Ριέρα: «Ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη μου ποδοσφαιρική αγάπη» (vid)

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων ιστορίας του Ολυμπιακού, ο Άλμπερτ Ριέρα που αγωνίστηκε στους Ερυθρόλευκους τη σεζόν 2010-11, μίλησε στο «Κανάλι 1, 90.4» για την εμπειρία του στην ομάδα του Πειραιά και το διάστημά του στην Ελλάδα.

Ο Ισπανός πρώην εξτρέμ και της Λίβερπουλ αναφέρθηκε στο τι τον έκανε να επιλέξει τον Ολυμπιακό τότε, στην υποδοχή που επεφύλαξαν οι οπαδοί της ομάδας, στους συμπαίκτες του, για τους Ερυθρόλευκους του… σήμερα, ενώ έστειλε και το δικό του μήνυμα για τα 100 χρόνια.

• Διαβάστε επίσης: Το φινάλε «κρίνει» και την αρχή της επόμενης σεζόν και ο Μεντιλίμπαρ δεν το έκρυψε…

Οι δηλώσεις του Άλμπερτ Ριέρα:

Ευχαριστώ που είστε μέρος αυτού του σημαντικού αφιερώματος για τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού…

Είναι πάντα ευχαρίστηση. Ξέρεις, έχεις κάποια μέρη όπου ήσουν ευτυχισμένος. Σε κάποια άλλα, όχι – όχι εξαιτίας άλλων ανθρώπων, ίσως και εξαιτίας σου, απλά δεν δούλεψε. Όπως συμβαίνει και σε μια σχέση. Μερικές φορές λειτουργεί, μερικές όχι. Με τον Ολυμπιακό, είχαμε μόνο έναν χρόνο, αλλά έχω πολύ καλές αναμνήσεις. Και πάντα εκτιμώ τον κύριο Μαρινάκη, τον Βρέντζο και όλους τους ανθρώπους στον σύλλογο. Είχαμε μια πολύ καλή σχέση, ακόμα κι αν ήταν για λίγο.

Ήρθατε στον Ολυμπιακό από τη Λίβερπουλ, ως η πρώτη μεγάλη μεταγραφή του κ. Μαρινάκη. Τι θυμάστε από εκείνη τη στιγμή;

Θυμάμαι τα πάντα. Ήμουν στην προετοιμασία με τη Λίβερπουλ, στην Ελβετία. Ήταν καλοκαίρι όταν άκουσα για το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού. Στην αρχή, δεν ήθελα να φύγω από την Premier League, και φυσικά από τη Λίβερπουλ. Ήταν ένας μεγάλος σύλλογος. Αλλά τότε έφυγε ο Ράφα Μπενίτεθ και ήρθε ένας Άγγλος προπονητής. Θυμάμαι τις πρώτες του συναντήσεις με εμάς – εμένα, τον Μασεράνο, τον Τσάμπι Αλόνσο. Μας έκανε σαφές ότι προτιμούσε Βρετανούς παίκτες και πως ίσως θα ήταν καλό να βρούμε άλλη επιλογή. Τότε εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός. Στην αρχή ήμουν διστακτικός, αλλά έκανα την έρευνά μου. Μίλησα με προπονητές, όπως τον Βαλβέρδε. Άρχισα να ενδιαφέρομαι σοβαρά και μέσα σε λίγες μέρες πήρα την απόφαση.

Τι σας έκανε τελικά να επιλέξετε τον Ολυμπιακό;

Πάντα λέω στους παίκτες μου: αυτό που θέλεις στον αθλητισμό είναι να κερδίζεις. Όσο κι αν είναι ωραίο να παίζεις σε μεγάλο πρωτάθλημα, το πιο όμορφο είναι να κερδίζεις τίτλους. Αν με ρωτούσες τότε: “Θα προτιμούσες να είσαι σε μεσαία ομάδα στην Αγγλία ή στον Ολυμπιακό στην Ελλάδα;” – θα απαντούσα: Ολυμπιακός. Γιατί εκεί πρέπει να κερδίζεις κάθε παιχνίδι. Είναι απαραίτητο. Είναι υποχρεωτικό. Και αυτό το συναίσθημα είναι το πιο όμορφο.

