Ο ξεχωριστός Μπίμπαρς Νάτχο

Το ημερολόγιο έγραφε 24 Μαρτίου 2018. Ένα «ασήμαντο» φιλικό της Εθνικής Ισραήλ κόντρα στη Ρουμανία ίσως για τους περισσότερους να μην είχε ιδιαίτερη σημασία. Όχι όμως και για τον Μπίμπαρς Νάτχο. Ο πολύπειρος μέσος μπήκε στο Νετάνια έχοντας για πρώτη φορά περασμένο στο μπράτσο του το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Εκείνη τη μέρα έγινε ο πρώτος μουσουλμάνος, ο πρώτος Κιρκάσιος αρχηγός της εθνικής ομάδας του Ισραήλ. Ακριβώς δέκα χρόνια μετά τον αναπάντεχο θάνατο του πατέρα και μέντορά του, Ακράμ Νάτχο, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή, προδομένος από την καρδιά του, σε ηλικία μόλις 49 ετών.

«Είναι μεγάλη τιμή για μένα να είμαι ο αρχηγός της εθνικής ομάδας. Ήταν μια από τις επιθυμίες του πατέρα μου. Πάντα γνώριζα τι ήθελε από μένα. Η επίδραση του πατέρα μου στον χαρακτήρα μου ήταν τεράστια. Σκεφτόταν πως θα γίνομαι ηγέτης οπουδήποτε κι αν πήγαινα, και όχι απλά ένας παίκτης στην ομάδα. Ήταν πολύ περήφανος για μένα όταν φόρεσα ο περιβραχιόνιο του αρχηγού στις μικρές εθνικές ομάδες. Είμαι χαρούμενος που πραγματοποίησα τις επιθυμίες του».

Οι Κιρκάσιοι είναι μια μικρή πληθυσμιακά εθνική ομάδα, οι οποίοι ζουν κατά κύριο λόγο στη Ρωσία και την Τουρκία. Υπάρχουν ωστόσο μικρές κοινότητες και στη Μέση Ανατολή. Στο Ισραήλ βρίσκονται περίπου 5.000 κάτοικοι και ζουν σε μόλις δύο μουσουλμανικά χωριά.  «Το περιβραχιόνιο του αρχηγού είναι σημαντικό για την κοινότητά μας. Πάντα ένιωθα την υποστήριξη τους και είναι μια ξεχωριστή στιγμή και για αυτούς. Είναι περήφανοι» σχολίαζε ο ίδιος στην Idepedent λίγες ημέρες μετά τον αγώνα κόντρα στη Ρουμανία.

Ο Νάτχο γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κφαρ Καμά, ένα μικρό χωριό στο βόρειο Ισραήλ, στις 18 Φλεβάρη του 1988. Εκεί έπαιξε για πρώτη φορά μπάλα. Το ποδόσφαιρο για εκείνον ήταν μέσο διαφυγής. Είναι Μουσουλμάνος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα «γκέτο». Ακόμα και τώρα είναι σημαντικό να καταλάβει κανείς την ιδιαιτερότητα των Κιρκάσιων. Πρόκειται για ανθρώπους που άφησαν τον τόπο τους αρνούμενοι να ασπαστούν τον Χριστιανισμό που επέβαλλαν οι Ρώσοι. Το να φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Εθνικής Ισραήλ ήταν για εκείνον κάτι παραπάνω από τιμή, ένιωσε σαν να έσπασε το γυάλινο ταβάνι για όλους τους Μουσουλμάνους.

«Δεν ξέρω πώς αισθάνεται ο καθένας, αλλά είναι προφανές ότι γράφτηκε Ιστορία. Το γυαλί έσπασε και είμαι σίγουρος ότι ο καθένας που ελπίζει στην ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών θρησκειών, πολιτισμών, ανθρώπων διαφορετικής κουλτούρας, είτε είναι Εβραίοι, είτε Μουσουλμάνοι, είτε Χριστιανοί, είτε οτιδήποτε άλλο, είναι χαρούμενος αυτήν την στιγμή. Στην εθνική ομάδα, είμαστε ενωμένοι. Δεν δίνουμε έμφαση στις θρησκευτικές διαφορές. Οι συμπαίκτες μου με συγχαίρουν και μου εύχονται τύχη».

