Oι Ισπανοί θέλουν τον… Iσπανό τους

Το στόρι με τον Ολυμπιακό και τον Βιθέντε Ιμπόρα, φέρνει στο νου και άλλες, παλαιότερες περιπτώσεις προπονητών από την Ιβηρική και δη την Ισπανία που ήθελαν συμπατριώτες τους στον αγωνιστικό χώρο. Λες και επρόκειτο για ποδοσφαιριστές που θα αναλάμβαναν τον ρόλο του κουμανταδόρου-τεχνικού στο χορτάρι. Θα πει, κάποιος, ότι όλοι οι αλλοδαποί προπονητές αυτό συνηθίζουν να κάνουν. Θέλουν, δηλαδή, έναν συμπατριώτη τους ως στήριγμα στις πρώτες στροφές ενός νέου εγχειρήματος.

Ηταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε, από τους κορυφαίους που πέρασαν από τον ερυθρόλευκο πάγκο , ένας προπονητής με έφεση να παίρνει αποφάσεις ελάχιστα δημοφιλείς. Πάει να πει να προχωρά σε κινήσεις με στόχο το πώς θα ενισχυθεί η ομάδα και όχι με τη λογική του εντυπωσιασμού. Κάπως έτσι, το 2011 με την προτροπή του, ο Ολυμπιακός απέκτησε ως δανεικό τον Πάμπλο Ορμπάιθ που ήταν τότε 32 ετών. Όχι ιδιαίτερα ψηλός, στο 1,78 ήταν ο αμυντικός χαφ αλλά έκανε τη δουλειά και φαινόταν ως ο άνθρωπος που ως «εξάρι» έπαιρνε «την πρώτη μπάλα» κυρίως από τους αμυντικούς με το μυαλό στο να ανοίξει το παιχνίδι.

Διαβάστε επίσης: Μάρκος Αντρέ: Ποιος είναι ο «εκλεκτός» του Ολυμπιακού για την επιθετική γραμμή (vids, pic)

Στο τέλος της σεζόν, ο Βαλβέρδε τον ήθελε, ο Ορμπάιθ ήταν κομβικός στην κατάκτηση τίτλων αλλά δεν συνέχισε και επέστρεψε στα μέρη του. Νωρίτερα, το 2010, στο Λιμάνι κατέφθασε ο Νταβίντ Φουστέρ, ένας όχι διάσημος Ισπανός μεσοκυνηγός, ωστόσο επρόκειτο για ένα παίκτη που φάνηκε ότι ήταν απίστευτα πολύτιμος στην πορεία των χρόνων. Εξι σεζόν έμεινε συνολικά στο Γ. Καραϊσκάκης ο Φουστέρ, σημείωσε πολλά κρίσιμα γκολ, αγαπήθηκε από τον κόσμο και δέθηκε με τον σύλλογο, αγωνίστηκε ακόμη και με …ανοιγμένο (!) κεφάλι και ουδέποτε έκανε πίσω, βάζοντας πάντα το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Γι’ αυτό και ακόμη μνημονεύεται η παρουσία του. Κι ας μην ήταν αυτό που λέμε «δαντελένιος»…

Το ’11 ήρθε, επίσης ως επιλογή Βαλβέρδε, ο Μαρκάνο. Αμυντικός με ύψος 1,90, αριστεροπόδαρος που έμεινε μια σεζόν, αποχώρησε και ξαναγύρισε. Όχι πως εντυπωσίασε, αλλά ήταν επαγγελματίας και «τα χρήματα τα έβγαλε», κατά το κοινώς λεγόμενο. Ως αριστερός στόπερ πάντα έδειχνε απαραίτητος.

Τώρα, τι δείχνει η περίπτωση Ιμπόρα; Πως ο Μαρτίνεθ λειτουργεί με τη σκέψη «αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι». Θέλει έναν ψηλό στον άξονα, με ικανότητα να μοιράζει πάσες και να κατευθύνει. Όταν βλέπεις έναν παίκτη στα 35 του χρόνια, το πρώτο που έχεις στο μυαλό σχετίζεται με τις δυνάμεις που θα βγάλει στον αγωνιστικό χώρο. Το δεύτερο που κοιτάς είναι η πατρίδα του. Και όταν βλέπεις μακρά θητεία στην Ισπανία, αντιλαμβάνεσαι πως κάτι καλό μπορεί να βγει.

Πηγή:In.gr