Τάκης Λεμονής : Η «πρώτη» του ’83 και το know how των εκτός

Ο «ήλιος ο πράσινος» (του Ανδρέα) στην απόλυτη ακμή του. Η περήφανη πατρίς, φτιάχνοντας το μαύρο της ζιβάγκο, λησμονεί σαν έτοιμη από καιρό το πομπώδες «έξω οι βάσεις του θανάτου» (και υπογράφει την παραμονή τους), η Βουλιαγμένη προσπαθεί να συνέλθει απ’ το hangover του μυθικού «πάρτι» του Λουκιανού, ο Νταλάρας «ρίχνει» το ΟΑΚΑ, τα «Δειλινά» (με Στράτο, Δούκισσα και Μοσχολιού) κερδίζουν οριακά το «Stork» (Πάριος, Χάρρυ Κλιν) για τον πρίγκιπα της Athens by night, η παλαιά Ελλάς ξορκίζει ντέρμπι με το «Ρεμπέτικο» του Φέρρη, η καλλιτεχνική, με «άφρο» μαλλί, «καμπάνα» και βάτες, θρηνεί για το «φευγιό» της Έλλης (Λαμπέτη) και η alternative ετοιμάζεται να υποδεχτεί το μυαλό κοφτήρι ενός πανούργου γιάνκη, του Μπιλ Γκέιτς και τα Windows 1.0.

Ο ΛΕΜΟΝΗΣ ΜΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΟΝ ΜΠΕΝΤΟ

Ήταν αρχές Νοέμβρη του ’83… Και μέσ’ το «κάδρο» των καιρών, ο Ολυμπιακός του Γερμανού, Χανς Χέερ (και του μεγάλου, Χέρμπερτ Νόιμαν), προερχόμενος απ’ τον ιστορικό θρίαμβο επί του Άγιαξ, ταξιδεύει στο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας για τη ρεβάνς με την Μπενφίκα (β’ γύρος Πρωταθλητριών) και την προάσπιση του χρήσιμου, πλην φτωχού, 1-0 της Καλογρέζας (με Αναστόπουλο κι εμφάνιση – μεγαλείο / χαμένο πέναλτι και τέσσερα δοκάρια). Σημείωση: Οι Λουζιτανοί του Σβεν Γκόραν Έρικσον. Του «προφήτη», όπως λέγαν’ οι ειδικοί, «του μελλοντικού ποδοσφαίρου».

Δεν «βγήκε»… Κακή, συνολικά, εμφάνιση και ήττα – αποκλεισμός, 3-0. Την επομένη, σε αναζήτηση αιτιών, ο Τύπος, πλην άλλων, ανέφερε κι αυτό: «Ο Λεμονής έχασε σίγουρο γκολ στο 2-0». Ήταν, συγκεκριμένα, η φάση του 66’: «Ο Λεμονής», διαβάζουμε, «έβγαλε τον Αναστόπουλο μόνο προ του Μπέντο, γλίστρησε, δημιουργήθηκε κομφούζιο, σούταρε από ευνοϊκή θέση ο Λεμονής, αλλά ο γκλοκήπερ της Μπενφίκα σε καλή θέση εξουδετέρωσε τον κίνδυνο…». Τελεία…

Ήταν η δεύτερη, ιστορικά, επίσκεψη του Ολυμπιακού στην Πορτογαλία για επίσημο αγώνα (είχε προηγηθεί, πάλι η Μπενφίκα, το ’73). Όπως σήμερα. Συγκεκριμένα, Λισαβόνα. Όπως σήμερα. Για το (τότε) Πρωταθλητριών. Όπως σήμερα. Με τον Λεμονή. Όπως σήμερα. Έτσι ή άλλως, καθοριστικό. Όπως… σήμερα; Θα δείξει. Αν, πάντως, υπάρχει μια ειδική, ολυμπιακή «κάστα» υψηλής γνώσης του know how πάνω στο τρίπτυχο «Ολυμπιακός – Ευρώπη – νίκη εκτός», τότε, μετ’ ουδεμιάς αμφιβολίας, ο Sir αποτελεί τον «Πατριάρχη» της.

Η ιστορική εξήγηση δεν κρύβεται πίσω από δυσδιάκριτα θεριά. Όμιλοι Champions League 2007-‘08, Οκτώβρης- Νοέμβρης. Ο Ολυμπιακός (του Λεμονή) ξεκινά στο γκρουπ με εντός ισοπαλία (1-1) με τη Λάτσιο και περνά απ’ το check in του «Ελ. Βενιζέλος» για Βρέμη – Μαδρίτη – Ρώμη κουβαλώντας ένα ασφυκτικά άβολο φορτίο ανημποριάς, δραματικών διαψεύσεων, μικρών «αυτοκτονιών», ενίοτε απωλειών μετά… βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων. Εν πάση περιπτώσει, κατάρας. Μεταφρασμένης, με των αριθμών τη γλώσσα, σ’ ένα σύνολο 31 ματς εκτός «σπιτιού» στους ομίλους του θεσμού, νίκη καμιά.