Το ίδιο θα έκανε και ο πατέρας του, που τον είχε δει  πολλές φορές να ματώνει τα γόνατά του στους χωμάτινους δρόμους του Κφαρ Καμά, κι αυτό για τον Νάτχο ήταν αρκετό για να συνεχίσει… παρότι στο Ισραήλ δεν «αγκάλιασαν» όλοι αυτήν την εξέλιξη. Ο λόγος; ο έμπειρος μέσος δεν τραγουδά ποτέ την Χατικβά, τον εθνικό ύμνο του Ισραήλ, με αποτέλεσμα ουκ ολίγοι να σπεύσουν να τον χαρακτηρίσουν ανάξιο της τιμής να ηγείται του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας. Ο Έγιαλ Μπέρκοβιτς, για παράδειγμα, Ισραηλινός άσος με θητεία στις Γουέστ Χαμ και Σέλτικ δήλωσε: «Ένας αρχηγός μιας εθνικής ομάδας πρέπει να τραγουδά τον εθνικό της ύμνο, όποιος αρνείται να το πράξει δεν είναι αντάξιος της αναγόρευσης του ως αρχηγού».

Για τον Μπίμπαρς βέβαια υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος που δεν τραγουδά τον ύμνο. Στους στίχους υπάρχουν εβραϊκές προσευχές.  «Όταν ήμουν νέος, τραγουδούσα τον εθνικό ύμνο και δεν κατάλαβα το νόημα κάποιων λέξεων. Φράσεις όπως το «nefesh yehudi homiyah» δηλαδή η εβραϊκή ψυχή αναπνέει ακόμα ή το «eretz-Zion vi-Jerusalayim»  η γη της Σιών και της Ιερουσαλήμ, δεν σέβονται τον εθνικό ύμνο», υποστήριζε. Ήταν λέξεις που τον ενοχλούν, δεν μπορούσε να τις προφέρει. Εναντιώνονται στα δικά του «πιστεύω» και η εντολή του πατέρα του ήταν ρητή.  «Ο πατέρας μου (ο Αλάχ να του δείχνει έλεος) πάντα μου έλεγε ότι δεν πρέπει να ξεχνώ τρία πράγματα: Ότι είμαι Μουσουλμάνος, είμαι Κιρκάσιος και το όνομά μου είναι Μπίμπαρς. Έτσι μεγάλωσα και έτσι πορεύομαι»

Στους επικριτές του μάλιστα απαντούσε: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να με βλάψουν, κάνουν τέτοιες τοποθετήσεις μόνο για να αποκτήσουν κάποια δημοσιότητα και προσοχή, είναι ατυχές ότι προσπαθούν να καταστρέψουν την όμορφη χώρα μας, αλλά πρέπει να ζήσουμε με αυτό. Ο καθένας μπορεί να πει ό, τι θέλει. Δεν χρειάζεται να τους ακούμε». Εν αντιθέσει με την δήλωση του Μπέρκοβιτς βέβαια, ο Εράν Ζάχαβι τόνισε: «Αυτή είναι η εθνική ομάδα του Ισραήλ, όχι του εβραϊκού λαού»!

Ενώ σε εκδήλωση που έγινε την Κυριακή (05/08), παρουσία του Προέδρου του Ισραήλ, Ρούβεν Ρίβλιν, ο Μπίμπαρς πήρε το λόγο, ως αρχηγός της εθνικής ομάδας, και δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ο Πρόεδρος το έθεσε με τον πιο όμορφο τρόπο: «Το Κράτος του Ισραήλ είναι κράτος του εβραϊκού λαού, αλλά ανασαίνουν την ίδια ανάσα και αυτοί που δεν είναι Εβραίοι και πρέπει να είναι σε θέση όλοι να αποδεχθούν τις διαφορές, είμαστε όλοι ίσοι, είμαστε όλοι άνθρωποι, πρέπει να το αποδεχθούμε»!

Ο εν ενεργεία λοιπόν αρχηγός της Εθνικής Ισραήλ δεν είναι ένας απλός μέσος. Δεν είναι καν μια τυπική περίπτωση παίκτη. (Και οι λόγοι δεν είναι αμιγώς αγωνιστικοί)  Ο «Κιρκάσιος Τσάβι» είναι ένας ποδοσφαιριστής που βρίσκεται στην ελίτ εδώ και χρόνια, έχει εξαιρετική πάσα, ικανότητα στο σκοράρισμα, εξαιρετική τεχνική κατάρτιση. Γνωρίζει πότε ακριβώς να προωθηθεί, πότε να μείνει πίσω. Με δύο λόγια έχει τεχνική και «μυαλό». Έχει παράλληλα εμπειρία. Αγωνίζεται κυρίως ως «8άρι», έχοντας την ικανότητα ωστόσο να παίξει τόσο πιο χαμηλά όσο και σε πιο προωθημένο ρόλο.