Ο Ολυμπιακός ήταν ένας μεγάλος σύλλογος, με νοοτροπία νικητή. Είχα και προσωπικό κίνητρο να αποδείξω πράγματα, ερχόμενος από τη Λίβερπουλ. Αλλά ήταν εξίσου σημαντικό που εκείνη τη στιγμή ο Ολυμπιακός ξεκινούσε μια νέα εποχή, με πρόεδρο τον κύριο Μαρινάκη. Είχε μεγάλο όραμα, φιλοδοξίες και ήθελε να κάνει σπουδαία πράγματα για την ομάδα και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ήταν σαν καινούργια σχέση. Όλα ήταν ωραία και όμορφα. Αυτό μου έδωσε κίνητρο. Από την αρχή είχαμε μεγάλα κίνητρα και στόχους. Και θυμάμαι ότι κλείσαμε τη χρονιά τον Απρίλιο – ήμασταν ήδη πρωταθλητές. Ήταν μια φανταστική χρονιά για όλους μας.

Έχετε παίξει μεγάλα ντέρμπι στο Άνφιλντ. Τι το ξεχωριστό έχει η ατμόσφαιρα στο «Γ. Καραϊσκάκης»;

Λοιπόν, το θέμα με τους οπαδούς… Πάντα λέω, όταν με ρωτούν ποιοι είναι οι καλύτεροι οπαδοί, θα έλεγα: οι καλύτεροι οπαδοί είναι όλοι οι οπαδοί στον κόσμο. Επειδή οι οπαδοί είναι οπαδοί. Η διαφορά -μου αρέσει να λέω πάντα αυτό- η διαφορά μεταξύ ενός θεατή και ενός οπαδού είναι ότι ο θεατής πηγαίνει να δει ένα παιχνίδι. Οι οπαδοί σε νιώθουν και τους νιώθεις.

Και όταν με ρωτάνε ποιοι είναι καλύτεροι, δεν μου αρέσει να λέω ποιοι είναι καλύτεροι, αλλά αυτοί που νιώθουν περισσότερο αυτή τη σύνδεση με την ομάδα είναι οι Έλληνες και οι Τούρκοι επίσης. Γιατί πρέπει να πω ότι και στη Γαλατασαράι πέρασα μια φανταστική εποχή και είχα φανταστικούς οπαδούς. Αλλά στην Ελλάδα, οι οπαδοί και η Θύρα 7 ήταν καταπληκτικοί. Έχω φανταστικές αναμνήσεις από εκεί. Και έχετε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Σου δίνει μεγάλη αυτοπεποίθηση και πραγματικά, πραγματικά ο παίκτης νιώθει αυτή την κατάσταση και βοηθάει πολύ.

Ακόμα θυμόμαστε εκείνες τις εντυπωσιακές στιγμές από το καλωσόρισμα στο αεροδρόμιο.

Ναι, ήταν μια στιγμή που δεν περίμενα.

Πώς αισθανθήκατε εκείνη τη στιγμή;

Νιώθεις… Πώς να νιώσεις; Θα το εκτιμήσεις. Φυσικά και το εκτιμάς. Αισθάνεσαι την αγάπη. Και όταν συνειδητοποιείς ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται να σε δουν και περιμένουν ότι θα τους δώσεις πολλά…Αυτό σκεφτόμουν. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, αφού πήγα για ύπνο, και την επόμενη μέρα ξυπνώντας για την προπόνηση, λέω ότι πρέπει να δώσω πίσω αυτή την αγάπη στους ανθρώπους. Και πώς; Παίζοντας καλά. Πρέπει να το κάνω. Να προσπαθήσω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό παίζοντας καλά.

Και όλη αυτή η αγάπη που έλαβα εκείνη τη στιγμή και κατά τη διάρκεια της χρονιάς, να την ανταποδώσω στο γήπεδο παίζοντας καλά και κερδίζοντας τρόπαια. Και τα καταφέραμε. Ναι, τα καταφέραμε την πρώτη χρονιά. Και θυμάμαι επίσης -πρέπει να το πω- ότι όταν τελειώσαμε εκείνη τη σεζόν, η οποία ήταν η πρώτη για τον Μαρινάκη και για εμένα, ήταν μόνο μία σεζόν. Αλλά δεν θα πω ότι είναι εύκολο στο ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι εύκολο, ξέρετε, ακόμα κι αν παίζεις με ομάδα τρίτης κατηγορίας, είναι δύσκολο να την κερδίσεις.

