Είναι λίγα τα λεφτά για Κωνσταντέλια;

Σε επίπεδο λειτουργίας, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο θυμίζει ολοένα και περισσότερο βιομηχανία, που σημαίνει πως επικεντρώνεται κυρίως στην παραγωγή και στην κατανάλωση και όχι στην φινέτσα ή την ποιότητα.

Τα αυτοκίνητα αντίκες όπως και τα παλιά αρχοντικά τα γουστάρουμε και μας εντυπωσιάζουν, γιατί αφορούν εποχές που η οπτική των κατασκευαστών ήταν διαφορετική. Πλέον, τα αυτοκίνητα που παράγονται είναι κυρίως αξιόπιστα, ανθεκτικά, με καλές επιδόσεις και οι πελάτες τα αγοράζουν ίσα ίσα για να τα κρατήσουν μερικά χρόνια και να τα αντικαταστήσουν με το επόμενο και πιο σύγχρονο μοντέλο.

Διαβάστε επίσης: Στην Αίγινα τα ευρωπαϊκά τρόπαια του Ολυμπιακού (pics)

Τα βαριούνται εύκολα, γιατί τίποτα από αυτά που προσφέρουν δεν είναι ερωτεύσιμο.

Το ίδιο και τα σπίτια, κατά βάσει είναι λειτουργικά, έχουν αποθηκευτικούς χώρους, ηχομόνωση κι απέξω ας μοιάζουν με φυλακές χωρίς καμία κατασκευαστική φαντασία.

Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας είναι ποδοσφαιριστής που έχει χάρη αντίκας και διατηρητέου, ο τρόπος που αγωνίζεται δεν έχει σχέση με το κλασικό ανελέητο τρεχαλατζήδικο που κυριαρχεί ποδοσφαιρικά και καθορίζει εν πολλοίς την χρηματιστηριακή αξία των αθλητών.

Κι ο Κωνσταντέλιας τρέχει και μαρκάρει εννοείται, σε επίπεδο επιδόσεων δεν υστερεί. Κουβαλάει όμως μια ποδοσφαιρική αλητεία που είναι δυσεύρετη πλέον. Είναι αυτός που θα κάνει το αναπάντεχο, το ασύμβατο, αυτό που δεν ξεπερνάει απλά την λογική αλλά την συντρίβει.

Το γκολ του Μαραντόνα κόντρα στους Άγγλους το 86 θεωρείται ως το γκολ του αιώνα, όχι για την τρελή κούρσα που έκανε ο θεός και τις σακούλες που μοίραζε. Κι άλλοι παίκτες έχουν κάνει παρόμοιες ενέργειες.

Τη διαφορά την έκανε η τελευταία ντρίπλα στον Σίμαν, αφού σύμφωνα με την ποδοσφαιρική λογική θα έπρεπε να πλασάρει στην ανοιχτή γωνία. Θα σιγούρευε περισσότερο το γκολ, προτίμησε όμως να το απογειώσει σκάζοντας την τελευταία βρώμικη και άκρως ρισκαδόρικη ντρίπλα.

Παρόμοια επίπεδα φαντασίας είχε η ενέργεια του Ντέλια στο Καραϊσκάκη που έστρωσε στον Οζντόεφ, το 99.99% των παικτών θα προτιμούσαν να σκοράρουν στην σχεδόν κενή εστία. Ο Ντέλιας όμως επέλεξε να τελειώσει την φάση πιο πρόστυχα με εκείνη την τακουνιά ασίστ.

Οι Ολυμπιακοί τον χειροκρότησαν εκείνο το βράδυ, δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσεις την αξία του άλλου αφού σε έχει διασύρει. Το έκαναν και οι φίλοι της ΑΕΚ όταν βγήκε αλλαγή, έξω από την Λεωφόρο πιτσιρίκια του ΠΑΟ έκαναν ουρά να φωτογραφηθούν μαζί του με τους παίκτες της ομάδας τους να περνάνε δίπλα τους, απαρατήρητοι.

Νομίζω πως βαθιά μέσα τους ούτε οι φίλοι των τριών της Αθήνας θα ήθελαν να πουληθεί ο Ντέλιας, για να τον απολαμβάνουν στο χόρτο. Κι ας σημαίνει αυτό πως ένας ανταγωνιστής τους θα συνεχίσει με το τοπ αστέρι του. Γιατί όπως εξηγήθηκε παραπάνω, ο ποδοσφαιρικός τσογλανισμός του παίκτη, υπερβαίνει την συλλογική αντιπαλότητα.

Ένα ερώτημα είναι βέβαια, αν τα 20 εκ χοντρικά που αναμένεται να τσεπώσει η ομάδα του, είναι αρκετά.

Όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, οι ειδικοί έχουν ξαμοληθεί στα social, γράφοντας το μακρύ και το κοντό τους.