Γεννήθηκε στο Κφαρ Καμά. Η οικογένειά του, μαζί με πολλούς άλλους από την περιοχή του Βόρειου Καυκάσου, έπρεπε να εγκαταλείψουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία στα μέσα του 19ου αιώνα λόγω του πολέμου με την Ρωσία. Ο Νάτχο εξακολουθεί να μιλάει τη γλώσσα του τόπου του, καθώς και την εβραϊκή, ενώ φυσικά στην πορεία έμαθε και αγγλικά. Μπόμπιρας ακόμα, 12 ετών, εντάχθηκε στις Ακαδημίες της Χάποελ Τελ Αβίβ. Ενώ το 2006 έκανε το ντεμπούτο του με την μεγάλη ομάδα όντας ήδη διεθνής με την Κ17 του Ισραήλ (πέρασε με συνέπεια από όλα τα ηλικιακά κλιμάκια μέχρι να κάνει το ντεμπούτο του στη μεγάλη ομάδα) με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο Ισραήλ το 2008, στην πρώτη του γεμάτη σεζόν στην πρώτη ομάδα.

Το γεγονός ότι ξεχώρισε σχεδόν αμέσως οφείλεται εν πολλοίς και στον προπονητή του στην ομάδα Έλι Γκούτμαν. Το 2010 μετακόμισε στη Ρωσία για λογαριασμό της Ρουμπίν Καζάν. Ο πατέρας του, Ακράμ, δεν πρόλαβε να τον δει να κατακτά το Κύπελλο της Ρωσίας το 2012, το Σούπερ Καπ ένα χρόνο αργότερα. Ωστόσο, με κάποιον τρόπο ήταν μαζί του. Το «6» ή το «66» με τα οποία επιλέγει να αγωνίζεται ήταν για να τον τιμά. Ήταν ο τυχερός του αριθμός.

Στη ρωσική premier league δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έκαναν λόγο για έναν από τους πιο υποτιμημένους παίκτες της γενιάς του, ενώ του έδωσαν και το προσωνύμιο ο «Circassian Xavi», δηλαδή ο Κιρκάσιος Τσάβι. «Ο Νάτχο είναι ο καλύτερος, κατά τη γνώμη μου, αμυντικός μέσος στο ρωσικό πρωτάθλημα μετά τον Ιγκόρ Ντενίσοφ. Μεταξύ των ξένων παικτών, είναι σίγουρα ο καλύτερος», δήλωνε ο προπονητής της Ρωσίας Κ21 Νικολάι Πισάρεφ. Την άποψή του ενστερνίζονταν πολλοί άνθρωποι του ποδοσφαίρου της χώρας.

Τον Γενάρη του 2014 ο Νάτχο ταξιδεύει στην Θεσσαλονίκη. Συνεργάζεται με τον ΠΑΟΚ  μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Το όνειρό του ήταν να κάνει το μεγάλο βήμα σε ομάδα ενός εκ των τεσσάρων κορυφαίων πρωταθλημάτων της Ευρώπης.  Επιστρέφει ωστόσο στην Ρωσία αποδεχόμενος την άκρως δελεαστική πρόταση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Μένει στην πρωτεύουσα της Ρωσίας τέσσερα χρόνια. Μετρά συνολικά 142 συμμετοχές, 28 τέρματα, 24 ασίστ.

Από το βράδυ της Δευτέρας (06/08) και για τα επόμενα δύο χρόνια, ο ξεχωριστός Νάτχο Μπίμπαρς είναι μέλος της οικογένειας του Ολυμπιακού με τους Πειραιώτες να ανακοινώνουν και επίσημα την έναρξη της συνεργασίας τους…

***Τον Οκτώβριο του 2011 μουσουλμάνοι οπαδοί της ρωσικής Ρουμπίν Καζάν ανέβασαν για τον Μπίμπαρς Νάτχο ένα μεγάλο πανό μεταφρασμένο στα εβραϊκά: «Σε ευχαριστούμε Μπίμπαρς, σε αγαπάμε», έγραψαν συγκεκριμένα και με μια κίνηση απέδειξαν πως το ποδόσφαιρο και η λατρεία για έναν παίκτη μπορεί να διαλύσει κάθε ανόητο εμπόδιο που χωρίζει τους ανθρώπους στη γη.

MUST READ

Δρ. Κρίστιαν Φινκ: O knee specialist που έκανε την επέμβαση στον Γιουσούφ Γιαζιτσί, είναι ο πιο διάσημος «χειρουργός» του ποδοσφαίρου