Χουλιάν Κουέστα: Στο μονοπάτι των μεγάλων «πορτιέρι» του Άρη…

Παραδοσιακά ο Άρης, σε όλη αυτή την μεγάλη διαδρομή της 104χρονης ιστορίας του διέθετε σπουδαίους τερματοφύλακες που άφησαν ανεξίτηλο στίγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και μάλιστα οι περισσότεροι εκ των οποίων Ελληνες, που αναδείχθηκαν μέσα από τα σπλάχνα του «Θεού του πολέμου» διαπρέποντας με την κιτρινόμαυρη φανέλα.

Παράλληλα στελέχωσαν την Εθνική μας ομάδα συνδέοντας το όνομά τους με μεγάλες στιγμές του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Κάποιοι μάλιστα με «διαβατήριο» την εξαιρετική παρουσία τους στους κίτρινους, πήραν μεταγραφή σε άλλες μεγάλες ελληνικές ομάδες.

Με την επιλογή του Χουλιάν Κουέστα η ομάδα της Θεσσαλονίκης δείχνει να έχει κάνει μία ακόμη εύστοχη επιλογή. Ο 27χρονος Ισπανός, είναι σταθερός στις επεμβάσεις και τις εξόδους του, και παράλληλα ξέρει πώς να καθοδηγεί σωστά την άμυνά του. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ήρεμη δύναμη στα μετόπισθεν του Άρη, καθώς πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή χαμηλών τόνων μέσα στο γήπεδο, χωρίς έντονες κινήσεις και αντιδράσεις.

Έτσι μετά από έξι ματς έχει καταφέρει να δεχθεί μόλις δύο γκολ στα οποία ο ίδιος δεν φέρει ουσιαστικά ευθύνη.

Φυσικά ακόμη είναι πολύ νωρίς να κρίνουμε οριστικά την κλάση του και ειδικότερα να τον τοποθετήσουμε δίπλα στις μεγάλες μορφές που υπερασπίστηκαν την εστία των κίτρινων τα παρελθόντα έτη. Είναι όμως στο σωστό δρόμο για να μείνει στην θύμηση των οπαδών του Άρη ως ένας αξιόλογος τερματοφύλακας που συνέβαλε ώστε η ομάδα τους να επιστρέψει στην κορυφογραμμή του ελληνικού ποδοσφαίρου.

To10.gr σας θυμίζει μερικούς από τους σημαντικότερους «πορτιέρι» του Άρη που έγραψαν το όνομα τους στα κιτάπια του συλλόγου με χρυσά γράμματα:

Νίκος Κατράντζος (1926-1932)
Πέραν των αδελφών Βικελίδη, ο Αρης στην πρώτη 15ετία-20ετία της ιστορίας του είχε και μεγάλους τερματοφύλακες. Ενας από αυτούς ήταν ο Νίκος Κατράντζος που γεννήθηκε το 1910 ή το 1911 κατά μια άλλη πηγή. Αγωνίστηκε στους κίτρινους την 9ετία 1926-35 και από το 1927, σε ηλικία μόλις 15-16 ετών αποτελεί ήδη βασικός στέλεχος των Θεσσαλονικέων. Αρχικά θα αγωνιστεί ως δεξιός μέσος τη σεζόν 1927-28, μετά την αποχώρηση του βασικού τερματοφύλακα Πέτρου Φέτση θα αλλάξει θέση και θα καθιερωθεί κάτω από την εστία. Μάλιστα ο άνθρωπος που τον προέτρεψε να το κάνει, ήταν ο τότε προπονητής και συμπαίκτης του Κώστας Βικελίδης. Μάλιστα η συμβολή του για την κατάκτηση του πρώτου πανελληνίου πρωταθλήματος για τον Αρη, ήταν πολύτιμη.

Στις 24 Ιουνίου 1928 ο οι κίτρινοι κοντράρονται με τον Εθνικό για το πρωτάθλημα. Η εμφάνισή του ήταν εκπληκτική, καθώς οι επεμβάσεις του είναι καταλυτικές για τη νίκη με 3-1. Επίσης συμμετείχε στον πρώτο τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, στο οποίο η ΑΕΚ επικράτησε με 5-3. Αυτός ο αγώνας ήταν και ο τελευταίος με την κιτρινόμαυρη φανέλα.

Στη συνέχεια ανέπτυξε σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα ανοίγωντας τη γνωστή σειρά μεγάλων καταστημάτων με αθλητικά είδη, τόσο στην Αθήνα οσο και στην Θεσσαλονίκη.

