Δώνης: «Θέλω να πάω όσο πιο μακριά με τον Παναθηναϊκό»

Ο Γιώργος Δώνης δεν δίστασε να αναλάβει τον Παναθηναϊκό στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του. Με τον Νίκο Νταμπίζα χτίζουν μία ομάδα, που έως τώρα σφύζει από υγεία κι ελπίζουν να διατηρηθεί αυτό.

Ο τεχνικός του Παναθηναϊκού, ο οποίος ήταν καλεσμένος στην αθλητική εκπομπή «Total Football» του Open, επισήμανε ότι ο Παναθηναϊκός είναι ενωμένος στα αποδυτήρια και αναφέρθηκε στον στόχο της ομάδας. Ο οποίος φυσικά δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο και τον Νταμπίζα, αλλά κι από το πόσο η διοίκηση θα θελήσει να στηρίξει χρηματοδοτικά το πλάνο που έχει ξεκινήσει.

«Πρώτος στόχος δεν είναι η θέση που θα τερματίσουμε, αλλά η σταθερότητα στην εξέλιξη της ομάδας», είπε αρχικά ο Δώνης και πρόσθεσε: «Σε ένα ρόστερ 25-27 παικτών που θα φτιάξουμε, θέλουμε οι 15 να είναι Έλληνες. Από τα σπλάχνα της ομάδας. Και οι ξένοι που θα έρχονται να μας δίνουν κάτι διαφορετικό. Έχω πει στα παιδιά να προσπαθούν να δίνουν το 100% κι ας κάνουν λάθος. Η εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται με το μαστίγιο. Θέλουμε να φτάσουμε αυτά τα παιδιά στα όριά τους και γιατί όχι να τα ξεπεράσουν. Η διαχείριση φυσικά διαφέρει. Πιο πολλές απαιτήσεις έχω από έναν έμπειρο ποδοσφαιριστή με παραστάσεις σε σχέση με έναν νεαρό».

«Χαμογελώ στον Παναθηναϊκό»

Ο έμπειρος προπονητής του «τριφυλλιού» είπε ότι γίνεται κάτι ωραίο στην ομάδα και έως τώρα το απολαμβάνει. Ο Δώνης είναι χαρούμενος στον Παναθηναϊκό κι όταν ρωτήθηκε για τον ίδιο σχολίασε: «Σε σχέση με το παρελθόν είμαι πιο ώριμος και ήρεμος. Ένας προπονητής που σε κάθε λάθος παίκτη ή σε κάθε διαιτητική απόφαση ξεσηκώνεται και φωνάζει τότε θα επηρεάσει την ομάδα.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Νιώθω πολύ χαρούμενος στον Παναθηναϊκό. Επειδή ως παίκτης οι αναμνήσεις μου ήταν όμορφες, ήθελα πολύ να γυρίσω ακόμα και σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Η οικογένειά μου αυτή τη στιγμή με βλέπει να χαμογελώ και δείχνει πως αισθάνομαι που δουλεύω σ’ αυτή την ομάδα. Θέλω ν πάω όσο πιο μακριά με τον Παναθηναϊκό κι όσο διαρκέσει. Δεν μπορώ να γνωρίζω μέχρι που θα φτάσω».