Και να κατακτήσεις τίτλους δεν είναι εύκολο, γιατί πρέπει να είσαι επί 10 μήνες σε υψηλό επίπεδο. Αλλά κερδίσαμε αρκετά εύκολα, γιατί είχαμε μια φανταστική ομάδα, χάρις στον Μαρινάκη που δημιούργησε ένα τέρας εκείνη τη χρονιά. Αλλά μάλλον ήταν η στιγμή που είπαμε «εντάξει, κερδίσαμε ήδη» και ίσως μπορούμε να χαλαρώσουμε λίγο. Και ένιωσα και από τον σύλλογο ότι -όχι ότι χαλαρώνουν- αλλά έλεγαν «εντάξει, του χρόνου θα κερδίσουμε πάλι».

Και για μένα, ήταν επίσης μια κατάσταση όταν ήρθε η ευκαιρία να πάω στην Τουρκία, στη Γαλατασαράι. Δεν ήταν επειδή ήθελα να φύγω από τον Ολυμπιακό. Ήταν επειδή είχα μια άλλη ευκαιρία, την ευκαιρία να πάω σε ένα άλλο πρωτάθλημα, επίσης σε μια νικήτρια ομάδα, και να κερδίσω ένα άλλο πρωτάθλημα. Έτσι έγινε. Αλλά πραγματικά, δεν ήταν τίποτα εναντίον του Ολυμπιακού. Γιατί ένιωθα πολύ αγαπητός εκεί και έδινα τον καλύτερό μου εαυτό και ήμουν πολύ χαρούμενος.

Και ποιους από τους συμπαίκτες θυμάστε ακόμα στην ομάδα;

Τους θυμάμαι όλους καλά. Ξεκινώντας από τον τερματοφύλακα — ήταν ο Ούγκο Πάρντο. Εκείνη τη στιγμή είχαμε μερικούς Ισπανούς, γιατί θυμάμαι ότι ήρθε ο Βαλβέρδε πολύ, πολύ γρήγορα —μετά από 15 μέρες αφότου εγώ υπέγραψα. Ήταν ο Moisés Hurtado, ήταν ο Νταβίντ Φουστέρ.

Φυσικά, εκείνη τη χρονιά υπογράψαμε τον Ιμπαγάσα, που είχαμε ξαναβρεθεί μαζί στη Μαγιόρκα. Φανταστικός, κορυφαίος παίκτης. Ο Μιραλάς ήταν εκείνη τη χρονιά φανταστικός. Ο Παντελίτς, ο Ρόμενταλ, ο Τζεμπούρ, ο Μέλμπεργκ. Ήταν ένας από τους σπουδαίους αμυντικούς, όχι μόνο στον Ολυμπιακό. Είχε φανταστική καριέρα. Επίσης, ακόμα και νεαροί Έλληνες παίκτες, όπως ο Ποτουρίδης, μας βοήθησαν.

Ο Φετφατζίδης, ένας μικρός τύπος, πολύ, πολύ δυναμικός και μας βοήθησε σε πολλά παιχνίδια. Ναι, αλλά έχουμε αποσυρθεί… μεγαλώνουμε. Αλλά πραγματικά έχω υπέροχες αναμνήσεις. Γιατί αν με ρωτήσεις για άλλες ομάδες, ίσως μπορώ να σου πω κακές καταστάσεις ή κακές προπονήσεις ή κακές στιγμές. Αλλά στην πραγματικότητα, δεν έχω καμιά κακή στιγμή εκείνη τη χρονιά. Έχω μόνο υπέροχες αναμνήσεις. Και αυτό είναι φανταστικό. Γι’ αυτό λέω πάντα ότι εκεί που ήσουν ευτυχισμένος, ίσως μια μέρα πρέπει να επιστρέψεις.

Νομίζω λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός σημάδεψε την καριέρα σου με κάποιο τρόπο;

Φυσικά. Φυσικά. Ήταν μια στιγμή που, όταν αποφάσισα να πάω, ας πούμε, στον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας, γιατί πριν ήμουν στη Λίβερπουλ, αλλά δεν ήταν ο μεγαλύτερος σύλλογος εκείνη τη στιγμή στην Αγγλία. Παλεύαμε για την πρώτη τετράδα. Στην Εσπανιόλ στη Βαρκελώνη δεν είχα την ευκαιρία να κερδίσω πρωτάθλημα. Φυσικά, μόνο το κύπελλο, το Κόπα ντελ Ρέι πριν πάω στη Σίτι.