Κώστας Κουμπλής (1927-1935)
Γεννημένος το 1913, και με το χαρακτηριστικό ότι φορούσε γυαλιά, ο Κώστας Κουμπλής ήταν ουσιαστικά εκείνος που αντικατέστησε τον Κατράντζο κάτω από τα κιτρινόμαυρα δοκάρια. Σε ηλικία μόλις 14 ετών βρέθηκε αρχικά στην 2^η ομάδα του Άρη και Κουμπλής αποτέλεσε μέλος της δεύτερης ομάδας του Άρη, από το 1927, σε ηλικία μόλις 14 ετών.

Στις 22 Ιουνίου του 1930 θα… αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ο βασικός Κατράντζος θα τραυματιστεί και ο Κουμπλής θα κληθεί να καλύψει το κενό του σε έναν αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Επρόκειτο για παιχνίδι στο πλαίσιο της τελικής φάσης του πανελλήνιου πρωταθλήματος, όπου οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες με 2-2. Μία εβδομάδα αργότερα, αποδεικνύεται καταλυτικός στη νίκη του Άρη κατά του Ολυμπιακού, η οποία χάρισε στην ομάδα της Θεσσαλονίκης την δεύτερη θέση.

Ο Κουμπλής παραμένει βασικός τερματοφύλακας του Άρη τη σεζόν 1931-32, συμβάλλοντας με μεγάλες εμφανίσεις στην κατάκτηση του δεύτερου πανελληνίου πρωταθλήματος από τους Θεσσαλονικείς. Θα παραμείνει στους κίτρινους για δύο ακόμη σεζόν, συμμετέχοντας στο τελικό του κυπέλλου του 1933, όπου ο Άρης ηττήθηκε με 2-1 από τον Εθνικό. Ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα σε ηλικία μόλις 22 ετών, ενώ στην Εθνική Ελλάδος έπαιξε μόλις μία φορά το 1934 απέναντι στη Ρουμανία, αν και είχε κληθεί επανειλημμένα στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Κώστας Βελλιάδης (1942-1955)
Ο Κώστας Βελλιάδης, με χαρακτήρα εκρηκτικό και πλούσια προσόντα, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες σε ολόκληρη την ιστορία του Άρη. Ο Αλκέτας Παναγούλιας που υπήρξε συμπαίκτης του, είχε πει για εκείνον ότι «δεν γνώριζε τι θα πει φόβος», ενώ ο Τύπος της εποχής των αποκαλεί «Κέρβερο». Τον διέκρινε λεβεντιά παλικαριά και αυτοθυσία, δεν δίσταζε να πέφτει με ηρωισμό στα πόδια των αντιπάλων προκειμένου να μην τους επιτρέψει να σκοράρουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα ματς με τον Παναθηναϊκό το 1953 στο παρότι υπέστη κάταγμα στο χέρι, συνέχισε να αγωνίζεται  ως το τέλος, πραγματοποιώντας μάλιστα μεγάλες επεμβάσεις.

Γεννημένος το 1922, ήταν από τους ηγέτες της σεζόν 1945-46 που οδήγησαν τον «Θεό του πολέμου» στο τρίτο πανελλήνιο πρωτάθλημά του. Στον Αρη βρέθηκε από το 1938, αρχικά στην αναπληρωματική ομάδα, όντας μόλις 16 ετών.

Συναγωνίζεται τους κορυφαίους τερματοφύλακες της εποχής, όπως οι Πεντζαρόπουλος του Πανιωνίου και Δελαβίνιας της ΑΕΚ και φυσικά… παραμερίζει τους υπόλοιπους πιθανούς «κίπερ» των κίτρινων.  Ο αναπληρωματικός του Δημήτρης Μπιμπισίδης Δημήτρης είχε πει χαρακτηριστικά: «Ο Κώστας δεν τραυματιζόταν, δεν υστερούσε σε απόδοση. Ο Τσακαριάν, ο Γκαντίνας, ο Συργιάννης, ο Ζειμπέκης ήμασταν καλοί τερματοφύλακες, αλλά χαθήκαμε κάτω από τη σκιά του μεγάλου αυτού τερματοφύλακα». Να συμπληρώσουμε ότι ήταν υπήρξε ικανότατος στις αποκρούσεις πέναλτι.

