Super League: «Εξυγίανση» σε άδειες εξέδρες

Είναι σύνηθες φαινόμενο οι προτάσεις της Πολιτείας για το ποδόσφαιρο να προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι καλό στο άθλημα. Τα παραδείγματα πολλά και διαχρονικά. Με κάθε κυβέρνηση να προσπαθεί να δώσει λύσεις «για τα μάτια του κόσμου», με τον εκάστοτε υπουργό αθλητισμού να κάνει τις δικές του αλχημείες, δίχως πλάνο, δίχως μελέτη, δίχως λογική πολλές φορές. Ενέργειες που έβλαψαν τον χώρο και που προκάλεσαν αντιστρόφως ανάλογα αποτελέσματα από τα επιθυμητά.

Με τη χρονιά που ολοκληρώθηκε να είναι το απόλυτο παράδειγμα αποτυχίας. Για όλους τους εμπλεκόμενους, ποδοσφαιρικούς και κυβερνητικούς. Διότι μπορεί το αφήγημα της αγωνιστικής σεζόν που (μας) τελείωσε πριν λίγες εβδομάδες να ήταν συγκεκριμένο και να μεταφερόταν διαρκώς ως επίτευγμα από τους πρόθυμους κόλακες. Μπορεί το πρωτάθλημα να «βαφτίστηκε» ως «το πιο ανταγωνιστικό των τελευταίων χρόνων». Η ουσία του ανταγωνισμού, ωστόσο, δεν επιτεύχθηκε και τα αποτελέσματα ήταν τραγικά χείριστα.

Η νέα τάξη πραγμάτων στα κέντρα αποφάσεων του ποδοσφαίρου, η αυτοαποκαλούμενη «εξυγίανση» δεν κατάφερε να πείσει το κοινό, ούτε για τις «καλές και αγαθές» προθέσεις της ούτε για την ικανότητά της να προτάξει-διασφαλίσει τη διαφάνεια και την «κάθαρση» που με στόμφο και έπαρση ευαγγελιζόταν. Το ελληνικό ποδόσφαιρο ταλαιπωρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς με σωρεία λαθών και «λαθών». Με αποφάσεις-τέρατα, τόσο σε επίπεδο διαιτησίας όσο και σε επίπεδο αθλητικής δικαιοσύνης, μειώνοντας ακόμη περισσότερο το ποσοστό του κοινού που πιστεύει ότι δεν υπάρχει τίποτε σάπιο στο «βασίλειο της εξυγίανσης».

Η αποτύπωση της πραγματικότητας γίνεται εύκολα. Όχι μόνο με τις απανωτές και δίχως προηγούμενο δικαστικές διαμάχες, αλλά και με τις… άδειες εξέδρες των γηπέδων της Super League. Εξέδρες που γέμισαν λιγότερο ακόμη και από πρωταθλήματα τρίτης και τέταρτης διαλογής, όπως της Δανίας, της Σουηδίας, της Νορβηγίας, του Ισραήλ, έως και της… 3^ης κατηγορίας της Αγγλίας!

Σε αυτά τα πρωταθλήματα και σε συνολικά 24 ανά την Ευρώπη, ο μέσος όρος των εισιτηρίων είναι μεγαλύτερος από την Ελλάδα. Με τη Super League να έχει κατρακυλήσει στην 25η θέση μεταξύ όλων των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Καθώς κατά μέσο όρο σε ένα ελληνικό παιχνίδι κόβονταν 4.238 εισιτήρια. Νούμερο ξεκάθαρα παραπλανητικό, βεβαίως, καθώς εάν εξαιρέσουμε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, που είχαν πάνω από 15.000 εισιτήρια μ.ο. και τον Παναθηναϊκό που είχε κοντά στις 7.000, όλες οι άλλες ομάδες είχαν κάτω από 4.000. Με μεγαλύτερη απογοήτευση, βεβαίως, τον Ατρόμητο. Την -κατά γενική ομολογία- πιο fan to watch ομάδα του πρωταθλήματος και τη μεγαλύτερη ευχάριστη έκπληξη της σεζόν. Η οποία, ωστόσο, έκοβε κατά μέσο όρο σε κάθε παιχνίδι… 879 εισιτήρια! Λιγότερα από κάθε άλλη ομάδα του πρωταθλήματος!

Παρατηρώντας κανείς τη λίστα με τους μέσους όρους εισιτηρίων ανά την Ευρώπη, καθίσταται κάτι παραπάνω από εμφανές ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Κάτι πρέπει να γίνει, ώστε το ελληνικό ποδόσφαιρο να θέλξει τον κόσμο. Να αποκτήσει αξιοπιστία, να γίνει ένα προϊόν άξιο παρακολούθησης. Είναι σαφές ότι με τα τωρινά δεδομένα αυτό δεν μπορεί να γίνει. Είναι εξίσου σαφές ότι η Super League πρέπει να ανοικοδομηθεί από την αρχή. Εάν το πλάνο Βασιλειάδη είναι προς αυτή την κατεύθυνση, ας είναι υλοποιηθεί. Εξάλλου ξεκινάει με από ιδανική βάση επιτυχίας: Παρακάτω δεν έχει!