Στη Μαγιόρκα, επίσης, κερδίσαμε ένα άλλο κύπελλο, αλλά όχι το πρωτάθλημα. Έτσι, αυτό ήταν άλλο. Μπήκα σε έναν άλλο κόσμο. Γιατί —επαναλαμβάνω— το πιο όμορφο πράγμα στον αθλητισμό είναι να κερδίζεις τίτλους και να είσαι στον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας. Σου δίνει μια άλλη διάσταση. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, ήταν ο πρώτος σε αυτό. Και κατάλαβα ότι το πιο όμορφο πράγμα στον αθλητισμό είναι να είσαι στον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας. Ήταν η πρώτη αγάπη. Ναι.

Παρακολουθείς ακόμα τον Ολυμπιακό;

Φυσικά και τον παρακολουθώ. Γενικά, ακολουθώ όλους τους πρώην συλλόγους μου, γιατί πραγματικά έχω καλή σχέση με τους περισσότερους. Θυμηθείτε, πέρυσι ήμουν προπονητής στη Ζιροντέν Μπορντό, που είχα παίξει και ως παίκτης. Δυστυχώς πήγαν στην τέταρτη κατηγορία λόγω οικονομικών προβλημάτων. Αλλά όταν ήσουν παίκτης κάπου και ήσουν ευτυχισμένος, το φυσιολογικό είναι να επιστρέψεις. Και τώρα παρακολουθώ τον Ολυμπιακό. Είναι σε φανταστική κατάσταση. Έχουν φανταστική ατμόσφαιρα, έναν φανταστικό προπονητή, ο οποίος διαχειρίζεται πολύ, πολύ καλά τους παίκτες.

Ο Μεντιλίμπαρ… Μπορείς να έχεις πολλούς, μπορείς να έχεις πολλές ξεχωριστές προσωπικότητες, σπουδαίους παίκτες, αλλά στο τέλος, το ποδόσφαιρο είναι να μπορείς να τους διαχειριστείς όλους αυτούς μαζί. Όλες αυτές τις προσωπικότητες. Και ο Μεντιλίμπαρ το κάνει πολύ καλά. Έχει μεγάλη εμπειρία σε αυτό. Αν με ρωτάτε ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που κάνουν αυτή τη στιγμή, είναι ότι ο προπονητής διαχειρίζεται εξαιρετικά όλους αυτούς τους πολύ καλούς παίκτες.

Είναι όλοι πολύ καλοί σε συλλογικό επίπεδο. Είναι ειδικός σε αυτό. Γιατί, ξέρετε, το ποδόσφαιρο για έναν προπονητή είναι 50% τακτική και 50% διαχείριση αποδυτηρίων. Το να γνωρίζεις ποδόσφαιρο είναι το μισό, αλλά το άλλο μισό είναι να ξέρεις να διαχειρίζεσαι ανθρώπους. Και αυτό το καταφέρνει πολύ καλά. Όπως είπατε, χθες ήταν το 6-0 με την ΑΕΚ, πρώτοι στο πρωτάθλημα αυτή τη στιγμή. Φαίνεται πολύ καλή φέτος η ομάδα. Αλλά ξέρεις… ο τίτλος, ναι, αλλά το μεγάλο στοίχημα είναι η Ευρώπη.

Για όλους αυτούς τους συλλόγους, η Ευρώπη πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος στόχος. Γιατί, εντάξει, κανονικά πρέπει να κερδίζεις το πρωτάθλημα ή το κύπελλο, αλλά η Ευρώπη σου δίνει τη δημοτικότητα, σε βάζει στον ευρωπαϊκό χάρτη. Αν θέλεις να μεγαλώσει ο σύλλογος, να προσελκύσει σπουδαίους παίκτες, πρέπει να έχει ευρωπαϊκή παρουσία. Και κάθε διοργάνωση είναι πολύ σημαντική.

Αν ήσασταν σήμερα παίκτης του Ολυμπιακού, ποιον παίκτη θα επιλέγατε για συμπαίκτη;

Εγώ θα επέλεγα τον Ελ Κααμπί. Ξέρετε, ως παίκτης δεν σκόραρα πολύ. Ήμουν περισσότερο εξτρέμ, έδινα ασίστ. Μου άρεσε αυτό, αν και θα ήθελα να έχω το ένστικτο του σκόρερ. Ο Ελ Καμπί το έχει αυτό. Μυρίζει το γκολ. Δεν χρειάζεται να παίζει εξαιρετικά – απλώς σκοράρει. Και αυτό είναι ταλέντο. Η ομάδα χρειάζεται τα γκολ του, τα χαρακτηριστικά του. Είναι από εκείνους τους παίκτες που σου δίνουν αριθμούς, και μάλιστα, ακόμα και όταν δεν παίζουν καλά. Αυτούς τους παίκτες τους χρειάζεσαι. Υπάρχουν και άλλοι που παίζουν καλά αλλά δεν σου δίνουν αριθμούς. Τους θέλουμε όλους.

