ΠΑΟΚ και έλληνες παίκτες, μια σχέση στ-οργής

Το θέμα «Έλληνας ποδοσφαιριστής», όχι ως γενική έννοια, αλλά ως ειδική, ο Έλληνας ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα δηλαδή όχι στο εξωτερικό, κάποια στιγμή θα διδάσκεται ως «σεμινάριο». Πότε; Άντε ντε. Διότι με τον τρόπο με τον οποίο ως ποδόσφαιρο, ως επικοινωνία, ως φίλαθλοι κοινό, ως κοινωνία (βαρύ έτσι;) αντιμετωπίζουμε το θέμα, μάλλον δείχνει ότι θα συνεχίζει να χρονίζει.

Ο ΠΑΟΚ είναι πολύ χαρακτηριστική περίπτωση. Ο φετινός, ο περσινός, ο προπέρσινος. Ας τον οριοθετήσουμε έτσι, ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη για να βάλουμε κάποια όρια. Ο φετινός ΠΑΟΚ, λοιπόν, ξεκίνησε την 11άδα χωρίς Έλληνα παίκτη. Απευθυνόμενο σε ένα κοινό, που κοιτούσε λίγο απορημένο, αλλά σε ένα δικό του κοινό που μάλλον επικροτούσε την πρόθεση για αφελληνοποίηση.

Γιατί; Διότι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής, σκέφτηκε το κοινό αυτό, ήταν συνυφασμένος με «κλίκες», με «τον ρουφιάνο αποδυτηρίων» με «τον τσάτσο» και όλα αυτά. Φέτος φτάσαμε σε αυτό. Διότι οι ΠΑΟΚ του Σαββίδη, οι προηγούμενοι ΠΑΟΚ του Σαββίδη, όταν είχε πρωτοέρθει στην ομάδα και με το σε έξαρση πατριωτικό φρόνημα, ήθελε να φτιάξει μια «ελληνική ομάδα». Ακόμη και κριτική δέχτηκε για αυτό.

Εκείνος ήθελε, όμως, να φέρει όσο περισσότερους διεθνείς μπορούσε. Και το έκανε. Πήρε Κατσουράνη, Τζιόλη, Νίνη, Τζαβέλλα, Σπυρόπουλο. Ανανέωσε με τον Σαλπιγγίδη, τον Αθανασιάδη, τον Γλύκο. Ζήτησε να στηρίξουν τη νέα γενιά, τον Πέλκα, τον Κίτσιου. Έφερε ποδοσφαιριστές με μέλλον, παράδειγμα τον Χαρίση, τον Χατζησαΐα. Πάλεψε να κάνει το ίδιο και με τον Φορτούνη, άσχετα αν δεν τού βγήκε…

Κυρίως, όμως, δεν τού βγήκε αυτή η λογική. Όλοι οι προαναφερόμενοι, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Άλλωστε, οι περισσότεροι αποχώρησαν. Την γλίτωσε ένας Πέλκας, αλλά και εκείνος με διχασμένες απόψεις. Από τον κόσμο, αλλά και από τους προπονητές του. Απ’ τη μία «Πελκίνιο», απ’ την άλλη «είναι χαμένος σε όλο το ματς και κάνει μια καλή ενέργεια, αφού έχει εκβιάσει άλλες 10 νωρίτερα». Απ’ Τη μία «πού πας με Πέλκα», απ’ την άλλη «πώς γίνεται να μην τον καλεί ο Σκίμπε στην Εθνική».

Όπως με τον Βελλίδη, για τον οποίο ο ΠΑΟΚ τη μία ημέρα έβγαζε δυσαρέσκεια γιατί δεν κλήθηκε στην Εθνική και μετά από λίγο καιρό τού έλυνε το συμβόλαιο γιατί «δεν κάνει το παιδί». Ο Γλύκος επίσης χαρακτηριστική περίπτωση. Πάντα να τ’ ακούει εκείνος. Απλώς τώρα είναι τραυματίας. Αν δεν ήταν, τώρα που λείπει και ο Κλάους τι θα γινόταν…

Όπως στις περιπτώσεις πέναλτι – μαϊμού. Κερδίζει πέναλτι – μαιμού ο Τζαβέλλας και τον κράζουν, «δεν θέλουμε τέτοια εμείς», κερδίζει πέναλτι – μαιμού ο Μακ και όλοι αναφανδόν υπέρ του παιδιού που μας «σκότωσε» ο παίκτης του Ατρομήτου.

Όλα αυτά είδε, άκουσε καλύτερα γιατί κάτι σαν «λαϊκή απαίτηση» και το γύρισε το έργο. Νέο μότο, λοιπόν. Να φέρουμε καλούς ξένους. Κι έφερε. Τότε άρχισε το έργο από την ανάποδη. «Πού να ξέρουν αυτοί τι θα πει ΠΑΟΚ», «γι’ αυτό χάσαμε ρε σε Καραϊσκάκη και ΟΑΚΑ», «δεν έχουν πάθος, δεν παίζουν με καρδιά» και όλα αυτά τα… ποδοσφαιρικά.

Οπότε, από την προηγούμενη αγωνιστική στην Ξάνθη, ξεπρόβαλε μια νέα «σειρά» Ελλήνων. Άφθαρτων. Ακόμη. Ο Πασχαλάκης στο τέρμα, ο Λημνιός στα άκρα της επίθεσης. Επίσης, επαναπροωθήθηκε ο Πέλκας. Και βέβαια, ο Κουλούρης. Ο άνθρωπος που αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του θέματος «Ελληνας παίκτης, ευλογία ή κατάρα».

Οσο υπήρχε ο Κλάους Αθανασιάδης βασικός, το πόπολο γκρίνιαζε γιατί δεν παίζει η ταλεντάρα της Κ20 που φορτώνει γκολ τα αντίπαλα δίχτυα. Ο Κουλούρης. Που συστήθηκε πέρυσι με δύο γκολ στην Τρίπολη, στο δεύτερο ματς πρωταθλήματος. Πριν το ματς, «μα με τον Κουλούρη σέντερ φορ θα πάμε;» και μετά το ματς «η κίνηση ματ του Βλάνταν Ίβιτς». Και μόλις το καλοκαίρι έφυγε ο Κλάους και μπήκε στο ψυγείο ο ντεφορμέ Πρίγιοβιτς, το πόπολο να λέει πια «που πας με τον Κουλούρη σέντερ φορ»…

Υπάρχουν κι άλλα να πει κανείς. Ο Πασχαλάκης έπαιξε ένα ματς και υπέγραψε τριετές συμβόλαιο. Ο Λημνιός έκανε μια εξαιρετική εμφάνιση στην Ξάνθη και πλέον μιλάνε για τον Κριστιάνο Ρονάλντο της Τούμπας.

Μέχρι, όμως, να γυρίσει το «έργο» και για αυτούς. Πότε γυρίζει το «έργο»; Μόλις αποκτήσουν επαφές και αρχίσει ο Τύπος και τα μέσα να τους «αποθεώνουν» ακόμη κι όταν σέρνονται. Ο κόσμος δεν είναι χαζός, καταλαβαίνει πώς παίζεται το παιχνίδι. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, Πασχαλάκης και Λημνιός έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία. Κουλούρης και Πέλκας είναι ήδη στο ντεμί.