Ολυμπιακός: Έκανε πολλά, πήρε πολύ λίγα…

Το 1/3 του πρωταθλήματος ολοκληρώθηκε με τον ΠΑΟΚ να είναι η ομάδα που… σέρνει τον χορό και φαντάζει πλέον ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του. Έχει άλλωστε τους δύο βασικούς αντιπάλους του σε μεγάλη απόσταση, στους 9 βαθμούς την ΑΕΚ, στους 6 τον Ολυμπιακό.

Ένας Ολυμπιακός που όπως και πριν την προηγούμενη διακοπή του πρωταθλήματος έκλεισε με 1-1 σε ντέρμπι που του αφήνει… γεύση ήττας. Όπως το 1-1 στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ, έτσι (και ακόμη περισσότερο) το 1-1 στο Καραϊσκάκη με τον Παναθηναϊκό. Δύο βαθμοί αντί για έξι που όφειλε να πάρει βάση απόδοσης και συνολικής σύγκρισης. Στο ποδόσφαιρο όμως δεν επικρατεί πάντα ο καλύτερος. Αφήνοντας στην άκρη τα… εξωαγωνιστικά του «συστήματος» που λυμαίνεται εδώ και τρία χρόνια τον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ας δούμε καθαρά αγωνιστικά τι έχει πετύχει και σε τι χρειάζεται άμεσα βελτίωση ο Ολυμπιακός σε αυτό το 1/3 του πρωταθλήματος.

Πόσο πετυχημένο μπορεί να θεωρεί το νέο project που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι με 20 νέους ποδοσφαιριστές και νέο προπονητή και αν αξίζει να στηριχθεί μέχρι τέλους.
Είναι ξεκάθαρο πως σε αυτές τις 10 αγωνιστικές ο Ολυμπιακός έδειξε πολλά, έκανε πολλά αλλά πήρε πολύ λίγα.

Οι στιγμές του ποδοσφαίρου ήταν στα κρίσιμα και καθοριστικά ματς που ουσιαστικά έχουν διαμορφώσει καταστάσεις στην βαθμολογία του πρωταθλήματος εναντίον του. Και όσο και αν οι… γνωστοί-άγνωστοι «αντικειμενικοί» επιδιώκουν να παρουσιάσουν τον Ολυμπιακό και… τυχερό σε αυτές τις 10 αγωνιστικές η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική βλέποντας ποδοσφαιρικά τα ματς των Πειραιωτών.

Ο Πέδρο Μαρτίνς ανέλαβε ένα ιδιαίτερα δύσκολο έργο, να φτιάξει μια νέα ομάδα από την αρχή και συνάμα να πετύχει στο ακέραιο και τους υψηλούς στόχους που έχει. Να μπει στους ομίλους του Γιουρόπα και να πάρει το πρωτάθλημα.

Το ξεκίνημα στο πρωτάθλημα ήταν ιδανικό με το 4Χ4 να αντικατοπτρίζει την ορμή του Ολυμπιακού. Μόνο εύκολη βεβαίως δεν ήταν αυτή η αρχή για τον Ολυμπιακό που ως νέα ομάδα ήταν λογικό να αντιμετωπίσει ζόρια στην διάρκεια, την «χημεία» και την ενσωμάτωση όλων των νέων ποδοσφαιριστών που ξαφνικά βρέθηκαν μαζί στο Ρέντη για να συνθέσουν τον νέο Ολυμπιακό.

Στο… Football Manager ίσως να μπορείς πιο γρήγορα να δημιουργείς μια νέα ομάδα από την αρχή που να «πετά» από τα πρώτα της ματς, στην πραγματική ζωή είναι αδύνατον. Ο Ολυμπιακός λοιπόν νίκησε στο ξεκίνημα Λεβαδειακό δύσκολα (1-0), ΠΑΣ εύκολα (5-0), Αστέρα και Πανιώνιο στις καθυστερήσεις. Χρειάστηκαν τα γκολ των Νάτχο και Χασάν στο 90+ για να πάρει τα «τρίποντα». Σε ματς όμως που δεν του ήρθαν από το… πουθενά αλλά που κυνήγησε μέχρι το τέλος. Σε ματς που ήταν καλύτερος και εν τέλει, έστω και στις καθυστερήσεις πήρε αυτό που αξίζει. Και ας μην είχε την καλύτερη, για Ολυμπιακός απόδοση στη Νέα Σμύρνη.

Η συνέχεια του πρωταθλήματος και τα δύο επόμενα ματς, τα ντέρμπι με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ τον οδήγησαν ουσιαστικά στην βαθμολογική κατάσταση που βρίσκεται τώρα. Κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική ο Ολυμπιακός αντί να βρεθεί ως το ξεκάθαρο φαβορί μετά τα δύο ντέρμπι βρέθηκε στο «καναβάτσο».

Το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ ήταν «αιχμαλωσία», ντέρμπι που αν επικρατούσε θα τον έστελνε στο +5 από τον τώρα πρωτοπόρο και αήττητο δικέφαλο του βορρά. Και σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και το 1-1 στο 90΄ στο ΟΑΚΑ για να χαθούν άλλοι δύο πολύτιμοι βαθμοί. Σε έξι αγωνιστικές ο Ολυμπιακός δικαιούταν το 6Χ6 αλλά εν τέλει έμεινε μακριά από την κορυφή αναγκασμένος να κυνηγάει τον ΠΑΟΚ και την ρέντα του.