Στην πρώτη ομάδα προωθείται το 1942 κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής και δεν αργεί να πάρει φανέλα βασικού έστω κι αν  εκείνη την περίοδο είχαμε μόνο φιλικά ματς. Με την επανέναρξη των πρωταθλημάτων είναι εντυπωσιακός και συμβάλλει ώστε ο Αρης να πανηγυρίσει το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα Ελλάδας. Να σημειωθεί ότι στην τελική φάση του πρωταθλήματος, ο  Βελλιάδης παίζει σε όλα τα ματς της ομάδας. Επίσης έχει σκοράρει με εκτέλεση πέναλτι.

Από λάθος χειρισμούς των διοικούντων του Αρη, η τελευταία σεζόν της καριέρας του (1955-56) θα τον βρει αγωνιζόμενο στον… μισητό ΠΑΟΚ. Η αγάπη των οπαδών των κίτρινων ήταν τόσο μεγάλη προς το πρόσωπό του που δεν θα κρατήσουν κακία στον Βελλιάδη, αλλά θα τα βάλουν με τους ανθρώπους της ομάδας τους που τον άφησαν να φύγει!

Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στα 34 για να συνεχίσει ως προπονητής, φθάνοντας να είναι εκλέκτορας των παικτών της εθνικής Ελλάδας για την Βόρεια Ελλάδα. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, το 1974.

Νίκος Χρηστίδης (1961-1976)
Γεννημένος το 1994, αποτελεί μία από τις σημαίες του Άρη. Φόρεσε τη φανέλα της ομάδας από το 1958, όταν γέννημα θρέμμα της ενώ παρέμενε στο ανδρικό τμήμα για 15 ολόκληρα χρόνια. Γεννήθηκε το 1944 στη Θεσσαλονίκη.

Κάνει το… μπαμ στην πρώτη ομάδα σε ματς Άρης – ΠΑΟΚ, όταν τον Μάρτιο του 1962 όταν καλείται να αντικαταστήσει τον τραυματία Παντελάκο και τα καταφέρνει πολύ καλά. Από το 1965 κερδίζει θέση βασικού στην ομάδα. Διακρίνεται για τις εξόδους του, τις εντυπωσιακές αποκρούσεις του ενώ ανάγεται σε «μετρ» των πέναλτι. Παράλληλα διαθέτει εξαιρετική ψυχραιμία και γενικότερα «διαβάζει» εύστοχα κάθε επικίνδυνη φάση.

Από το 1968 και κάτι λιγότερο από πέντε χρόνια αποτελεί αναντικατάστατο μέλος της 11άδας του Άρη. Μάλιστα την αγωνιστική περίοδο 1969-70 θα βγάλει… μάτια!  Πραγματοποιεί εξαιρετική εμφάνιση στο παιχνίδι με την πανίσχυρη τότε Κάλιαρι, ενώ με το ματς κόντρα στον Εθνικό στον Πειραιά θα αποκρούσει δύο πέναλτι!  Τη σεζόν εκείνη συμβάλλει ώστε ο Άρης να δεχθεί μόλις 4 γκολ σε 14 αγώνες εντός έδρας και 15 σε όλη τη σεζόν.

Το 1970 βοηθά την ομάδα να πανηγυρίσει τον τελευταία της τίτλο ως σήμερα. Την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας και συγκεκριμένα στο 1-0 επί του ΠΑΟΚ στο Καυτανζόγλειο. Με τον Άρη συμμετείχε σε 264 αγώνες πρωταθλήματος, ενώ από το 1967-1972 έπαιξε στους περισσότερους αγώνες της Εθνικής Ελλάδος, με 27 συμμετοχές. Το 1976 αποχώρησε και συνέχισε την καριέρα του στην ΑΕΚ έχοντας ανάλογα καλή παρουσία.

Στέλιος Παπαφλωράτος (1970-1982)
Ο Στέλιος Παπαλφωράτος θα φορέσει τη φανέλα του Άρη για μια 12ετία και από το 1978 θα συνθέσει ένα πολύ δίδυμο με τον Γιώργο Παντζιαρά. Γεννημένος το 1954 διακρινόταν για τα εντυπωσιακά σωματικά του προσόντα για την εποχή, έχοντας ύψος 1,85μ. και ιδιαίτερα αθλητικό σωματότυπο.

