Ριέρα: «Δεν μου έκανε καλό που υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο τόσο μικρός»

Ο Αντριάν Ριέρα διανύει την τρίτη του σεζόν στον Αστέρα Τρίπολη και αποτελεί ένα από τα βασικά γρανάζια της ομάδας του Μίλαν Ράσταβατς και έχει συμβάλει τα μέγιστα στην θετική πορεία των Αρκάδων τη φετινή σεζόν.

Μιλώντας στο podcast του Αστέρα Τρίπολης αποκάλυψε άγνωστες πτυχές του εαυτού του, τις σκέψεις του, τους φόβους του, αλλά και τον σοβαρό τραυματισμό που είχε περάσει μικρότερος.

Αναλυτικά όσα ανέφερε ο Ριέρα: 

«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο πολύ μικρός με φίλους. Ο πατέρας μου στην ηλικία των πέντε ήρθε και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να πάω σε κάποια ακαδημία και η απάντηση μου ήταν φυσικά καταφατική. Οπότε ξεκίνησα να αγωνίζομαι σε ακαδημία, αν και τότε το ποδόσφαιρο το έβλεπα περισσότερο ως χόμπι, ως διασκέδαση και ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα το έκανα επαγγελματικά. Αυτό ήρθε στην πορεία. Μέχρι την ηλικία των 14, 15 έπαιζα σε γήπεδα 5?5, όχι σε γήπεδα 11 εναντίον 11.

Στην ηλικία των 15 έκανα τη μετάβαση από τους 5 εναντίον 5, στους 11 εναντίον 11 με την ομάδα της Μούρθια. Θεωρώ ότι τότε ήταν ένα σημείο καμπής, γιατί τον επόμενο χρόνο έπρεπε να πάρω την σημαντικότερη απόφαση της ζωής μου, γιατί ήρθαν από τη Λεβάντε και ζήτησαν να αγωνιστώ. Οπότε η μια μου επιλογή ήταν αυτή και η άλλη να συνεχίσω κοντά στο σπίτι μου, στην οικογένειά μου, να συνεχίσω να το βλέπω ως ένα χόμπι. Επέλεξα τη Λεβάντε και η πορεία έδειξε ότι μάλλον πήρα την σωστή απόφαση.

Δύσκολα αυτά τα χρόνια γιατί ήταν η πρώτη φορά που έφευγα από το σπίτι μου, την περιοχή μου. Τα πρώτα τέσσερα χρόνια υπήρχαν αρκετές δυσκολίες αλλά μετά ξεκίνησα να ευχαριστιέμαι το ποδόσφαιρο όπως έκανα μικρός.

Μέχρι τότε έπαιζα ποδόσφαιρο μόνο για την πλάκα μου. Αυτό είχε επίπτωση για την φυσική μου κατάσταση, γιατί όταν περνάς στο επαγγελματικό επίπεδο οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές. Ο σωματότυπος μου δεν βοηθάει και αρκετά σε αυτό το κομμάτι. Είχα μείνει πίσω γιατί τα χρόνια τα οποία θα έπρεπε να έχω δουλέψει, δεν το είχα δει τόσο επαγγελματικά οπότε ήταν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα για εμένα. Μετά από αυτά τα τέσσερα χρόνια που είπαμε η Λεβάντε άρχισε να με δείνει δανεικό για ενα χρόνο σε άλλες ομάδες. Ήταν δύσκολη κατάσταση αλλά με ωρίμασε. Με έκανε να καταλάβω τις απαιτήσεις και να μάθω να προσαρμοστώ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Όταν άρχισα να μπαίνω στο κλίμα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου άρχισα να κάνω κάποιες καλές εμφανίσεις και να τραβήξω το ενδιαφέρον κάποιων ομάδων. Είχα την τύχη να ενδιαφερθεί για εμένα η Βιγιαρεάλ, ωστόσο πριν πάω εκεί είχα μια δυσκολη στιγμή, γιατί τραυματίστηκα στο γόνατο μου, έπαθα ρήξη χιαστού. Ωστόσο ήταν ακόμη ένα σημείο καμπής για μένα, γιατί δεν το έβαλα κάτω, με έκανε πιο δυνατό και στο σωματικό κομμάτι, αλλά και στο ψυχολογικό κομμάτι. Δεν είμαι τόσο ευάλωτος όσο ήμουν τα προηγούμενα χρόνια.

Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι η Βιγιαρεάλ δεν έκανε πίσω και προχώρησε η μεταγραφή και ανέλαβε την αποκατάσταση. Κάτι το οποίο προφανώς και με βοήθησε πολύ, γιατί οι εγκαταστάσεις είναι πολύ καλές, από την άλλη με βοήθησε ψυχολογικά γιατί ήταν σα να μου είπαν σε εμπιστευόμαστε ακόμη και έτσι. Το χρειαζόμουν αυτό γιατί είχα δεύτερες σκέψεις στο μυαλό μου αν θα μπορούσα να παίξω ξανά επαγγελματικό ποδόσφαιρο, σκεφτόμουν ότι ίσως θα με πάει πίσω και θα παίζω πάλι σε τοπικό επίπεδο. Αμέσως μετά τον τραυματισμό μου πέρασα ένα μήνα με τους γονείς μου, τα βάλαμε όλα κάτω και αποφάσισα να το δω ως πρόκληση και να επιστρέψω ακόμη πιο δυνατός.
Από τη μια ευτυχώς που ήμουν στη Βιγιαρεάλ γιατί με φρόντισαν και τους ευχαριστώ για αυτό. Από την άλλη δυστυχώς γιατί έκατσα μόνο έναν χρόνο εκεί και τους έξι μήνες ήμουν τραυματίας. Μετά από αυτό, ήρθε η πρόταση από τον Αστέρα Τρίπολης και βρέθηκα εδώ.

Όταν υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο, είναι η στιγμή που νιώθεις ότι είσαι πιο κοντά στο να είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, αλλά ταυτόχρονα αισθάνεσαι και μακριά, γιατί ειδικά στη δική μου περίπτωση δεν μου έκανε καλό που υπέγραψα σε τόσο μικρή ηλικία και αυτό διότι εκείνη την περίοδο δεν ήμουν αρκετά ώριμος να το διαχειριστώ. Ευτυχώς είχα κοντά μου ανθρώπους που με βοήθησαν να ξεπεράσω αυτή την ξαφνική αλλαγή στη ζωή μου.

Σε εκείνη την περίοδο μου έλεγε λίγο η ταπεινότητα για να μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει και μέχρι να έρθω εδώ ήταν χρόνια τα οποία έβρισκα, ανακάλυπτα τον εαυτό μου. Δεν ήμουν σε μερικές περιπτώσεις έτοιμος να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις. Όταν τα κατάφερα να συνειδητοποιήσω ότι αυτό θέλω να ακολουθήσω, ήρθε το κομμάτι του τραυματισμού που με πήγε ακόμη πιο πίσω.

Αν δεν ακολουθούσα την επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο, κάτι το οποίο μου άρεσε από πολύ μικρός, βρίσκομαι στο πανεπιστήμιο στο τμήμα διοίκησης επιχειρήσεων και μου αρέσει πολύ και πιστεύω ότι μετά το τέλος της καριέρας μου θα το ακολουθήσω. Θέλω να ευχαριστήσω την ομάδα του Αστέρα γιατί από την πρώτη στιγμή που ήρθα εδώ με αγκάλιασαν, με βοήθησαν πάρα πολύ και με βοήθησαν πολύ σε μια πολύ σημαντική περίοδο της ζωής μου, γιατί όταν ήρθα στα 23 μου, είχα περάσει το στάδιο του «ταλέντου» και θεωρείσαι κανονικός ποδοσφαιριστής. Αυτά τα χρόνια που έχω περάσει εδώ με έχουν κάνει καλύτερο, όχι μόνο ως ποδοσφαιριστή, αλλά με έχουν βοηθήσει ωριμάσει ως άνθρωπο και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν θα το ξεχάσω ποτέ».