Όχι πια Μαρξ, μόνο Ένγκελς (και Σισέ)

Δεν θα μιλήσουμε για τον Διαλεκτικό Υλισμό, ούτε και για το Κεφάλαιο. Θα μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό που ξεκινά από τα αποδυτήρια, που δουλεύεται για μέρες στο πινακάκι του προπονητή. Όσο χρόνο τέλος πάντων είχε στη διάθεσή του ο Τάκης Λεμονής για να δουλέψει ένα τόσο κρίσιμο ματς, το οποίο στην εκπνοή του θα μπορούσε να του έπαιρνε το κεφάλι. Αν σας φαίνεται υπερβολή, σκεφτείτε την προϊστορία του Ολυμπιακού στη… μεταχείριση των προπονητών. Από Μπαρτσελόνα την Τετάρτη σε ΠΑΟΚ την Κυριακή και μάλιστα, να θεωρείται το δεύτερο ματς πολύ πιο σοβαρό απ’ το πρώτο, από κάθε άποψη, οι πρωταθλητές χρειάστηκε να κάνουν διαφορετικά πράγματα κατά περίσταση, βγαίνοντας αλώβητοι από μια δυάδα αγώνων που θα μπορούσε να τους αφήσει κουσούρια…

Ζητώ ταπεινά συγνώμη από τον προπονητή του Θρύλου που δεν τον ανέφερα στον τίτλο, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις οι μεγαλύτεροι πρωταγωνιστές είναι πάντοτε εκείνοι που τρέχουν, που αγωνίζονται, που δαγκώνουν λαρύγγια. Συνήθως οι νίκες ξεκινούν από την άμυνα, ειδικά όταν πρόκειται για παιχνίδια λεπτών ισορροπιών. Στην προκειμένη περίπτωση, η νίκη και ξεκίνησε και τελείωσε από την άμυνα. Εκεί όπου ο Ολυμπιακός βρήκε τους δυο πιο απροσδόκητους πρωταγωνιστές. Ο ένας ήταν πραγματικός εγκέφαλος στα μετόπισθεν, υπολογίζοντας με ακρίβεια κάθε τοποθέτηση και παρέμβαση. Και ο άλλος ήταν τα… μπράτσα του: ο παλιός Ένγκελς είχε τον Μαρξ για να βγάζει το φίδι απ’ την τρύπα. Ο νέος Ένγκελς είχε χθες τον Σισέ. Μέχρι που αναγκάστηκε να τον «καπελώσει», σκοράροντας ένα γκολ που ίσως αποδειχτεί κομβικό στην προσπάθεια για το 8ο σερί…

Ένας Φορτούνης για όλους

Ο Λεμονής δούλεψε καλά τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια του ματς. Τουλάχιστον αυτό πρόδιδε η αγωνιστική κλιμάκωση του Ολυμπιακού, ο οποίος ξεκίνησε επιφυλακτικά και όταν πια πήρε τα μέτρα του αντιπάλου του, τον εγκλώβισε στα πιο ακίνδυνα σημεία του γηπέδου. Από ένα σημείο και μετά, ο ΠΑΟΚ ούτε μπορούσε να απειλήσει, αλλά ούτε και να κρατήσει τους πρωταθλητές όσο μακριά από τα καρέ του θα ήθελε. Ο μετρονόμος σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν ο άνθρωπος από τον οποίο προπονητές και οπαδοί περιμένουν πάντα πολλά, καμιά φορά και τα πάντα. Ο Κώστας Φορτούνης ήταν αυτός που ηρεμούσε το παιχνίδι όταν η κατοχή φαινόταν δύσκολο να ελεγχθεί και αυτός που άνοιγε το γήπεδο στην κόντρα, υπενθυμίζοντας στους αντιπάλους του πως έχουν σοβαρούς λόγους για να ανησυχούν. Για όλη αυτή την τρομερή προσπάθεια, το Καραϊσκάκη τον αντάμειψε με ένα από τα πιο εντυπωσιακά και ειλικρινή standing ovation των τελευταίων ετών. Και ας μη σκόραρε, κι ας μην είχε ασίστ…

Το καμίνι και ο Κομίνης

Είναι πολλά τα χρόνια που ο Ολυμπιακός δέχεται σε καθημερινή βάση επιθέσεις έξω από τα γήπεδα και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως η διάθεση του κόσμου απέναντι στους υποψήφιους «χαλίφηδες» της πρώην Σοβιετίας δεν θα μπορούσε να είναι φιλική. Η καχυποψία της εξέδρας για τον διαιτητή επιβεβαιώθηκε σε κάποια κομβικά σημεία: όπως στα δυο επιθετικά φάουλ – εφευρήματα σε βάρος του Ένγκελς, αλλά και στη δεύτερη (και τρίτη!) κίτρινη που δεν είδε ποτέ ο Λέο Μάτος. Για να τα λέμε όλα, οι Ολυμπιακοί, ειδικά οι παλιοί, προτιμούσαν πάντοτε αυτές τις καταστάσεις: να νιώθουν κυνηγημένοι και να βλέπουν τον εκάστοτε διαιτητή να προσπαθεί να τους βάλει έξτρα εμπόδια, γνωρίζοντας στο τέλος ότι έχουν νικήσει δυο «αντιπάλους» μαζί. Αυτοί οι παλιοί, λοιπόν, είχαν χθες την ευκαιρία να θυμηθούν γιατί αγάπησαν παθολογικά αυτή την ομάδα, οι δε νέοι να νιώσουν κάτι από το παρελθόν και ταυτόχρονα να πάρουν μαθήματα για το πώς στηρίζεις πραγματικά αυτό που αγαπάς…