Ήταν θέμα λαθών του Μαρτίνς, δυστοκίας των παικτών, αδυναμίας τους, ανικανότητας τους, γκίνιας ή όλα μαζί; Εκ του αποτελέσματος όλα κρίνονται δυστυχώς στο ποδόσφαιρο. Ειδικά στον Ολυμπιακό. Τόση γκίνια μαζεμένη όμως είναι αλήθεια πως είχε καιρό να συναντήσει ο Ολυμπιακός. Εκτός αν πιστεύουμε πως ο Φορτούνης και ο Λάζαρος για παράδειγμα έπαψαν να είναι ικανοί στο σκοράρισμα ξαφνικά.

Το πλέον μελανό σημείο του Ολυμπιακού σε αυτό το διάστημα των 10 αγώνων του πρωταθλήματος, αλλά και συνολικά της φετινής του παρουσίας ήταν το ματς με τον ΟΦΗ. Τραγική εικόνα από μια… διαφορετική ομάδα από αυτή που έχει δημιουργήσει ο Μαρτίνς. Ματς πάντως που μπορεί να χάθηκε αλλά τουλάχιστον έφερε κέρδη με την αντίδραση του Πορτογάλου και των παικτών του.

Οι νίκες που ακολούθησαν με Απόλλωνα και Άρη σε συνδυασμό με τις ευρωπαϊκές επικρατήσεις έφεραν ξανά ηρεμία στον Ολυμπιακό με το «αιώνιο» ντέρμπι να προσφέρεται πριν την διακοπή. Ντέρμπι που όμως ο Ολυμπιακός παρά την ξεκάθαρη ανωτερότητα του από την αρχή έως το τέλος δεν μπόρεσε να νικήσει έχοντας και την γκίνια εναντίον του, μαζί με λάθη που συνέβησαν. Και πάλι όμως στο ντέρμπι ακόμη και με εμφάνιση που δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες του ο Ολυμπιακός μπορούσε να επικρατήσει και να πάρει αυτό που βάση απόδοσης συγκριτικά με τον αντίπαλο του δικαιούταν. Δεν το πήρε και έτσι βρέθηκε ξανά στο -6 από τον ΠΑΟΚ.

Το ζητούμενο πλέον είναι κατά πόσον αυτός ο νέος Ολυμπιακός αξίζει να συνεχίσει την προσπάθεια του, αν αυτό το project πρέπει ή όχι να στηριχθεί. Προφανώς και ο Ολυμπιακός έχει πετύχει πράγματα έως τώρα, είναι η καλύτερη ομάδα στο πρωτάθλημα βάση εικόνας και αριθμών χωρίς όμως αυτό να αντικατοπτρίζεται στον βαθμολογικό πίνακα για πολλούς λόγους, όχι μόνο αγωνιστικούς.

Φτάνουν όμως οι εντυπώσεις στον Ολυμπιακό; Σαφέστατα όχι. Από την άλλη όμως αξίζει να μπει σε κίνδυνο ένα project που αποδεδειγμένα δείχνει πως δίνει και έχει να δώσει πράγματα στην ομάδα για να έρθει μια «δοκιμασμένη» λύση αλλαγής που θα… ταράξει αλλά δύσκολα θα φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα όπως τουλάχιστον έχει αποδείξει το πρόσφατο παρελθόν; Να είστε βέβαιοι πως ο Μαρτίνς δεν έχει μπει και… επίσημα πλέον στο «στόχαστρο»… εξυγιαντικών και φουλ αντί-Ολυμπιακών ΜΜΕ τυχαία.

Ο Ολυμπιακός έχει ένα πολύ μεγάλο ατού σε σχέση με όλες τις άλλες ομάδες. Δεν είναι… στερημένος. Ο ΠΑΟΚ έχει 2 πρωταθλήματα στην ιστορία του και είναι φαβορί για το 3ο μετά από το 1985 που πήρε το δεύτερο… Είναι λογική η στέρηση να έχει «βαρέσει κόκκινο». Η ΑΕΚ πήρε πέρσι το πρώτο μετά από 24 ολόκληρα χρόνια. Ο Παναθηναϊκός είναι ικανοποιημένος που μπορεί να υπάρχει σε υψηλό επίπεδο χάρη στον Δώνη και την ομάδα με νέα παιδιά που έφτιαξε. Ούτε σκέψη βέβαια για πρωτάθλημα.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη ξέρει πως είναι καταδικασμένος ανεξάρτητα με τις συνθήκες που επικρατούν να παλεύει για το πρωτάθλημα. Το έκανε τα «πέτρινα χρόνια», στο πρώτο όμορφο κομμάτι της… εξυγίανσης. Το κάνει και τώρα ξέροντας τις αντικειμενικές δυσκολίες και αγωνιστικά από την στιγμή που δημιουργεί εκ βάθρων κάτι νέο. Αλλάζοντας όμως κάθε λίγο και λιγάκι «μαγιά» είναι δεδομένο πως δεν θα πετύχει.

Στηρίζοντας ένα project που παρότι έχει πάρει λίγα έως τώρα (βαθμολογικά) έχει δώσει πολλά και έχει δημιουργήσει προσδοκίες παρά το… ξενέρωμα των ντέρμπι, μπορεί να ελπίζει πως σύντομα η επιστροφή του θα είναι ηχηρή όπως και η παντοδυναμία του δύο δεκαετίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια σύγκριση με τον περσινό Ολυμπιακό, την εικόνα της ομάδας, την παρουσία του στα ντέρμπι, την επιρροή που είχαν οι συνεχόμενες αλλαγές προπονητών, πείθει για τον δρόμο που οφείλει να ακολουθήσει ο Ολυμπιακός.