ΕΝ ΑΡΧΗ… ΒΡΕΜΗ

Στο «Βεστφάλεν», 2 Οκτώβρη, η φορμαρισμένη Βέρντερ προηγείται, με Αλμέιδα (της… ΑΕΚ). Ημίχρονο στο 1-0, το «32» μοιάζει να τροχίζει δόντια, ώσπου (στο 72’) ο Λεμονής σηκώνει τα μανίκια: μέσα ο Κοβάσεβιτς, έξω ο Γκαλέτι! Ή, άλλως, μέσα ένας φορ που έως τότε… δεν έπειθε (κι όμως, έτσι μπήκε η σεζόν για τον μετέπειτα «άγιο») κι έξω ο, έως εκείνη τη στιγμή, κορυφαίος της ομάδας! Φαινομενικά, παράξενο. Πρακτικά, χρυσό. Ο Ολυμπιακός μεταφέρει το παιχνίδι του στον άξονα, «τρυπάει» με κομπρεσέρ διαρκείας τα ευάλωτα μετόπισθεν των Βεστφαλών και σε (σκάρτα) 20’, κάνει το 1-0, 1-3 (με Στολτίδη, Πατσατζόγλου και Κοβάσεβιτς) ξορκίζοντας τους δαίμονες μιας ολόκληρης δεκαετίας. Και ο Λεμονής, τους δικούς του. Δεν είχαν λείψει, βλέπετε, και οι δικές του δύσκολες βραδιές (με «πικ» την κυπριακή «τριάρα» απ’ τη Χάιφα, το 2002). Φωταγωγήθηκε ο Πειραιάς, ‘κείνο το βράδυ…

ΤΑ… ΑΜΟΡΤΙΣΕΡΙΑ ΤΟΥ ΙΚΕΡ

Επόμενη στάση, Μαδρίτη. Η τεράστια Ρεάλ. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται πίσω, νωρίς, ισοφαρίζει (Γκαλέτι), μένει με δέκα, αλλά στις αρχές της επανάληψης, 1-2 με τον Σέζαρ! Εν πάση περιπτώσει, με τα χίλια ζόρια οι Μαδριλένοι το γυρνάνε (3-2 στο 83’) και στο 90’+… Χρειάστηκε να τεντώσει ως το τέρμα αντανακλαστικά κι… αμορτισέρια (sic), να «σπάσει» στον αέρα ο Κασίγιας για να «βγάλει» το συστημένο γυριστό του Ντάρκο. Και στην κόντρα, 4-2. Ήταν, όμως, πλέον εμφανές: ο Ολυμπιακός (του Λεμονή) περνούσε πια τα σύνορα, έχοντας ξεσκονίσει κάθε κόκκο σκόνης «κόμπλεξ» απ’ το ευρωπαϊκό κουστούμι του. Τέλη Νοέμβρη, στο «Ολύμπικο», το χώνεψαν οι πάντες.

ΠΟΡΘΗΤΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

Ο «ημιτελικός» πρόκρισης, με Λάτσιο. Οι «γαλάζιοι» προηγούνται (με γκολ- σκάνδαλο), αλλά ο Γκαλέτι ισοφαρίζει. Και στην επανάληψη, ο Τάκης ξέρει: πίεση ψηλά και την κατάλληλη στιγμή, μέσα ο Ντάρκο. Για το «κόλπο». Το μυθικό 64’. Κλέψιμο… Ο Στολτίδης λεπιδοφόρα κάθετη στον «Τζόλε», παράλληλα διαβήτη και ο Κοβάσεβιτς που έχει «τρυπήσει» το κέντρο άμυνας με κίνηση στον άξονα, πλασέ. Το 1-2. Ο (νέος) θρίαμβος…

Ο Ολυμπιακός από ασθματικός ταξιδιώτης των εκτός, μέσα σε λιγότερο από δίμηνο, έχωνε δύο «διπλά» (σε τρία ματς) στη μεταξωτή του, πλέον, τσέπη, αναγκάζοντας μεγέθη σε… υόκλιση. Έπαιρνε εισιτήριο κι άνοιγε διάπλατα το δρόμο για τα… επτά (διπλά) των επόμενων ετών (με Βαλβέρδε, Μίτσελ, Σίλβα). Απ’ τη Μασσαλία ως το Λονδίνο κι απ’ το Μονπελιέ ίσαμε το Ζάγκρεμπ.

Σε λίγη ώρα, ο άνθρωπος επί των ημερών του οποίου, μπήκε το μπετόν, τίθεται face to face με το «στοίχημα» μιας ιστορίας για επανάληψη. Ούτε ως φάρσα, ούτε ως τραγωδία – όπως ψέλλιζε ο Μαρξ. Απλά, ως ιστορία. Λαμπρή. Και πού ξέρεις… Ίσως (λέμε, ίσως) να ζητεί και μια μικρή ρεβάνς για τότε, κάποτε, στα ίδια μέρη… Για τότε, στα νιάτα του, που «έχασε σίγουρο γκολ στο 2-0». Που, αν, διάολε, έμπαινε…

Υ.Γ.: Απ’ το 1983 έως σήμερα, ο Ολυμπιακός είναι η όγδοη φορά που τίθεται αντιμέτωπος με πορτογαλική ομάδα σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Και στις επτά προηγούμενες (οι έξι, διπλά ματς) ουδέποτε γνώρισε την ήττα και στα δύο! Στη χειρότερη, μία νίκη, μία ήττα. Φέτος, με τη Σπόρτινγκ, την ήττα την έκανε. Η νίκη μένει. Οιωνός;