Απίστευτο : Οι ομάδες της πρώτης πεντάδας της Superleague έχουν πετύχει ένα γκολ στο πρώτο 15λεπτο σε 35 ματς!

ΠΑΟΚ, Ατρόμητος, ΑΕΚ, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός επιμένουν. Και ο επιμένων νικά. Όσο, όμως, κι αν αυτήν την επιμονή μπορούμε να την προσμετρήσουμε στα συν τους, άλλο τόσο μπορούμε να θεωρήσουμε πλην την αδυναμία τους να ανοίξουν νωρίς το σκορ (και) στις φετινές αναμετρήσεις τους στη Superleague.

Ναι, η είναι αξιοθαύμαστο ότι πάντα βρίσκουν το (σωματικό και ψυχικό) σθένος να συνεχίσουν δυναμικά σε χρονικά σημεία που οι αντίπαλοί τους δείχνουν τα πρώτα (φυσιολογικά) σημάδια κόπωσης. Άλλο τόσο προβληματικό όμως είναι η αδυναμία τους να μπούνε δυναμικά στα ματς. Τι έχει συμβεί; Οι προαναφερθείσες ομάδες, οι οποίες απαρτίζουν την πεντάδα του βαθμολογικού πίνακα αυτή τη στιγμή, όλες μαζί έχουν πετύχει ένα γκολ στο πρώτο 15λεπτο, σε συνολικά 35 αγώνες που έχουν δώσει μέχρι σήμερα! Αυτό το γκολ ανήκει στον Αργύρη Καμπετσή, στο 5ο λέπτό του ματς του Παναθηναϊκού με τον Λεβαδειακό στο ΟΑΚΑ.

Πρόκειται για ακόμα ένα στοιχείο που υποδεικνύει αυτό που γνωρίζουμε χρόνια, αλλά παράλληλα δεν έχουμε την τεχνογνωσία να αντιμετωπίσουμε. Το πρόβλημα των ελληνικών ομάδων στην… τέχνη της επίθεσης. Στη διάσπαση μιας οργανωμένης άμυνας, άρα και στο χτίσιμο οργανωμένων επιθέσεων. «Παράπτωμα» το οποίο βαραίνει τόσο την ποδοσφαιρική εκπαίδευση συνολικά στη χώρα μας όσο και το έργο των προπονητών των μεγάλων, που σπάνια ανοίγουν μονοπάτια και ορίζοντες με τις τακτικές προσεγγίσεις τους. Είναι ακόμα ένα αποκαΐδι της γνωστής πλέον απάντησης στο ερώτημα «γιατί βγάζουμε τόσους στόπερ και κανέναν δημιουργό;». Ποια είναι αυτή η απάντηση; Σε επίπεδο υποδομών εστιάζουμε περισσότερο στο πώς καταστρέφουμε και λιγότερο στο πώς δημιουργούμε. Έτσι διδασκόμαστε το ποδόσφαιρο, τουλάχιστον αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος.

Αυτό που συμβαίνει (και) φέτος δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την αφλογιστία, διότι έτσι θα το «βαφτίζαμε» ατυχία και θα… ξεμπερδεύαμε. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι ακόμα και οι μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες δυσκολεύονται να βρουν τρόπο να ανοίξουν οργανωμένες άμυνες με όπλο την καθοδηγούμενη ομαδική – τακτική προσπάθεια και συνεχίζουν να ποντάρουν είτε στο ατομικό ταλέντο είτε σε μακρινά σουτ και στημένες φάσεις όταν τα βρίσκουν «σκούρα». Κι αν αυτά δεν καρποφορήσουν, περνούν στην ελπίδα της καλύτερης φυσικής κατάστασης, που στην πορεία του ματς θα τους επιτρέψει να κινηθούν ταχύτερα και να βρουν χώρους. Το σενάριο της κανονικής ευκαιρίας απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, αγγίζει τα όρια του… ουτοπικού.

Για ομάδες όπως η Μπάγερν Μονάχου, η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Σίτι και όλες όσες διεκδικούν πρωτάθλημα στις δικές τους χώρες, το να μη βρουν δίχτυα στα πρώτα λεπτά θεωρείται ένδειξη ότι κάτι πηγαίνει στραβά. Μέχρι και οι ομάδες των Ζοζέ Μουρίνιο και Ντιέγκο Σιμεόνε, που ως γνωστόν αγαπούν το ποδόσφαιρο της «αντίδρασης», εντός συνόρων βάζουν την μπάλα κάτω και αναζητούν μανιωδώς το «κλειδί» της αντίπαλης άμυνας με ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας. Δεν ποντάρουν σε στημένα, μακρινά σουτ και τύχη, αλλά σε σχέδιο και ομαδική τεχνική.

Είναι σοκαριστικό οι ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο της Superleague να αδυνατούν σε σταθερή βάση να σκοράρουν στο ξεκίνημα των αγώνων τους, μόνο και μόνο επειδή πέφτουν πάνω σε κλειστές άμυνες. Κάτι πρέπει να αλλάξει στο ποδόσφαιρό μας. Και η συνειδητοποίηση ότι το ζήτημα είναι βαθύτερο απ’ όσο δείχνει η πρώτη όψη, είναι το πρώτο βήμα.