Στους κίτρινους θα έρθει σε ηλικία 16 ετών από τον Πανκρηνιακό υπογράφοντας επαγγελματικό συμβόλαιο. Οι Θεσσαλονικείς διέθεταν τότε τους σπουδαίους Νίκο Χρηστίδη και Γιώργο Γκαντίνα, συνεπώς θα ξεκινήσει τρίτος τερματοφύλακας. Δεν το βάζει κάτω και παρουσιάζει συνεχή πρόοδο, με τον Αγγλο τεχνικό Γουίλφ ΜακΓκίνες να το αναγνωρίζει και να του δίνει χρόνο συμμετοχής. Ο Γκαντίνας αποχωρεί το 1973 και ο Παπαφλωράτος ανεβάινει 2^ος στην ιεραρχία. Μάλιστα, μετά από μια βαριά ήττα με 2-4 από τον Ολυμπιακό στο Χαριλάου, θα χριστεί βασικός, με τον Νίκο Χρηστίδη να μένει πλέον στον πάγκο. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ευκαιρία, καθώς πραγματοποιεί πολύ καλές εμφανίσεις εντός κι εκτός Ελλάδας, δείχνοντας τα προσόντα του.

Από τη σεζόν 1978-79, θα «μοιραστεί» τη θέση στην 11άδα με τον Παντζιαρά, καθώς αμφότεροι ήταν εξαιρετικοί και δεν μπορούσε να πάρει τη φανέλα βασικού στο… σπίτι του.

Ο Παπαφλωράτος θα είναι εκείνος όμως που θα υπερασπιστεί την κίτρινη εστία στο μπαράζ του Βόλου, ενώ θα εκπροσωπήσει τον Άρη στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με την Εθνική Ελλάδος το 1980! Το 1980-81 θα γράψει λίγες συμμετοχές ενώ το 1981-1982 θα μοιραστεί και πάλι τη θέση του «άσου» με τον Παντζιαρά. Στην Ευρώπη για τελευταία φορά με τη Σλιέμα, στο 4-0 του Χαριλάου, ενώ το 1982 θα σταματήσει ξαφνικά την καριέρα του σε ηλικία μόλις 28 ετών.

Γιώργος Παντζιαράς (1978-1984)
Ο Γιώργος Παντζιαράς γεννήθηκε στην Λευκωσίας το 1952 και θεωρείται ίσως ο κορυφαίος τερματοφύλακας που έβγαλε ποτέ η Κύπρος. Στον Αρη ήρθε 1978 επί Τσατσέφσκι και μάλιστα τη συγκεκριμένη σεζόν ο 16χρονος τότε νεαρός κίπερ θα κάνει το ξεπέταγμά του, εκμεταλλευόμενος την απουσία του Παπαφλωράτου που εκτελούσε την στρατιωτική του θητεία.

Θα συμβάλλει σημαντικά στο απίστευτο 17 στα 17 που πέτυχε εκείνη τη σεζόν ο Αρης στο Χαριλάου, στην κορυφαία φυσικά εντός έδρας επίδοση της ιστορίας του. Μάλιστα έχει καθοριστική παρουσία και στο Κύπελλο, αποκρούοντας δύο πέναλτι κόντρα στους Ηρακλή και Παναθηναϊκό.

Την επόμενη σεζόν (1979-80) θα γραφτεί η χρυσή σελίδα στην ιστορία της ομάδας, καθώς μιλάμε για το έπος της Περούτζια. Ο Παντζιαράς είναι καταλυτικός. Εν συνεχεία, την περίοδο 1980-81 έχει σημαντική προσφορά στην κατάληψη της 3ης θέσης στο πρωτάθλημα. Θα πει αντίο στον Αρη το 1984 μετά από μια εξαιρετική παρουσία. Διετέλεσε και προπονητής στους Θεσσαλονικείς.

Σάντορ Γκουιντάρ (1982-83)
Ο Ούγγρος μπορεί να έπαιξε μόλις μία σεζόν στους κίτρινους, γράφοντας 34 συμμετοχές, ωστόσο η παρουσία του ήταν τόσο σπουδαία που αξίζει να τοποθετηθείμεταξύ των κορυφαίων τερματοφυλάκων του Άρη. Για την ακρίβεια ήταν ο κορυφαίος ξένος πορτιέρε στην ιστορία των κίτρινων, αν όχι γενικά. Γεννημένος το 1951 και με ύψος 1,84μ. θα «κλέψει» τη φανέλα του βασικού από τον Παντζιαρά τη σεζόν 1982-83.

