Η Βιολογία προδιαγράφει την πορεία του Τερίμ

Μπόλικη σκόνη σηκώθηκε στο άκουσμα του ονόματος του Τερίμ, η πορεία του όμως είναι προδιαγεγραμμένη.

Για να προβλέψεις πόσα ψάρια θα πιάσει κάθε γκλαμουράτο όνομα που έρχεται στην Ελλάδα, δίπλα στην λάμψη που κουβαλάει βάζεις την λέξη κίνητρο. Χωρίς κίνητρο, η λάμψη θα μετατραπεί σε σκοτάδι χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.

Δεν πέρασε καιρός που ο Ολυμπιακός έφερε τον Χάμες και τον Μαρτσέλο, διοργανώνοντας και φιέστα υποδοχής για τον δεύτερο. Η μόνη που επλήγη όταν έφυγε, ήταν η εστίαση.

Που θα μπορούσε να βρει την καύλα άραγε ο κάθε Χάμες, Μαρτσέλο, Μπερμπάτοφ, Αμορόζο, Πάολο Σόουζα και τόσοι ακόμα, που από τα Ολντ Τράφορντ και τα Μπερναμπέου ήρθαν στο πρωτάθλημα του Κομπότη και του Μπέου; Κι από εκεί που έπαιζαν σε γεμάτα γήπεδα με τα φώτα στραμμένα πάνω τους, πάτησαν το χόρτο του Ελ Πάσο…

Απέναντι στους Μαρτσέλους βέβαια πάντα θα υπάρχει ένας Τζιοβάνι και από κάθε Σόουζα ένας Σισέ, το μόνο που θα αποδείξουν όμως είναι πως οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Διαβάστε επίσης: Λούτον – Τσέλσι 2-3: Το έκαναν θρίλερ, αλλά πήραν το διπλό οι «μπλε»

Κι αν για κάποιον Ριβάλντο που από εκεί που μεσουρανούσε μετατράπηκε σε παγκίτη, η Ελλάδα ήταν μια ευκαιρία να τελειώσει την καριέρα του σαν αυτό που τον μάθαμε, ποδοσφαιριστής σταρ δηλαδή, για τους προπονητές είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Στα χέρια ενός ικανού καθοδηγητή ο αθλητής μπορεί να βρει ξανά τον εαυτό του, ο προπονητής δεν έχει κάποιον να τον καθοδηγήσει. Αυτός είναι που πρέπει να δώσει το σύνθημα και να εμπνεύσει τους υπόλοιπους.

Στα 71 που είναι ο Τερίμ, αυτό δεν γίνεται.

Δεν είναι αθλητικό ή ποδοσφαιρικό ζήτημα, αλλά πρακτικό. Στα 71 είσαι για τσάι, για να παίζεις με τα εγγόνια σου, να κάνεις περιπάτους στην εξοχή κι αυτές με συνοδό.

Αν θες ντε και καλά να εισπνέεις ποδοσφαιρικό χαρμάνι, μπορείς να γίνεις μέλος σε ΔΣ ή σύμβουλος του προέδρου. Μέχρι εκεί.

Σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Λουτσέσκου είπε «ξυπνάω 5 το πρωί και βλέπω βίντεο αγώνων του προσεχούς αντιπάλου, μετά έχουμε προπόνηση..». Στο υπόλοιπο της ημέρας έχει δεύτερη προπόνηση και το απόγευμα παρακολουθεί παίκτες που προτάθηκαν για τώρα ή το καλοκαίρι. Και πιο μετά πρέπει να πάει για τραπέζωμα τον παίκτη που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί ή να πιάσει στο φιλότιμο έναν άλλον που περιμένει να του ανανεώσουν το συμβόλαιο ή είναι παγκίτης και ξενερώνει. Την επόμενη έχει ταξίδι, την μεθεπόμενη αγώνα, επιστροφή και καπάκι άλλο αγώνα, έχοντας την υποχρέωση να αποφορτίσει και καπάκι να φορτίσει ξανά 20 διαφορετικούς χαρακτήρες, διαχειριζόμενος στο ενδιάμεσο ένα σωρό ανάγκες, αναποδιές και απρόοπτα.

Τα ίδια βάρη κουβαλάει κι ο Αλμέιδα, τα ίδια σήκωνε κι ο Γιοβάνοβιτς, όποιος νομίζει πως ο προπονητής είναι για να κάνει μερικές ώρες προπόνησης διδάσκοντας το 4-2-3-1 και μετά πηγαίνει για καφέ, προφανώς πιστεύει πως ο κινηματογράφος είναι ασπρόμαυρος.

