν είπε ότι είναι το καλύτερο παιδί. Ούτε καν ο ίδιος. Δε δήλωσε ποτέ αλάνθαστος. Μα ήταν πάντα αφοπλιστικά ειλικρινής: «Ποτέ δε θα πω σε άλλον ότι φταίει. Αν έκανα βλακεία, είναι λάθος μου. Τα βάζω μόνο με τον εαυτό μου, πλέον. Είμαι αυτός που είμαι».

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Ποιος είναι; Ένας «τρελός» με ευαισθησίες και με υποσυνείδητο… φιλόσοφου. «Είμαι ευαίσθητος. Το υποσυνείδητό μου είναι ένας φιλόσοφος. Έχω κάνει λάθη, έχω μιλήσει άσχημα. Σε όλη μου τη ζωή έβαζα πίεση στον εαυτό μου. Ήθελα να πετύχω για την οικογένειά μου. Δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι, αποδεχόμενος ότι είχα αποτύχει. Αφοσιώθηκα στο ποδόσφαιρο γιατί ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω. Όποιος έχει όνειρα, πρέπει να είναι προετοιμασμένος να υποφέρει. Όλα εξαρτώνται από το πώς θα διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις. Οι σωστοί, όμως, πάντα δικαιώνονται. Είναι το κλειδί για τη ζωή, να αντέχεις και να προσαρμόζεσαι. Θεωρώ ότι το 95% των ανθρώπων δεν θα είχαν καταφέρει να αντέξουν, όσα πέρασα. Όταν βρίσκεσαι απέναντι από έναν τοίχο πρέπει να τον χτυπάς και να τον χτυπάς. Κάποια στιγμή θα ραγίσει».