Ολυμπιακός – Ο Ελ Αραμπί και τα παπούτσια του Φορτούνη

Στα κύπελλα Ευρώπης υπάρχει πάντα ένας (δικός μας) βασικός διαχωρισμός. Εκείνοι που «παίζουν» και οι άλλοι που απλά «συμμετέχουν».

Ο Ολυμπιακός «παίζει». Αποδεδειγμένα. Έχει φιλοδοξία. Βάζει τον πήχη ψηλά. Το ψάχνει. Το διεκδικεί. Και το κάνει δίχως αστερίσκους. Ποτέ δεν άφησε κάτι στην άκρη. Κάθε περιπέτεια άλλωστε του ξεκινά με τον ίδιο παρονομαστή: Την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Οι άλλοι της Super League, πια δεν «παίζουν». Ακόμη και όταν φτάσουν Σεπτέμβρη, στη φάση των ομίλων δίνουν την εντύπωση πως απλά «συμμετέχουν»: Δεν είναι βίτσιο. Είναι μάλλον «αυτοκριτική». Και μια τρόπον τινά διαχείριση «δυνατοτήτων». Εκτιμούν πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε εβδομάδες τριών αγώνων, ή σε εικοσαημερα με επτά αναμετρήσεις, δίχως απώλειες.

Και αφήνουν την Ευρώπη στην άκρη ρίχνοντας το βάρος αποκλειστικά στο πρωτάθλημα.

Το τελευταίο παράδειγμα; Ο ΠΑΟΚ. Μεγάλος ο μέσος όρος ηλικίας στο ρόστερ. Σημαντικά τα προβλήματα τραυματισμών. Και τελικά ένα μικρό rotation, μικρότερο από εκείνο που είχε την άνεση να διαχειρίζεται στην πρώτη του θητεία στην Τούμπα ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Συνθήκες που έφεραν αποφάσεις. Η εμφάνιση στο Γιβραλτάρ και το αποτέλεσμα με τη Σλόβαν προφανώς δεν χρειάζονται συζήτηση για να γίνουν κατανοητά. Όπως βεβαίως και οι νίκες σε Τρίπολη, Κρήτη αλλά και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Προφανώς όλα δεν γίνονται.

Ο Ολυμπιακός ως το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη για να τα καταφέρει όλα ζει… επικίνδυνα ανάμεσα σε ναρκοπέδια: Επτά ματς σε 21 ημέρες πριν την διακοπή. Έξι τώρα ως την επόμενη. Άλλα επτά πιο κάτω.

Και ξέρει. Αντιλαμβάνεται πως η επίδοση του σε αυτό το διάστημα είναι ένας «δείκτης» ολόκληρου του πρωταθλήματος. Οι βαθμοί που χάνει εντός των συνόρων, όσο επιχειρούν (και) εκτός. Μέχρι τη λήξη των ομίλων.

Πέρσι ήταν μόλις δύο εξ ου και ο περίπατος που ακολούθησε. Φέτος είναι ήδη τέσσερις. Και αύριο πηγαίνει εκεί που χάθηκαν οι δύο περσινοί. Σε μια έδρα που ήδη υπέκυψε ο Παναθηναϊκός, από έναν αντίπαλο που πέρασε και από την Τούμπα επιβεβαιώνοντας την ικανότητα του στο παιχνίδι πίσω από τη μπάλα.

Πως έχασε πέρσι μόλις δύο βαθμούς ο Ολυμπιακός; Έχοντας μια σειρά από ποδοσφαιριστές που κάθε άλλο παρά υποτίμησαν την δουλειά της Super League, πλάι στα άστρα. Με πρώτο και καλύτερο εκείνον που λείπει –πολύ- σε αυτό το ξεκίνημα. Τον Κώστα Φορτούνη. Δύο γκολ και έξι ασίστ είχε ο αρχηγός στο πρωτάθλημα ως ότου να τελειώσει ο όμιλος στο Champions League. Σωστότερα; Είχε γκολ ή ασίστ στα επτά από τα οκτώ ματς που επιλέχθηκε από τον Πέδρο Μαρτίνς. Γκολ με τον Αστέρα και τον Παναθηναϊκό. Ασίστ με τον ΠΑΣ, τον Ατρόμητο, τον ΟΦΗ, τον Άρη (2), τον Βόλο.

Είναι μια δουλειά αυτή που πρέπει (και φέτος) κάποιος να την κάνει. Κάποιος που θα ψάξει να τρυπήσει «κάθετα» τις άμυνες που στέκονται στο 1/3 του γηπέδου. Που θα δημιουργήσει, που θα εκτελέσει. Ως εδώ τέτοιος δεν προκύπτει.

Πέρσι στα ίδια ματς ως το φινάλε των ομίλων είχε προλάβει να σκοράρει και 8 γκολ ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί που φέτος δεν έχει ανοίξει ακόμη ελληνικό λογαριασμό.

Λείπουν (και) τα γκολ του Μαροκινού. Λείπει η πληθωρική επιθετική παρουσία του Φορτούνη. Δεν λείπουν οι ποδοσφαιριστές όμως που μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη. Από τον ίδιο τον Ελ Αραμπί μέχρι σε ολόκληρο το supporting cast που υπάρχει στο ερυθρόλευκο rotation: Σε εκείνο που από εδώ και πέρα προστίθεται και ο Γκάρι Ροντρίγκες. Η μεταγραφή του Οκτώβρη…

Απλά κάποιοι πρέπει να κάνουν ένα βήμα εμπρός. Ο Ολυμπιακός δεν θα πάρει το πρωτάθλημα -μόνο- πιέζοντας ψηλά τον αντίπαλο. Πρέπει να αποδείξει την ποιότητα του. Και πρέπει να το κάνει άμεσα. Πριν βρεθεί να κυνηγά στην κούρσα.

Ο Πέδρο Μαρτίνς χθες στις δηλώσεις δεν μίλησε τυχαία για τον Ελ Αραμπί, τον Ρόνι Λόπες, τον Ματιέ Βαλμπουενά. Όπως δεν ήταν τυχαίο και εκείνο το «έχουμε 20-21 παιχνίδια μέσα στη σεζόν υψηλής δυσκολίας. Όποιος θέλει να είναι παίκτης του Ολυμπιακού πρέπει να είναι προσαρμοσμένος σε αυτές τις συνθήκες».

Εκείνος ξέρει. Το θέμα είναι να το θυμηθούν εκείνοι που ήταν εδώ τα προηγούμενα χρόνια. Και κυρίως το καταλάβουν εκείνοι που τώρα μαθαίνουν να ζουν με τις απαιτήσεις ενός club πρωταθλητισμού.

Το σχέδιο των ημερών είναι απλό. Δύο σερί νίκες Super League που δίνουν ξανά το νο 1 της βαθμολογίας. Και για να γίνουν δύο; Πρέπει πρωτίστως να επιτευχθεί η πρώτη. Το αυριανό με έναν τρόπο είναι «πυξίδα» για το σενάριο του πρωταθλήματος. Και ας μην του φαίνεται…