Το μνημόσυνο, ο σεβασμός και ο μεγάλος Μάικ Γαλάκος

Απομεσήμερο Σαββάτου στο Νέο Φάληρο. Το κρύο έντονο, περονιάζει τα κόκκαλα. Και τι μ’ αυτό; Γυρίζεις το κεφάλι και βλέπεις δίπλα σου άτομα διαφορετικών ηλικιών και από διαφορετικούς κόσμους και δρόμους, να κατευθύνονται στο ίδιο σημείο. Στο Γ. Καραϊσκάκης. Το ετήσιο προσκλητήριο για την τέλεση του μνημόσυνου των 21 θυμάτων της θύρας 7. Εφέτος είναι ξεχωριστό το Σάββατο γιατί πέφτει 8 Φεβρουαρίου.

Ακριβώς την ίδια ημερομηνία που συνέβη η μεγαλύτερη τραγωδία σε ελληνικό γήπεδο. Το γήπεδο «γύρισε» μετά την ανακατασκευή του, αλλά ο κόσμος συγκεντρώθηκε στο ίδιο σημείο: έξω από την παλιά θύρα 7. Οι παλαιότεροι θυμήθηκαν τα τουρνικέ που δεν γύρισαν. Τις πόρτες που δεν άνοιξαν. Το στριμωξίδι. Αργότερα της απίστευτες σκηνές στο Τζάνειο του Πειραιά. Τους νεκρούς. Οι νεότεροι, απλά ακούνε και μαθαίνουν. Κρατάνε κι αυτοί σαν φυλακτό τις διηγήσεις. Γιατί Ολυμπιακός δεν είναι μόνο χαρές και θρίαμβοι. Τρόπαια και κατάκτηση της Ευρώπης. Είναι και ο πόνος για τα θύματα της 8ης Φεβρουαρίου του ’81. Ακριβώς 44 χρόνια μετά, πώς να λησμονήσεις;

Το ραντεβού ήταν στις 2 το μεσημέρι. Είχαν περάσει τα περισσότερα τμήματα, όπως ασφαλώς και το μπάσκετ ανδρών, αποθεώθηκε ο Μπαρτζώκας, ο Φουρνιέ, ο Βεζένκοφ, ο Γκος, όλοι όσοι έλαμψαν στη Βαρκωλένη. Ένα λεπτό μετά τις 2, με επικεφαλής τον Βαγγέλη Μαρινάκη, να και το ποδόσφαιρο. «Θρύλε θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμη κι οι νεκροί σου». Πέρασαν όλοι στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Κατάθεση στεφάνων. Με σεβασμό. ‘Η και από ένα λουλούδι. Ολοι μαθαίνουν όταν εντάσσονται στον Ολυμπιακό. Είναι η Ιστορία μιας ομάδας που σε περίπου ένα μήνα συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής. «Αδέλφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε». Τα συνθήματα ακούγονται δυνατά από τον κόσμο που βρίσκεται παντού, ακόμη και στη γέφυρα που περνά βόρεια πάνω από το γήπεδο και καταλήγει στην παραλιακή. Το πανό με τα πρόσωπα των νεκρών, όπως κάθε χρόνο στο ίδιο σημείο. Ανατριχίλα.

Ενός λεπτού σιγή. Μετά το προσκλητήριο. 21 «παρών» από την ψυχή όλων όσοι είναι εκεί. Ορισμένων τα μάτια δεν μπορεί, είναι υγρά. Οι οθόνες των ματιών είναι θολές. «Ολυμπιακός-Ολυμπιακός», οι φωνές νεαρών φίλων της ομάδας που ήρθαν με τον πατέρα ή τη μητέρα για να αφουγκραστούν, να δουν, να μάθουν, να τιμήσουν.

Δεν είδαν το τότε. Τώρα, όμως, γνωρίζουν. «Τα παιδιά της Θύρας 7 του 2025 τιμούν τους νεκρούς της Θύρας 7 του 1981 και πάντα θα τους θυμούνται», ακούγεται. Ετσι είναι. Μια γέφυρα του χθες με το σήμερα. Σταδιακά όλοι αποχωρούν. Πρώτα μια υπόκλιση στο μνημείο. Ιερή υποχρέωση. Και ξαφνικά…

«Μάικ. Μάικ». Οσοι δεν τον είχαν αντιληφθεί αυτόν τον ασπρομάλλη παλαίμαχο ποδοσφαιριστή, κατάλαβαν ποιος είναι. Ο Μάικ Γαλάκος. Κι αυτός εκεί, βαδίζοντας πλέον στα 74 χρόνια του. Με δυσκολία στο περπάτημα λόγω ζητημάτων στα πόδια. Αχ αυτά τα πόδια του Μάικ που κάποτε «έστελναν κεραυνούς» και …γάζωναν τις αντίπαλες εστίες, όπως εκείνο το απόγευμα με το χατ τρικ απέναντι στον «κίπερ» της ΑΕΚ, τον Σπύρο Οικονομόπουλο.

«Εχει έρθει κι άλλες φορές στο μνημόσυνο ο Γαλάκος. Είχε πολλά χρόνια, όμως, να εμφανιστεί», σχολιάζει ένας βετεράνος οπαδός του Ολυμπιακού. «Μάικ να έρθεις και σε ματς, εδώ είναι το σπίτι σου», λέει ένας δεύτερος. «Και ‘ γω σας αγαπάω», απαντά ο Γαλάκος και παίρνει τον δρόμο για το σπίτι. Οσοι τον έχουν δει να αγωνίζεται, καταθέτουν πως τέτοιο δυνατό αριστερό πόδι σπάνια πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα.

Αλλοι βγάζουν φωτό με έναν παίκτη που το καλοκαίρι του ’81 πλήγωσε τους πάντες, μια μαχαιριά ήταν η απόφασή του να μετακινηθεί στον Παναθηναϊκό. Περασμένα και σίγουρα ξεχασμένα. Αλλωστε, ο Μάικ Γαλάκος αισθάνεται πάντα οικεία και άνετα στον Πειραιά, το Νέο Φάληρο. Κοντά στον Βαμβακούλα και τον Γκαϊτατζή. Τιμά τους νεκρούς. Θυμάται τη Θύρα 7. Μπράβο του. Ένα πρόσωπο που συγκίνησε με την παρουσία του το Σάββατο στο Γ. Καραϊσκάκης…

πηγή: In.gr

MUST READ

Ένας χρόνος Μεντιλίμπαρ (pics, vid)