Ολυμπιακός : Κι αν δεν έμπαινε;

Υπάρχουν κι αυτές οι βραδιές. Που προσπαθείς να παίξεις όσο καλύτερα μπορείς, βγάζεις ένα κάρο τελικές – κανονικές, όχι σουτ από το γάμο του Καραγκιόζη – και παρ’ όλα αυτά η τύχη σου γυρνά την πλάτη. Ο αντίπαλος γκολκίπερ πιάνει τις κάλτσες του, η μπάλα δε σου κάνει το χατίρι να πάει στα δίχτυα. Τουλάχιστον όχι όσες φορές το δικαιούσαι βάσει εικόνας και διάθεσης. Σε βραδιές σαν κι αυτή κόντρα στον Λεβαδειακό, όπου η γκέλα σου χτυπάει την πόρτα, το ερώτημα θα είναι πάντα ένα, έστω κι αν μπορεί να απαντηθεί μονάχα υποθετικά: τι θα γινόταν αν δεν έμπαινε;

Ας υποθέσουμε ότι ο Επασί δεν την πατούσε στα φάλτσα του Κούτρη και έβαζε καλύτερα τα χέρια του στην μπάλα. Και συνέχιζε να δίνει ρεσιτάλ μέχρι το τελικό σφύριγμα, κρατώντας από ένα σημείο και μετά μόνος του τον Ολυμπιακό στην ισοπαλία. Ποια θα ήταν η αντίδραση του Τύπου και κυρίως, ποια θα ήταν η αντίδραση των οπαδών; Σε μια σεζόν με διαφορετική – δηλαδή πιο φυσιολογική για τα δεδομένα του Θρύλου – εξέλιξη, ενδεχομένως να αναγνωριζόταν στην ομάδα η προσπάθεια που κατέβαλε. Άντε το πολύ – πολύ να τα άκουγε ο Φορτούνης για το χαμένο πέναλτι κι ας ήταν το πρώτο του άστοχο στο πρωτάθλημα. Τώρα όμως, τα πράγματα θα ήταν ζόρικα…

«Ούτε τον Λεβαδειακό δεν κερδάτε…»

Είμαι πεπεισμένος πως ένας μεγάλος αριθμός οπαδών θα ξεσάλωνε μετά από ενδεχόμενη ισοπαλία κόντρα στον Λεβαδειακό: περισσότερο από απογοήτευση και λιγότερο από «κακία». Όπως και να ‘χει, όταν βλέπεις τη μόνιμη πρωταθλήτρια ομάδα σου να πετάει κι άλλους βαθμούς στην έδρα της και να κινδυνεύει να χάσει ξανά την επαφή της με την κορυφή, η αγανάκτηση μπορεί να σε τυφλώσει. Και όταν συμβεί αυτό, δεν θα θυμάσαι τίποτα απ’ όσα συνέβησαν: ούτε τις αποκρούσεις του Επασί, ούτε καν πως οι παίκτες σου έβγαλαν 22 τελικές και έκαναν την – τηρουμένων των αναλογιών – καλύτερη φετινή τους εμφάνιση, απέναντι σε μια ομάδα που αδικείται από το όνομά της.

Κακά τα ψέματα, αν δε λεγόταν Λεβαδειακός αλλά Πανιώνιος ή Ατρόμητος π.χ., ίσως να υπήρχε λίγο μεγαλύτερος σεβασμός σε αυτό που έχει δημιουργήσει ο Ανιγκό. Τόσος ώστε να μην μπεις καν στον πειρασμό να σκεφτείς κατά τη διάρκεια του ματς «ούτε τον Λεβαδειακό δεν κερδάτε»…

Το εξωφρενικό επίτευγμα του Θρύλου

Ο αριθμός των 22 τελικών είναι αξιοπρόσεκτος. Θα μπορούσε όμως να είναι και «σχετικός» για τον λόγο που προανέφερα. Εν προκειμένω, οι Πειραιώτες ολοκλήρωσαν 17 από τις προσπάθειές τους ΕΝΤΟΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ και κάπου εδώ το επίτευγμά τους αρχίζει να φαντάζει σημαντικό. Αρχίζει να ακούγεται απίστευτο όταν διαπιστώνεις πως και οι 17 τελικές εντός περιοχής προήλθαν από σουτ και ούτε μια από κεφαλιά. Δηλαδή όχι από καμινάδες με προορισμό κάποιο κεφάλι αλλά χαμηλά, από το χορταράκι.

Και γίνεται εξωφρενικό μόλις θυμηθείς ότι από αυτές τις 17 τελικές μόλις μια κατέληξε στα δίχτυα. Το άλλο γκολ προήλθε απέξω, σε ένα από τα πιο μακρινά σουτ της βραδιάς. Με απλά λόγια, 1/17 εντός περιοχής, 1/5 εκτός. Σα να λέμε, 20% ποσοστό στις βολές και 60% στα τρίποντα. Τόσο οξύμωρο, τόσο αδιανόητο…

Τα φάλτσα του Κούτρη δεν έδωσαν απλώς μια σημαντικότατη νίκη στον Ολυμπιακό, αλλά του εξασφάλισαν ηρεμία και ταυτόχρονα… πίεση στον ανταγωνισμό. Αν η μπάλα δεν έμπαινε στο 84’ κι αν συνέχιζε να μην μπαίνει μέχρι το τέλος, οι πρωταθλητές θα κινδύνευαν να μείνουν ακόμα και πέντε βαθμούς μακριά από το ρετιρέ. Και σε μια τέτοια περίπτωση, άντε να εξηγήσεις στον εξοργισμένο οπαδό πως το χάλι με τον Αστέρα Τρίπολης λόγου χάρη, δεν είχε καμία σχέση με την τωρινή περίπτωση πέραν του κακού αποτελέσματος, αλλά και ότι το «κακό αποτέλεσμα» δε συνεπάγεται και «κακή εμφάνιση».

Για πολλούς, το πράγμα είναι απλό: Μπήκε η μπάλα μέσα; Είσαι φοβερός, τρομερός, θεός μοναδικός. Πήγε στο δοκάρι ή πέρασε ξυστά; Είσαι άχρηστος, σαπάκι και παλτουδιά κανονική και «τι να τις κάνω εγώ τόσες τελικές άμα δεν μπορείτε να βάλετε ένα γκολ παραπάνω από τον Κομπότη»…