Θα δείξει την μεγάλη κλάση του από την πρώτη κιόλας προπόνηση. Διαθέτει μακριά χέρια, εξαιρετικά αντανακλαστικά και «διαβάζει» σωστά τις φάσεις. Ετσι γρήγορα, θα εντυπωσιάσει άπαντες στον Αρη, ενώ τον διακρίνει επαγγελματικότητα και επιδεικνύει πολύ καλό χαρακτήρα. Δυστυχώς όμως, ένα σοβαρός τραυματισμός το καλοκαίρι του 1983 στην προπόνηση, θα του… κόψει άδοξα την καριέρα. Σε μια φάση,  ο 33χρονος τότε Σάντορ  βρέθηκε φάτσα  τετ με τον Μπάμπη Δουλγεράκη ο οποίος παρά την προσπάθεια του να τον αποφύγει  θα τον  χτυπήσει (άθελά του) στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού. Ποτέ δεν κατάφερε να συνεχίσει στο ίδιο επίπεδο και μερικά χρόνια μετά εγκατέλειψε την ενεργόα δράση.

Πριν τον Άρη διέπρεψε με τη Χόνβεντ (1977-81), ενώ υπερασπίστηκε την εστία της Εθνικής Ουγγαρίας στο Μουντιάλ του 1978.

Φάνης Κατεργιαννάκης (1994-2002)
Ο γεννημένος στο 1974 στην Θεσσαλονίκη και ύψους 1,89μ. τερματοφύλακας, είναι ίσως ο πιο σημαντικός στην θέση του για τους κίτρινους στην τελευταία 25ετία. Ηρθε στον Αρη από τον Εθνικό Πυλαίας.

Αρχικά βρέθηκε στη «σκιά» του Χρήστου Καρκαμάνη, παίζοντας λίγο ως αλλαγή. Την περίοδο 1996-97 έγραψε 15 συμμετοχές, ενώ καθιερώθηκε από την επόμενη σεζόν, όταν ο Αρης αγωνίστηκε για πρώτη φορά στη Β΄ Εθνική.

Διέθετε εξαιρετικό κορμί και διακρινόταν για το ταλέντο του στα πέναλτι. Ακόμη και αν δεν κατάφερνε να αποκρούσει μια εκτέλεση, τις περισσότερες φορές έπεφτε στη σωστή γωνία. Με τη φανέλα του Άρη μέτρησε συνολικά 160 συμμετοχές παραμένοντας ως το 2002, δηλαδή μια οκταετία. Αξίζει να αναφέρουμε ότι αγωνίστηκε στις αναμετρήσεις του συλλόγου στο κύπελλο UEFA της περιόδου 1999/00 κόντρα στην ελβετική Σερβέτ και την ισπανική Θέλτα

Ηταν παρόν στη μεγάλη νίκη των κίτρινων με 4-1 μέσα στην Τούμπα επί του ΠΑΟΚ το 1998, όπως και στην τελευταία εκτός έδρας νίκη τους επί του Ολυμπιακού, το 2002 (με 1-0). Σε εκείνο το ματς, που έγινε στο ΟΑΚΑ, ο Κατεργιαννάκης πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του, κατεβάζοντας ρολά. Οι Πειραιώτες, ειδικά στο δεύτερο μέρος πίεσαν ασφυκτικά τους κίτρινους, έχοντας πάνω από 10 κλασικές ευκαιρίες Εκείνη την ημέρα όμως ο διεθνής τερματοφύλακας του Άρη έβγαζε μέχρι και τα… άουτ.

Αυτή τη εμφάνιση, αποτέλεσε και το «εισιτήριό» του για την μεταγραφή στον Ολυμπιακό λίγο καρό μετά. Ηταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Euro, στην Πορτογαλία το 2004, χωρίς να χρησιμοποιηθεί από τον Οτο Ρεχάγκελ.

Χρήστος Καρκαμάνης (1987-97)
Επίσης ένας από τους παίκτες γέννημα-θρέμμα του ιστορικού συλλόγου, παρέμεινε για μια δεκαετία, γράφοντας 234 συμμετοχές. Κάτι αξιοσημείωτο αν μη τι άλλο. Καλός χαρακτήρας, ήταν σταθερός, είχε πολύ καλή αντίληψη των φάσεων και αντανακλαστικά. Ο Αρης διεκδίκησε για τελευταία φορά το πρωτάθλημα τη σεζόν 1993-94 και ο Καρκαμάνης είχε σημαντική συμβολή. Όπως επίσης βοήθησε προκειμένου η ομάδα του να επιστρέψει στα Κύπελλα Ευρώπης μετά από 13 ολόκληρα χρόνια.

Επίσης να σημειώσουμε ότι ήταν τρίτος τερματοφύλακας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994 με την Εθνική Ελλάδος, όπου και αγωνίστηκε στο ματς με τη Νιγηρία.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)