Το δημοφιλέστερο είναι πως ο παίκτης πρέπει να μείνει, γιατί με μια καλή σεζόν η αξία του μπορεί και να τριπλασιαστεί.

Το ότι υπάρχει περίπτωση να δαπανηθούν έστω και τα διπλά για παίκτη με διαπιστευτήρια Super league, το λες και ανέκδοτο.

Μπορεί όλοι ανεξαρτήτως προτιμήσεων να είδαμε καμιά 40αριά φορές την ενέργεια στο Χαριλάου που έδωσε το πρωτάθλημα στην ομάδα του και να χορτάσαμε τα βιντεάκια που κυκλοφορούν με τις σακούλες που μοίραζε, κανένα από αυτά όμως δεν αρκεί για να πείσει ένα σοβαρό Ευρωπαϊκό club να επενδύσει τα χρήματα που φαντασιώνεται ο καθένας.

Κανένας δεν πρόκειται να τινάξει την μπάνκα στον αέρα επειδή σάστισε με την σακούλα στον Οντουμπάτζο, ούτε επειδή έκανε γιο γιο τον Κώτσιρα.

Για τον απλούστατο λόγο πως οι ομάδες που έχουν την δυνατότητα να επενδύσουν τέτοια ποσά, δεν παίζουν σε πρωταθλήματα που αγωνίζονται Οντουμπάτζοι και Κώτσιρες. Κι αν αγωνίζονται, βρίσκονται σε ομάδες με πολύ χαμηλότερο αξιακό level.

Αυτό που μπορεί να προσφέρει υπεραξία σε έναν παίκτη άρα και περισσότερα εκατομμύρια στο τραπέζι, είναι οι διεθνείς επιδόσεις και πιστοποιήσεις.

Κοντά 20 χρόνια πριν, ο Καστίγιο πουλήθηκε με το ποσό ρεκόρ των 15εκ ευρώ, όχι επειδή έκανε πλάκα στους αμυντικούς του Λεβαδειακού και της Παναχαϊκής, αλλά επειδή μάγεψε σε Κόπα Αμέρικα. Τρίτος σκόρερ της διοργάνωσης με το Μεξικό να βγαίνει τρίτο.

Όταν βλέπεις έναν παίκτη να παίζει μπαλάρα με αντίπαλο την Βραζιλία, να σκοράρει και η ομάδα του να κερδίζει, δεν θέλει προσπάθεια να ξηλωθείς.

Διότι έδωσε διαπιστευτήρια με αντιπάλους κορυφαίου επιπέδου.

Ο Κωνσταντέλιας στην εθνική, είναι μεταξύ εξέδρας και πάγκου.

«Ναι αλλά Πογιέτ τον αδικεί» θα αναφωνήσει ο γραφικός, αλλά κανένας δεν θα επενδύσει σε παίκτη που του είπαν ότι αξίζει αλλά ο προπονητής του τον αδικεί.

Ούτε με τον ΠΑΟΚ έκανε κάτι σούπερ εξαιρετικό στην Ευρώπη φέτος, στα προκριματικά ήταν πολύ καλός μεν, αλλά και πάλι δεν αποτελεί κριτήριο ο εμετός του στόπερ της Μπειτάρ που ακόμα τον ψάχνει. Ούτε το συρτάκι που ανάγκασε να χορέψει ολόκληρη η εντεκάδα της Αμπερντίν στους ομίλους.

Κριτήριο θα ήταν οι αναμετρήσεις με την Άιντραχτ όπου έπαιξε ελάχιστα, με την Ντιναμό που δεν έκανε όμως κάτι ιδιαίτερο, όπως και με την Μπριζ που δεν ξεχώρισε από την γενική μετριότητα του συνόλου.

Συμπερασματικά, τα 20εκ που μπορεί να βάλει στα ταμεία του ο ΠΑΟΚ για τον Κωνσταντέλια, είναι ζάχαρη.

Μια παράμετρος που επιβεβαιώνει τα παραπάνω, είναι πως στα νούμερα που συζητάμε, έφτασε μόνο η Σάλσμπουργκ. Σε περίπτωση που οι ομάδες ήταν περισσότερες και έμπαιναν σε κάτι σαν πλειστηριασμό, ίσως να σκεφτόσουν πως είδαν κάτι που δεν είδες εσύ.

Και πως κερδίζοντας λίγο χρόνο, αν δεν έπαιρνε περισσότερη αξία, στην χειρότερη θα έμενα στα ίδια.

Με αυτά τα δεδομένα και πάντα στην θεωρία, του χρόνου μπορεί να είναι περισσότερα όπως και λιγότερα όμως.

Και το ζήτημα αν είναι λιγότερα δεν είναι πως η ομάδα του θα χάσει μερικά εκατομμύρια, αλλά θα σημαίνει πως η σεζόν που έκανε δεν ήταν όπως η προηγούμενη, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ΠΑΟΚ…