Τι σας λείπει από τον Πειραιά;

Από τον Πειραιά… τον αθλητισμό ή τη ζωή; Γιατί η ζωή στην Αθήνα είναι φανταστική. Δεν νομίζω ότι κανείς παραπονιέται. Έχεις τα πάντα: πράσινο, παραλίες πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Εμείς μέναμε Γλυφάδα, Βούλα, όλα αυτά τα μέρη… δέκα με δεκαπέντε λεπτά από το κέντρο του Πειραιά. Είναι φανταστικό. Η ποιότητα ζωής είναι εξαιρετική. Αλλά και το ποδόσφαιρο! Παντού μύριζες ποδόσφαιρο. Στην Αθήνα ζεις σε μια πόλη του ποδοσφαίρου. Όπου κι αν πας, το νιώθεις. Και αυτό είναι πολύ όμορφο για έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Και τώρα, ως προπονητής, εξακολουθώ να το αγαπώ αυτό. Οι άνθρωποι αγαπούν το ποδόσφαιρο, θέλουν να μιλούν για αυτό. Και είναι ωραίο.

Αν έπρεπε να περιγράψετε τον Ολυμπιακό με μία λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Πάθος. Θα έλεγα πάθος. Αυτή η λέξη εκφράζει όλη την ενέργεια που χρειάζεται το ποδόσφαιρο. Στη ζωή, όταν κάνεις πράγματα με πάθος, με ενέργεια και με κίνητρο, έχεις περισσότερες πιθανότητες να τα καταφέρεις. Το πάθος είναι το πρώτο στοιχείο που χρειάζεται. Και ο Ολυμπιακός μου το έδωσε αυτό. Με αυτό το πάθος και με ποιότητα, δουλειά και επιμονή, μπορείς να πετύχεις τα πάντα.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στους φιλάθλους του Ολυμπιακού για τον εορτασμό των 100 χρόνων;

Εντάξει, είναι 100 χρόνια. Είναι μια ιστορική στιγμή. Το μήνυμά μου είναι να συνεχίσουν να γιορτάζουν για πολλά, πολλά ακόμα χρόνια – με όλα τα σκαμπανεβάσματα που φέρνει το ποδόσφαιρο. Γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Δεν συμβαίνει μόνο στον Ολυμπιακό, συμβαίνει σε όλους τους μεγάλους συλλόγους του κόσμου. Θυμηθείτε τι έγινε πριν λίγα χρόνια με την Μπαρτσελόνα.

Περνούν όλοι δύσκολες περιόδους. Κάποιες χρονιές πάνε καλύτερα άλλες ομάδες, κάποιες όχι. Αυτή είναι η φύση του αθλητισμού. Πάντα λέω αυτό: για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός, ο «εχθρός» στο ποδόσφαιρο. Αλλά τον χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον για να γινόμαστε καλύτεροι. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Ολυμπιακό χωρίς τον Παναθηναϊκό. Γιατί μας προκαλεί, μας αναγκάζει να βελτιωνόμαστε, να δουλεύουμε πιο σκληρά κάθε μέρα.

MUST READ

Η «σταχτοπούτα» της Euroleague: Ποια είναι η Χάποελ του Ιτούδη που θέλει να... τρελάνει την Ευρώπη (vids)

Οπότε το μήνυμα είναι: να μη χάνετε το πάθος. Να στηρίζετε τον σύλλογο ακόμα και στις δύσκολες στιγμές. Γιατί θα έρθουν και τέτοιες, είναι αναπόφευκτο. Αλλά είμαι σίγουρος ότι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού το κάνουν ήδη. Είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν τον σύλλογο που είναι βαθιά στην καρδιά τους. Και είμαι επίσης σίγουρος ότι ο Ολυμπιακός έχει ακόμα πολλή ιστορία να γράψει στα βιβλία του.