Χοντρικά, με κάποιες αποκλίσεις και ελάχιστες υποεξαιρέσεις, προπονητής σε σύλλογο με απαιτητική καθημερινότητα και πίεση αντέχεις μέχρι τα 60. Άντε και λίγο παραπάνω, αν στα νιάτα σου ήσουν πρόσκοπος.

Σε αυτήν την ηλικία είχε πάει στον ΠΑΟΚ ο Χουμπ Στέφενς για να χτίσει ομάδα πρωταθλητισμού. Καθισμένος μόνιμα σε καρέκλα ψιθύριζε εντολές στους συνεργάτες του, που τις μετέφεραν στους παίκτες. Κουράγιο να φωνάξει δεν είχε.

Κι όποτε έβαζε γκολ ο ΠΑΟΚ, σηκωνόταν προσεκτικά μήπως πάθει λουμπάγκο.

Καθιστός μπορείς να οδηγήσεις αυτοκίνητο ή να κάνεις καριέρα τραπεζικού, όχι να φτιάξεις ομάδα πρωταθλητισμού.

Μετά από αυτήν την ηλικία όσοι έχουν καταξιωθεί συνεχίζουν σε κάποια εθνική, που σημαίνει περιορισμένες υποχρεώσεις καθημερινότητας και πολύ λιγότερους αγώνες ετησίως. Ως ομοσπονδιακός, άντε να φτάσεις στα 70. Λίγο πριν τα 60 ο Σάντος ξεκίνησε να μας χαρίζει εξαιρετικές πορείες με την εθνική, καπάκι πήρε Euro με την Πορτογαλία και λίγο πριν πατήσει τα 70 απολύθηκε από την εθνική Πολωνίας έπειτα από έξι μόλις αγώνες.

Που πας λοιπόν με προπονητή 71 ετών, μια ντουζίνα Μπακασέτες να φέρει ο Αλαφούζος, δεν αλλάζει το παραμικρό.

Ίσα ίσα θα είναι χειρότερα, αφού το καλό υλικό αυξάνει τις απαιτήσεις.

Πως να κοντράρεις τους 50άρηδες Αλμέιδα-Λουτσέσκου, που μπορούν να ασχολούνται 18 ώρες με τις ομάδες τους, να κοιμούνται 6 και το μυαλό τους να δουλεύει ρολόι;

Στα 70 κοιμάσαι 10 ώρες, άλλες 5 προσπαθείς να συνέλθεις από τον ύπνο και τις υπόλοιπες 9 υπολειτουργείς.

Ανθρωπίνως λοιπόν είναι αδύνατον να πετύχει ο Τερίμ , για καθαρά βιολογικούς λόγους.

Υπόψιν ότι Αλμέιδα-Λουτσέσκου γνωρίζουν τις ομάδες τους απ΄ έξω κι ανακατωτά, έχουν θέσει ήδη στέρεες βάσεις και παλεύουν για το παραπάνω. Ο Τερίμ έρχεται για να να πάρει πρωτάθλημα ξεκινώντας την ανοικοδόμηση από την αρχή.

Έχει κι αυτό την σημασία του για όποιον επικαλεστεί τον Σερ Άλεξ που σταμάτησε από την Γιουνάιτεντ στα 73 και τον Μιρτσέα που βγήκε στην σύνταξη λίγο πριν πατήσει τα 80.

Άσχετα αν κι αυτοί αποτελούν υποεξαιρέσεις, ο μεν Φέργκιουσον κόντεψε να συμπληρώσει 30 χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ, ο δε Λουτσέσκου με δυο μικρά διαλείμματα σε Τουρκία και γειτονική Ρωσία, έκλεισε 20ετία σε δυο ομάδες της Ουκρανίας.

Οι δυο τους λοιπόν δεν ήταν ακριβώς προπονητές, ξεπέρασαν αυτόν τον ρόλο και αποτέλεσαν για τις ομάδες τους ότι οι Ηγούμενοι στα Μοναστήρια, άρα δεν γίνεται να συγκριθούν με κανέναν.

Η Μάντσεστερ πήγαινε σχεδόν με αυτόματο πιλότο, με τον ίδιο να είναι κατασκευαστής του αεροσκάφους.

Αν μια Ελληνική ομάδα έφερνε τον Σερ στα 70 του για να πάρει πρωτάθλημα, η μοίρα του θα ήταν προδιαγεγραμμένη όπως και του Τερίμ.