Πρίγιοβιτς: «The killer No.9»

Μια έντονη προσωπικότητα γεμάτη εμφανείς κι υπόγειες αντιθέσεις. Θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αποτελεί αντικείμενο διατριβής για τις επιπτώσεις του μπολιάσματος δύο διαφορετικών κόσμων. Πολλές πληροφορίες για κάποιον που η δουλειά του είναι απλώς για να σκοράρει. Όσο απλό μπορεί να θεωρείται κάτι τέτοιο…

Ο Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς ανήκει στη vintage και σπάνια… ράτσα των επιθετικών που τους αρκεί μια επαφή με τη μπάλα για να την κάνουν γκολ. Ένας παίκτης που (όσο κλισέ κι αν ακούγεται) έχει την ποιότητα να κάνει τη διαφορά.

Τα κατορθώματά του τα βλέπετε, τα στατιστικά του τα γνωρίζετε, τα ρεκόρ του επίσης. Το paokfc.gr, λοιπόν στρέφει την προσοχή του στις λεπτομέρειες που συνθέτουν την προσωπικότητα Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς.

Γεννήθηκε στην Ελβετία, όπου κι έζησε μέχρι την ηλικία των 17 ετών, ωστόσο ανέκαθεν ένιωθε Σέρβος. «Θεωρώ πως κράτησα τα καλύτερα χαρακτηριστικά κι από τις δύο κουλτούρες. Οι Σέρβοι είναι πιο συναισθηματικοί, ακολουθούν την καρδιά τους και έχουν ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς. Στην Ελβετία είναι διαφορετικά. Τα πάντα έχουν να κάνουν με τον επαγγελματισμό και τη συνέπεια. Πρέπει να τηρείς το λόγο σου και να είσαι τυπικός».

Δεν ήταν ακριβώς ήσυχο παιδί. «Ήμουν υπερκινητικός παιδί. Δεν κουραζόμουν ποτέ. Όλη την ώρα έτρεχα αριστερά, δεξιά. Νομίζω πως έκανα δύσκολη τη ζωή του αδερφού μου, της αδερφής μου και των γονιών μου γιατί έπρεπε πάντα να έχουν το νου τους σε μένα, να μην χαθώ πουθενά γιατί δεν μπορούσα να κάθομαι σ’ ένα μέρος.
Το ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν ο νούμερο ένα στόχος ζωής του. «Ήμουν έξυπνος, αλλά δεν με ενδιέφερε το σχολείο. Το μυαλό μου ήταν μόνο στο ποδόσφαιρο. Θυμάμαι, μάλιστα, όταν ήμουν 11 ετών, στο σχολείο μας είχαν βάλει μια εργασία να κάνουμε αίτηση για δουλειά. Είχα πει τότε στον δάσκαλο «εγώ δεν χρειάζεται να μάθω να γράφω αιτήσεις για δουλειά. Θα παίξω ποδόσφαιρο».

Στα 17 του έφυγε από το σπίτι κι άρχισε να γυρίζει την Ευρώπη. Ιταλία, Αγγλία, Νορβηγία, Σουηδία, Τουρκία, Πολωνία. Πιο δύσκολη εμπειρία του θεωρεί την απόφασή του να πάει στην Πάρμα. «Ήμουν μόνος μου, χωρίς την οικογένειά μου κι εκείνη τη στιγμή ήταν αρκετά σκληρό για να το διαχειριστώ. Αυτή η εμπειρία, όμως, μ’ έκανε πιο δυνατό χαρακτήρα».
Μέχρι να… σταθεί στα πόδια του ποδοσφαιρικά, επέλεγε να βοηθά τον αδερφό του στη δουλειά. Ως μια υπενθύμιση ότι δεν πρέπει να παρεκκλίνει από το δρόμο του. «Δούλευα στην κατασκευαστική εταιρεία του αδερφού μου στην Ελβετία. Όταν ήμουν μικρότερος κι έπαιζα στην Ιταλία και την Αγγλία. Όταν επέστρεφα στην Ελβετία βοηθούσα τον αδερφό μου. Ήταν κάτι σαν… καμπανάκι για μένα. Μια υπενθύμιση του πόσο σκληρό είναι αυτό το επάγγελμα και πόσο ευλογημένος είμαι που μου δόθηκε η δυνατότητα να παίξω ποδόσφαιρο. «Θα έρχεσαι που και που εδώ να με βοηθάς για να θυμάσαι τι σε περιμένει αν δεν τα καταφέρεις με το ποδόσφαιρο», μου έλεγε ο αδερφός μου. Ήταν ένα κίνητρο για να προσπαθώ περισσότερο».

Είναι πιστός θιασώτης της διατροφικής αλλαγής που έφερε στον αθλητισμό ο Νόβακ Τζόκοβιτς και έχει αφαιρέσει τη γλουτένη από την καθημερινή του διατροφή.
Η καθυστερημένη… έκρηξή του στο ποδοσφαιρικό στερέωμα οφείλεται σε συγκυρίες. Τον υποβιβασμό της Πάρμα, τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις όταν ήταν στην Ντέρμπι Κάουντι, τις συνεχείς (οκτώ τον αριθμό) αλλαγές προπονητών στη Σιόν.

Όταν δεν σκοράρει, υποφέρει από αυπνίες. Ευτυχώς όχι συχνά. «Δεν κοιμάμαι όταν δεν σκοράρω. Όταν χάνω ευκαιρίες δυσκολεύομαι να κλείσω μάτι. Το σκέφτομαι συνέχεια και προσπαθώ να βρω τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά».

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Τα 27 γκολ που σημείωσε την περασμένη σεζόν, είναι τόσο ρεκόρ καριέρας, όσο και συλλογικό ρεκόρ ως η πιο παραγωγική χρονιά παίκτη στην ιστορία του ΠΑΟΚ.