Θα τολμήσει να το αλλάξει;

Απέφυγε να τοποθετηθεί για το σύστημα που θα χρησιμοποιήσει στον Ολυμπιακό ο Πέδρο Μαρτίνς! Σε όλα τα υπόλοιπα μας είπε τα αναμενόμενα, καθώς ο στόχος του πρωταθλήματος είναι δεδομένος για τη νέα του ομάδα, όπως επίσης και το ελκυστικό ποδόσφαιρο που αρέσει σε όλον τον κόσμο.

Απλά, με την κίνησή του να κρατήσει κλειστά τα χαρτιά του για τον τρόπο που θα παίζουν οι ερυθρόλευκοι μας προκαλεί την… περιέργεια. Θα μπορούσε να ξεπεράσει με ευκολία την ερώτηση ο Πορτογάλος τεχνικός και να ακολουθήσει τα χνάρια των προκατόχων του,  ασπαζόμενος το 4-2-3-1 το οποίο έφερε στο Ρέντη και την ποδοσφαιρική Ελλάδα ο Ερνέστο Βαλβέρδε.

Να έχει άραγε κάτι άλλο στο μυαλό του; Μας εξιτάρει, ομολογουμένως, η ιδέα γιατί εδώ και τόσα χρόνια δεν έχουμε δει κάποιον προπονητή να τολμά την «αλλαγή» σε αυτόν τον τομέα. Μπορεί βέβαια να μην παίζει και ιδιαίτερο ρόλο η συγκεκριμένη απόφαση, αφού οι παίκτες είναι αυτοί που κάνουν τα συστήματα, όμως το ερώτημα που παραμένει είναι μέχρι πότε θα αγωνίζεται ο Ολυμπιακός με έναν στην κορυφή της επίθεσης, απέναντι στις κλειστές άμυνες;

Κι από την άλλη, έως πότε θα κρατάει τέσσερις στη δική του οπισθοφυλακή για να αντιμετωπίζει την κόντρα μπάλα του αντιπάλου; Τα αναφέρουμε όλα αυτά γιατί έχει μείνει στη μνήμη μας η νύχτα της 2ας Οκτωβρίου 2013 στις Βρυξέλλες, όταν ο Μίτσελ τόλμησε να παίξει με… τέσσερις μπροστά. Αριστερά τον Βάις, δεξιά τον Ολαϊτάν, κορυφή τον Μήτρογλου και πίσω του τον Σαβιόλα.

Ο Ολυμπιακός επικράτησε της Άντερλεχτ με 3-0 (με χατ τρικ του «πιστολέρο») και αυτό το ματς αποτέλεσε την αφετηρία για να φτάσει έως τη φάση των 16 κορυφαίων ομάδων του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου αποκλείστηκε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αν και την είχε νικήσει με 2-0 στο Καραϊσκάκη.

Βεβαίως και ο καλοντυμένος Ισπανός είχε πάρει μεγάλο ρίσκο, καθώς το ταμπλό θα μπορούσε να είχε γράψει και… ανάποδα (ο Ρομπέρτο είχε αποκρούσει πέναλτι του Μίτροβιτς) όμως αν δεν κάνεις και κάτι διαφορετικό, τότε πως θα ξεχωρίσεις από τους άλλους;

Μην ξεχνάμε ότι στη σεζόν που αφήνουμε πίσω μας ο Ολυμπιακός είχε γίνει εξαιρετικά προβλέψιμος για τους προπονητές των αντιπάλων του που φρόντιζαν το μαρκάρισμα στον Φορτούνη και το πολύ-πολύ να τους δυσκόλευε ο Μάριν, όταν και όσο είχε δυνάμεις.

Εξυπακούεται, ότι το πιο σημαντικό είναι με ποιους παίκτες θα εφαρμόσεις την τακτική σου, αφού όταν υπάρχει κίνηση, ταχύτητα και αντοχή, τότε όλα τα συστήματα γίνονται πετυχημένα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Πέδρο Μαρτίνς έχει το πλεονέκτημα να το πάει από την αρχή, συνεπώς να διαλέξει και τους παίκτες για να εφαρμόσει τη δική του μέθοδο.

Στην Γκιμαράες έπαιξε κατά κόρον το 4-2-3-1, αλλά στις προηγούμενες ομάδες του ξεκινούσε διαφορετικά, ακολουθώντας τους σχηματισμούς του 4-4-2 και του 4-3-3. Με τον αστερίσκο ότι στην πατρίδα του δεν είχε… Παπαπέτρου και Σιδηρόπουλο, αυτούς θα τους γνωρίσει στα δικά μας γήπεδα…