AEK : Ο Αραούχο…

Η επιστροφή στις όμορφες Κυριακές ήταν φορτισμένη, σε ένα ζωηρό γήπεδο με ένα πολύ κρίσιμο ντέρμπι. Η Ένωση χθες κέρδισε τον Παναθηναϊκό με 3 γκολ, δύο του Αραούχο κι ένα (το δεύτερο του αγώνα) από τον Γκάλο, που φέτος είχε μία εξαιρετική αγωνιστική χρονιά.

Ο Αραούχο, λοιπόν. Το χαϊδεμένο της κερκίδας, το 11άρι της Ένωσης. Είναι μερικοί παίκτες που κολλάνε στις ομάδες, ας πούμε ιδιοσυγκρασιακά και λατρεύονται από τους φιλάθλους.

Όταν επέστρεψε από την Λας Πάλμας περιμέναμε πάρα πολλά, περισσότερα απ’ό,τι θα έπρεπε ίσως. Και διαψευστήκαμε, κατά την γνώμη μου χωρίς λόγο, μάλλον από υπερβολική βιασύνη -αφού επιζήσαμε ενός καλοκαιριού θρίλερ.

Ωστόσο, ο Σέρχιο Αραούχο είναι ένας πολύτιμος παίκτης. Δεν έχει την τεχνική του Λάζαρου, ούτε το νεύρο του Βράνιες, δεν έχει τον ορθολογισμό και τη σωστή κρίση του Μάρκο Λιβάγια, δεν έχει την δυνατότητα να ενθουσιάζει όπως το παιδί, ο πεισματάρης Γιακουμάκης.

Αλλά είναι παίκτης που αγαπάει την μπάλα και που αγαπάει ακόμα περισσότερο την αποθέωση, την επικοινωνία με την κερκίδα. Χθες, λοιπόν, η κερκίδα φώναζε το όνομά του πριν ξεκινήσει ο αγώνας και το έκανε ακόμα πιο έντονα στα γκολ κι έπειτα στο τέλος. Είναι μία σχέση μεταξύ των δύο υποκειμένων που δεν υπάρχει λόγος να ερμηνευτεί με λογική. Πρόκειται περί καψούρας, εξάλλου.

Ο Αραούχο θα μείνει στην ιστορία της ΑΕΚ ό,τι κι αν πρόκειται να γίνει στο μέλλον, ακόμα κι αν το φετινό καλοκαίρι εγκαταλείψει οριστικά την Ένωση. Στην ιστορία και στην καρδιά της, όπως όλα τα όμορφα πράγματα.

Υ.Γ Χθες στα εκδοτήρια μιλούσα με έναν κύριο γύρω στα 60 και του είπα πως στον αποδεκατισμένο Παναθηναϊκό θα ήθελα να μπει μόνο ένα γκολ -άντε δύο αν δεύτερος σκόρερ ήταν ο Γιακουμάκης, για να παίρνει διαρκώς τα πάνω του. Απάντησε πως όταν σέβεσαι πραγματικά τον αντίπαλο δεν πρέπει να νιώθεις πως τον λυπάσαι.